Temat: mama, a ED

Od pewnego czasu się odchudzam. Początkowo wszystko przebiegało cacy: bez liczenia kalorii, bez obsesji, po prostu wszystko z umiarem. I chudłam.
Zawsze lubiłam jeść, więc w krytycznym punkcie przy 162cm, ważyłam prawie 71kg. Później stopniowo chudłam, aż odkąd poszłam do LO, wszystko przerodziło się w obsesję, taką że wpadłam w ortoreksję. Byłam na skraju niedowagi, ale się tym nie przejmowałam.
Niestety później było coraz gorzej: BED na przemian z bulimią. W 6 miesięcy przytyłam z 48kg do 70kg.

Postanowiłam szukać pomocy, aż w końcu ja znalazłam w Ośrodku, który leczy zaburzenia odżywiania. Powoli zdrowieję. Czasem jest lepiej, czasem gorzej.
Wiem, że w leczeniu ED bardzo dużą rolę odgrywa rodzina. Niestety z całej rodziny, oparcie mam tylko w ojcu (który i tak podporządkowuje się mojej matce).

Kocham moją mamę, lecz jest to człowiek, z którym bardzo trudno się rozmawia. Mówiłam jej jak mnie ranią jej słowa, gdy krytykuje mnie, gdy trzyletniej siostrze mówi, że jej siostra ma duży tyłek, a ona i mama mają małe, a ona potem to powtarza. Gdy nic nie mówi, kiedy chwalę się że udało mi się nie mieć kompulsów od 3 tygodni i schudłam 3kg, a gdy zdarzy mi się napad z radością mówi mi, że znów przytyje. Nie mam w niej oparcia. Jej słowa mnie ranią i przez to bardzo trudno mi wyjść z choroby.