Temat: Ojciec alkoholik.

Nie jesteś wstanie pomóc.  To Twoj ojciec musi chcieć sobie pomóc. Wiem, że jest Ci ciężko.  Pamiętaj to nie jest Twoja wina.  Czasem  trzeba egoistycznie odciąć  się, żeby siebie  ratować. Spróbuj  namówić go na kolejną  terapię. ... może ta okaże  się  skuteczna.  Trzymaj się. 

Niestety  ale Twoj tata jest chory. Ja bym z nim bardzo poważnie porozmawiala jak skończy ciąg i nagadała mu tak,zeby wyciągnął wnioski ze swojego zachowania.Alkoholizm to bardzo ciężka choroba. Pomoglabym mu zapisujac go na terapie/oddac do osrodka. Jesli to nic nie pomoze to wtedy bym myslala nad tym,zeby go wywalic.

Dziekuje :)

To jest wlasnie problem, ze on sobie nie da przegadac. Za kazdym razem jak konczyl ciag i ja probowalam mu przemowic do rozsadku, to konczylo sie to karczemna awantura i fochem, ze jak taka "gowniara" jak ja smie mu mowic jak ma zyc. Bede chciala go namowic na terapie, ale boje sie ze skonczy sie znow tak samo...

Biedna kobieta. Niestety powinna go wykopać z domu. Nikt nie powinien znosić takiej gehenny.

Jak stanie się jakas tragedia,lub wszyscy sie od niego odwroca to dopiero moze cos zrozumie.

W rodzinie mam alkoholiczke.Pila przez pare lat,zadna terapia nie pomogla,dopiero jak alkohol wsiadl jej na glowe i miala zwidy + trafila do psychiatryka na pare miesięcy to się lekko ogarnęła. Tj.( pije ale tylko piwa).

Bardzo ciezko kogos z tego wygrzebac. Z osoba z mojej rodziny juz nikt nawet nie próbuje.

Jak sam nie bedzie chcial to niestety,ale nic z tego. Mozesz sprobowac ten ostatni raz,zeby sie przekonac. Przynajmniej nie bedziesz sobie pozniej pluła w brode,ze nie pomoglas ojcu.

Poczytaj sobie o współuzależnieniu. Wiem, że to rodzina, ale ty masz swoje własne życie, ojciec jest dorosły i niestety nie powstrzymasz go od poprania sobie życia.

Tak jak pisalam w poscie - pomimo tego, ze to moj tata i go kocham, to ja tez jestem tego zdania. Nie wiem jak tak mozna potraktowac osobe ktora sie podobno kocha.

Laura2020 - Coraz wiecej osob sie wykrusza. Nawet z moja siostra, a swoja corka juz od miesiecy nie ma kontaktu i nie robi nic zeby to naprawic, bo uwaza ze on tyle dla niej zrobil, a ona jest be. Kiedys sobie po pijaku powaznie rozwalil glowie i na kilka tygodni "dzieki temu" przestal pic, ale potem bylo znowu to samo. Nie wiem co by sie musialo stac. Sprobuje go namowic na kolejna terapie, chce tez zaoferowac ze sama za nia zaplace, zeby nie mogl sie wymigac brakiem kasy (na alkohol zawsze sa pieniadze).

agazur57 - ja przez wiele lat chodzilam na terapie z powodu rodzicow i dziecinstwa... Teraz mysle nad powrotem do psychologa, bo ta sytuacja mi pokazala, ze chyba nie do konca wszystko mam w glowie poukladane. 

Problem w tym, że według naszego prawa nie można kogos bez jego zgody zamknąć na odwyku. Taka osoba musi wyrazić zgodę, a niestety zazwyczaj alkoholik się nie przyzna. Mój ojciec chleje od zawsze. Kiedyś z kolegami, potem sam, potem były 3dniówki, potem ciągi liczone w tygodniach. Teoretycznie nic w domu się nie działo, nie było bicia, zdarzały się awantury (ale nie takie pijacko-patologiczne). Od rodziców dostawaliśmy wiele, nie było biedy, nie było też jakichś luksusów (żadna z nas burżuazja),ale generalnie niczego w domu nie brakowało - natomiast ja widze po sobie, ze mimo wszystko odcisneło to duże piętno na mnie. Mam wiele objawów DDA, choć na szczęście tych mniej upierdliwych w życiu. W każdym razie fakt jest taki, że zazwyczaj w głowie alkoholika jest własnie obraz siebie jako osoby, która nie ma problemu - ot zarabia, to co mu będą żałowali napić się za swoje własne ciężko zarobione pieniądze? Wszyscy są źli, bo coś sobie ubzdurali. Mój ojciec jak sobie popije, to przypominają mu się gorzkie żale o sprawy sprzed 20-30 lat, że miał do kogoś żal o coś i wypomina i chodzi i mędzi (jak byłam młodsza, to szedł po prostu spać i tyle, na starość natomiast włączyła mu się taka menda po alkoholu, która chodzi i szuka pretekstu do awantury - od kilku lat nie mieszkam z rodzicami, więc znam tylko z opowiadań lub jak jestem świadkiem będąc w odwiedzinach i się zdarzy taki stan). Wszyscy są wtedy źli, tylko on jest dobry. Dodam jeszcze, że problem jest też czysto fizyczny, bo alkohol zabija komórki mózgowe, więc nie łódźmy się że po latach chlania osoba uzależniona pijąca dzień w dzień jest taka sama jakby była bez picia. Generalnie jeśli taka osoba sama nie będzie chciała z tym skończyć to nic nie pomoże - nie pomogą prośby, groźby, opiernicz, płacz, rozmowy na trzeźwo, a na pewno nie pomogą rozmowy w stanie upojenia (to jest w ogóle bezsensu zaczynać wtedy nawet). Ja kocham mojego ojca, ale nieraz mówiłam mamie żeby go kopneła w dpę. Brat jest dorosły ja jestem dorosła, nie musi więc udawać, ze siedzi z nim dla nas. Ale ona jest starej daty, do tego katoliczka - rozwód nie mieści jej się w głowie. A mój ojciec jaki jest taki jest, ale jak nie pije to jest dobry chłop, więc podejrzewam, że nic się nie zmieni w tej kwestii.