Temat: Do dziewczyn po rozstaniu

zmotywowana1994 napisał(a):

hejoo, nie mam już do siebie siły, buuu... Od 8 lat jestem w nieudanym związku, tzn z pozoru udanym, mamy takie samo poczucie humoru, pomagamy sobie w domu, między rodziną i znajomymi super się dogadujemy.No i to by było na tyle. Czasem ma fazy, że chodzi za mną i mówi jak bardzo mnie kocha, stara się mnie uszczęśliwić, a czasem olewa mnie, rani, nie szanuje moich decyzji, zmusza do jakichś zachowań. Pisałam tu już swoją historię kilka razy, na początku był we mnie mocno zauroczony chociaż potem okazało się, że pisał z była jeszcze z 3 miesiące po rozpoczęciu naszego związku. Co kilka miesięcy bierze narkotyki, wtedy wypisuje na portalach randkowych i do jakichś dawnych znajomych, zachowuje się jak obcy człowiek, po tych akcjach ja płaczę, obrażam się potem mu wybaczam i on się zachowuje jak pokrzywdzony. Zauważył, że najbardziej na mnie działa jak mnie olewa i w ten sposób mną manipuluje. Kiedyś ukrywał długą znajomość z dawną koleżanką, spotkali się, nie wiem co robili. Pracuje z samymi dziewczynami praktycznie, czasem jakieś tam do niego wypisują, ostatnio znów widzę, że jakaś tam go zaczepia, pisze, on ogląda jej profil. Ma problem z alkoholem, moja samoocena spadła przy nim do zera, seks jest słaby. Mniejsza z tym, ogólnie jedyną słuszną decyzją do samego początku jest rozstanie. Ale ja nie umiem. Rozstawalismy się już z 5 razy, za kazdym razem w końcu się spotykaliśmy i jakoś tak się to toczyło że wracaliśmy do siebie. I ja z każdym takim powrotem tracę szacunek do siebie. Nie wyobrażam sobie, że zobaczę go z jakąś nową dziewczyną, nie mam dużo znajomych, w sumie tylko rodzinę, siostry. Dwie koleżanki za którymi nie przepadam. Panicznie boję się tego, że on będzie imprezował jak po każdym naszym rozstaniu, dodawał zdjęcia z koleżankami, a ja będę płakać w domu sama. Boję się sama mieszkać, boję się braku pomocy. O sytuację materialną się nie boję, mam własne mieszkanie, samochód, od sierpnia zaczynam nową, lepiej płatną pracę, mam super rodziców, na których zawsze mogę liczyć, mam hobby. On jest z biednej rodziny, ma auto na kredyt, wydaje pieniądze na głupoty. Nigdzie nie jeździmy, pretekst to kasa, wieczory spędzamy pijąc piwo przed tv, albo jeździmy do jego lub mojej rodziny i tam siedzimy, nie ma raczej zainteresowań.I tu pytanie do dziewczyn, które przeszły coś podobnego, po jakim czasie do was dotarło, że to najlepsza decyzja? Kiedy przeszedł smutek? Chciałabym w końcu być szczęśliwa sama ze sobą, ale boję się tego okresu rozpaczy, w przeszłości chorowałam na depresję po chorobie nowotworowej, wtedy też zostawi mnie chłopak, boję się że będę chciała sobie coś zrobić. Muszę to skończyć bo niedługo zostanie ze mnie wrak człowieka, ale boję się, że samotność będzie jeszcze gorsza! Ale jestem głupia. Nową pracę zaczynam z jego siostrą i bratem. Boję się, że nawet jak pousuwam jego i jego bliskich z fejsa, dalej będą mnie dochodzić informacje co u niego słychać. Moja pewność siebie spadła poniżej zera, jego za to ciągle wzrasta, wie że podoba się dziewczynom, ja za to czuję się niezauważalna dla facetów.Boję się, że nikt mnie nie pokocha, bo mam brzydką rzecz na twarzy, w przyszłości czeka mnie operacja kolana, czasem przez to dziwnie chodzę.[/quote]

chciałabyś żeby cię ktoś kochał za twarz i kolano czy za to jaka jesteś?