Temat: Związek na odległość a wspólne życie

12lat temu poznałam faceta ziasta oddalonego od mojego 600km. Byłam od razu po studiach. Przez pierwszy rok dojeżdżaliśmy do siebie i potem ją się do niego przeprowadziłam ( on miał dziecko k chcieliśmy, żeby miał z nim kontakt). Przez pierwsze potwora roku mieszkaliśmy w mieszkaniu dwupokojowym i drugi pokój podnajmowalismy innej parze. Zawodowo zaczynałam od 0. Nie było lekko. Po półtora roku przeprowadziliśmy się i mieszkaliśmy sami. Młody w tym roku miał 18. 

Ciezko coś doradzić, bo musicie sami podjac decyzję. Że znajomymi można spotkać się w weekend, zwlaszcza jak jest odległość do 100km. To tyle co nic. Jak będziecie planować dzieci to fajnie miec rodzinne wsparcie na miejscu. Skoro on może pracować zdalnie to mógłby się "poświęcić". Możecie pomieszkac u Ciebie, a jak nie wypali to się przeprowadzić. Zobaczyć, czy jest ok. Warto spróbować. Zawsze można zmienić miejsce zamieszkania. 

Pracuję w małym mieście, bardziej jak wioska chociaż to miasto - nic się tu nie dzieje, nie ma wielu restauracji czy barów, żadnego kina czy kręgielni, żadnego centrum handlowego tylko kilka sklepów. A po 20 to nawet na mieście ciężko kogoś spotkać. On jest bardziej przebojowy niż ja i myślę, że właśnie brak "centrów rozrywki" oprócz braku znajomych na miejscu stanowi dla niego problem. 

Hmm byłam w związku na odległość pare miesięcy . Mój facet wrócił do mnie z Holandii . Tez miał ogromne problemy na początku z znalezieniem pracy ( to był czas pandemii) tam zarabiał kokosy i życie ogólnie o wiele lepsze.
postanowił to wszystko zmienić dla mnie.

Także moim zdaniem skoro on Cię kocha i chce z Toba Zamieszkać to powinien iść na kompromis - zwłaszcza , ze pracuje zdalnie 

najpierw przemysl jaka ty jestes , skoro piszesz - ona bardziej przebojowy i moze jemu tego brakowac - a ty? czy tobie tego brakuje? czy bedziesz sie dobrze czula z nim jesli wiekszosc czasu wolnego to bylyby imprezy - nie znam jego przebojowosci o ktorej piszesz i jego sposobu spedzania wolnego czasu - ty znajac to jak zyje przemysl czy ty tak tez chcesz. Jesli nie  i on mialby imprezowac sam - to czy tez tego chcesz (znam kogos kto biegal na dyskoteki podczas gdy jego ciezarna zona wolala zostac w domu, wiec to zdaza sie, swoja droga jeszcze przed porodem ten zwiazek rozsypal sie).

Byłam ponad 3 lata w związku na odległość. Poznaliśmy się jako studenci, za granicą, a w Polsce z miast odległych o 300km. W sumie związek bez szans.

W połowie trzeciego roku znajomości zaczęłam wymiękać, ja mieszkałam z rodzicami, a on miał swoją kawalerkę, mieliśmy to nasze miejsce na love story i to ja jeździłam do niego 2-3 razy w miesiącu, ale ile można? Stale sama na imprezach, wyjściach, miałam faceta i nie miałam.

Kompromis był trudny, obydwa miasta wojewódzkie, fajne, finalnie zamieszkaliśmy w moim. Wybór bez przymuszania, ale trudniejszy dla męża.

Po ślubie bardzo starałam się wspomagać jego kontakty, na początku bardzo często jeździliśmy "do niego" bo znajomi, rodzina, tęsknił, często ich zapraszaliśmy do nas.

Potem dzieci, praca, moi przyjaciele stali się też jego, poznał nowych, fajnych ludzi i tak minęło kilkanaście lat, mąż twierdzi, że to była najlepsza decyzja. Jego matka i siostra były innego zdania i mega niezadowolone.

Takie związki z kompromisem co do miejsca zamieszkania udają się, jeśli ludzie bardzo chcą być ze sobą.

Po dwoch latach związku na odległość, można powiedzieć, że faceta nie znasz więc po mojemu rezygnacja z dobrej pracy dla kogoś, kto pracuje zdalnie nie wchodzi w grę.

Przerabiałam związek na odległosć o kilka lat za długo. Upadł przede wszystkim dlatego, że nie chciałam zaczynać od nowa w innym kraju z kimś, do kogo straciłam zaufanie i kto nie chciał dla mnie z niczego rezygnować. To ja miałam ponosić całe ryzyko. Jestem sama, nie żałuję.