Temat: Niech ktoś mi wytłumaczy wreszcie co jest ze mną nie tak- proszę...

b

Witam Was wszystkich,

założyłam właśnie konto, bo już sama nie daje rady i chciałam się Was poradzić.

Moje pytanie brzmi: co jest ze mną nie tak, co ja robię źle, czy jestem aż tak beznadziejna?

Mam 27 lat (prawie 28). Mam wrażenie, że niczego w życiu nie osiągnęłam, że jestem porażką totalną. 
Mam pracę, mieszkam sama, sama się utrzymuję, płacę swoje rachunki itd. ...ale to wszystko...
Bardzo mi brakuje kogoś... tzn. miłości. Nigdy, mimo tego, że mam lat ile mam nie byłam w związku, nigdy nie miałam powodzenia, koleżanki owszem, a ja zawsze byłam na doczepkę. I teraz wyszło tak, że wszystkie są mężate, duża część z nich ma już dzieciaczki, pozostałe które jeszcze są pannami raczej już wkrótce przestaną nimi być. Tylko ja zostałam sama. Bardzo mi brakuje bliskości, czułości, kogoś kto by mnie przytulił, pocałował itd.

Nie wiem z czego wynika obecny stan. Zdaje sobie sprawę z tego, że nie jestem claudią schiffer, mam trochę nadprogramowych kilogramów z którymi walczę (niestety bez większego powodzenia), ale czy naprawdę tylko wygląd może być przyczyną braku drugiej połówki. Osobiście wydaje mi się, że nie, więc skoro nie to znaczy, że ze mną jest coś nie tak.
Najpierw mówiłam sobie, że skoro nie poznałam nikogo w liceum, to może na studiach, te minęły i też nic.. to potem może w pracy...ale pracuję raczej z doświadczonymi osobami, więc tu też się nic nie zmieni.. Teraz moje życie wygląda tak, że idę do pracy i wracam do pustego mieszkania i siedzę w domu. Wiem, że w taki sposób nigdy nikogo nie poznam, ale nie wiem jak to zmienić, czy sama powinnam przejąć inicjatywę i zagadywać do chłopaków. Ale jakoś sobie tego nie wyobrażam, nie wierzę w portale internetowe (próbowałam kilka razy byłam na spotkaniu i nic z tego nie wyszło), więc to też odpada. nie ma po prostu dobrego wyjścia dla mnie.
Dlaczego każdy potrafi sobie ułożyć życie i być z kimś, tylko ja nie. Wszyscy dookoła mówią, że powinnam sobie znaleźć kogoś, ale co to znaczy> czy ludzie myślą, że ja chce być sama- wiadomo, ze nie, po prostu nikt mnie nie chce i dlatego moje pytanie co mam zmienić? czy naprawdę chodzi tylko o tuszę i jak schudnę to to się zmieni?
Mam już dość i docinek rodziny i docinek znajomych i w ogóle tego poczucia swojej beznadziejności. Czasami tak siedząc sama w domy uronię łzę, bo bardzo boję się, że to już się nie zmieni i zawszee będę sama..a tego nie chce. Nie wiem czy mam jakąś depresję jesienną, ale codziennie mam myśli dotyczące mojego stanu panieńskiego, a jak niektórzy twierdzą staropanieńskiego.
poza tym niestety jest tak, że ludzie stanu wolnego mają trudniej i są w pewien sposóbb wykluczeni z życia... każda impreza same pary, wyjście do kina, do restauracji - pary. Nic tylko siedzieć w domu i nie piszcie proszę, że mogę wykorzystać czas dla siebie na naukę języków, ćwiczenia itd, bo to w rzeczywistości wcale tak nie działa. Człowiek sam pogrąża się jeszcze bardziej w samotności, ale ja tego nie chcę.
Widzę, że rodzice też się martwią, bo siostra i brat już po ślubach i dzieci w drodze lub planowane, a ja taka życiowa nieporada.

Z czego to wynika,co mam zmienić?