Temat: Start w dorosłe życie

SzczesliwaJa napisał(a):

Rozumiem, że te dziewczyny które tu tak bardzo przekonują że nie zazdroszczą, bo największe dobro to dorobić się samemu od zera, nie przekażą swoim dzieciom tych  "samodzielnie dorobionych" mieszkań, domów, samochodów, kasy swoim dzieciom??? No racja! Skoro danie im tego na tacy to taka krzywda dla nich, bo będą rozpieszczonymi, leniwymi, niesamodzoelnymi nieudacznikami. Racja! No i z domu też wykopcie jak tylko skończą 18 lat! Niech idą do roboty i wynajmują, zamiast siedzieć u mamusi pod spódnicą. A wszystko czego się dorobiłyście przekażcie teraz lub w testamencie na skarb państwa. Niech Wasze dzieci biorą przyklad z Was i same dorobią się od zera, zamiast dostać na gotowe od mamusi i tatusia! A czemu one mają mieć łatwiej niż Wy???!

Despacitoo napisał(a):

Ptaky napisał(a):

zaprawdeprzekletemiejsce napisał(a):

sacria napisał(a):

LinuxS napisał(a):

ggeisha napisał(a):

Ja dostałam od rodziców wszystko. Mieszkanie, kasę na życie, samochód. Ba, kupili nawet po mieszkaniu dla każdego z moich dzieci, za które to mieszkania płacą. Ustawili mnie w życiu zupełnie. I nawet sobie nie wyobrażacie, jak jestem im za to cholernie wdzięczna, jak bardzo to doceniam i nigdy nie uważałam, że tak jest normalnie i że mi się należy. Może dlatego, że tego nigdy nie oczekiwałam, mam takie mega wielkie poczucie wdzięczności i sama nie wyobrażam sobie, żeby moje dzieci wywalić z gniazda i oczekiwać od nich jeszcze, że będą się dokładać do czynszu, czy coś w tym stylu. Dostałam ogromnie wiele i chcę to dalej przekazać. Z drugiej strony, czuję się winna wydając kasę na pierdoły, bo to, że tak dużo od rodziców dostałam, to wynik ich ciężkiej pracy i oszczędzania przez całe życie. Odmawiania sobie przyjemności. Mam nawet opory w wyrzucaniu zepsutego jedzenia. No, ale to nie temat tego wątku. EDIT. Jeszcze tak mi się nasunęło. Bo przez to, jak wiele otrzymałam spotykam się z ludzką zazdrością i zawiścią. Straciłam jakiś czas temu koleżankę, może nawet przyjaciółkę, bo ona nie dostała nic i strasznie mi wymawiała to, że ja mam wszystko za free. Nie jest to fajne, bo dlaczego mam czuć się winna za to, że moi rodzice mają takie a nie inne podejście do życia i dzieci? I czy moją winą jest, że jej rodzice traktowali swoje dzieci jak piąte koła u wozu? Zawsze starałam się ją wspierać i doceniać to, że doszła do tego co ma ciężką własną pracą. Ale nie podoba mi się, jak ktoś kto nie dostał prezentu od losu traktuje tych, którzy dostali z lekceważeniem i wyższością. No, chyba, że ten, który dostał chodzi nadęty jak paw i szczyci się tym, na co nie zapracował. To można chcieć dać mu prztyczka w nos.

Az tyle nie dostalam, ale na start mieszkanie i utrzymanie na studiach (przy czym od 16 r.z. dorabialam w wakacje). Jestem im za to niesamowicie wdzieczna i doceniam, ze mialam w tym sensie latwiej. Pomoc rodzicow w zaden sposob nie uposledzila mojej zdolnosci radzenia sobie w zyciu, pracuje, mam szacunek do pieniadza i jestem w stanie poradzic sobie w kazdej sytuacji. Nie mam zamiaru przepraszac, ze nie wyszlam z patologii i nie zostalam pozostawiona sama sobie w wieku 16 lat. Nie rozumiem pogardy i negatywnegej wymowy niektorych postow w tym temacie. Jasne, mozna i trzeba byc z siebie dumnym, ze wyszlo sie na ludzi i poradzilo w zyciu, majac ciezki start. Ale juz ?nie musze nikomu niczego zawdzieczac? itd. Powaznie? Ja sie ciesze, ze moi rodzice mogli i chcieli mi pomoc. Teraz ja staram sie, zeby im niczego nie brakowalo, mimo ze dobrze sobie radza finansowo. Kazda ze stron zadowolona w tym ukladzie i kazdy sie cieszy, ze moze czy mogl pomoc czy otrzymac pomoc. Wspolczuje tym, ktorzy tego nie maja i nie znaja, ale wypowiadanie sie z taka dumo-pogarda jest smieszne. 

podobnie jak Wy- dużo dostałam, ale nie wpłynęło to na brak zaradności, wręcz przeciwnie. Jak ktoś jest zazdrosny to jego problem, nie rozumiem tej zawisci- nigdy nikomu niczego nie zazdrosciłam. I też nie zamierzam przepraszać za to że miałam zaradnych rodzicow, z głową na karku, opiekuńczych, dla których bardzo  wazna była moja edukacja (dla taty nie było chyba nic ważniejszego)  - sama będę chciała jak najwięcej zapewnić swoim przyszłym dzieciom. Kredyt na mieszkanie to nie powód do dumy (jak i wstydu)-  to nabijanie bankom olbrzymich pieniędzy kosztem obciazania siebie średnio na 30 lat.  Przymus wielu ludzi w dzisiejszych czasach.

Też tak kiedyś myślałam, ale patrząc na to, jak z naprawdę sporym wkładem własnym np. u mnie w Krakowie trudno o kredyt - czasem jest to powód do dumy, bo trzeba coś osiągnąć, by móc go spłacać i w ogóle dostać...  Niestety, w takich realiach żyjemy i jest to smutne.A mało osób ma 500 000 (50m w Krakowie w dobrej lokalizacji, jak masz dużo szczęścia - jak nie to jest drożej) w gotówce, przed 30. Lepsze to niż wynajem i spłacanie cudzego kredytu. Grunt, by móc taki kredyt spłacić w max 10 lat, a nie obciążać się na pół życia. 

dla mnie powód do wstydu to siedzenie na garnuszku rodziców, bo usamodzielnienie się to np."to nabijanie bankom olbrzymich pieniędzy kosztem obciazania siebie średnio na 30 lat" "wynajem to spłacanie cudzego kredytu"czas dorosnąć naprawdę, a nie trzymać się kiecusi mamusitak to widzę bez obrazy,ale punkt widzenia osób, które to robią (sorrry nie robią bo dokładają np,. 300zł do jedzenia i sami kupują sobie skarpetki) będzie zupełnie inny

nie wiem na jakim Ty świecie żyjesz :P ja mieszkałam z rodzicami i absolutnie nie polegało to na "dokładaniu się do jedzenia"  mieliśmy z mężem oddzielną lodówkę, nie było obiadkowania u mamuni (wierz lub nie) choć w kółko zachęcała. Rachunki koszty węgla były podzielone na wszystkich domowników i płaciliśmy swoją część. Proszek do prania, płyn do płukania tkanin własny, tabletki do zmywarki i środki czystości też normalnie kupowaliśmy. Nie mówię, że jest to jakiś wyczyn, absolutnie tylko zupełnie normalna sytuacja wg mnie jak zostajesz u rodziców. Dla mnie jedyna różnica była taka, że miałam mniej przestrzeni tylko dla nas i nie płaciłam czynszu. To był ogromny + dla nas, natomiast dla rodziców nie stanowiliśmy wielkiego cieżaru. Obiektywnie jak im się rozkładał koszt węgla na więcej osób to wręcz na korzyść im to trochę wyszło. Dom duży nikt nikomu na głowie nie siedział. Nie wspomne o tym, że ubieram się od stóp do głów od 18 roku życia. To, że mieszkasz z rodzicami nie zawsze oznacza totalną nieporadność i "garnuszek" rodziców. 

Liandra napisał(a):

Znam sporo osób które mieszkają "z rodzicami" bo po prostu starzy mieli wielki piętrowy dom- jak to się dawniej budowało "wielopokoleniowy" i po prostu jedna kondygnacja dla młodych. Mimo że to oddzielne małe gospodarstwa to można uważać że mieszkają ze starymi bo pod jednym dachem tak? Trochę bez sensu. Mieszkając z rodzicami można być samodzielnym, a mieszkając osobno można być nie samodzielnym i co weekend jeździć po słoiki albo po kasę do rodziców bo na coś brakuje-nie widze zależności między miejscem zamieszkania a tym jak się żyje- to zależy od tego, jakimi jesteśmy ludźmi.Osobiście bardzo zazdroszczę (ale bez zawiści) ludziom którzy dostali od rodziców na start niemal wszystko- naprawdę mają o wiele łatwiej, priorytetami mogą być dla nich własny rozwój, podróże itp. a nie harowanie do 50tki czy dłużej po to żeby spłacić kredyt na budowę domu itd. Ja dostałam od mamy działkę, ale na całą resztę trzeba było i hipoteki i solidnego zasuwania w robocie..