Temat: Można chcieć miłości i nie chcieć jednocześnie?

Mam 24 lata, nigdy nikogo nie miałam i jestem szczęśliwa!!! Wolna, robię co chcę ;], oczywiście chciałabym mieć facet  i zobaczyć jak to jest ale nie mam i nie płaczę z tego powodu, nie rozmyślam o tym. Czasem kiedy czytam na vitalli o problemach w związkach albo wysłuchuję koleżanek to dziękuje Bogu, że nie jestem zakochaną idiotką. Prawda też jest taka, że nigdy faceci się mną nie interesowali, i nie mam tak zwanego brania. Nie jestem brzydka ale nie przyciągam facetów, trudno  hahhahahah !! Ma to w dopie.

Strasznie dziwna dla mnie sprawa gdy ktoś pisze "mam 23/ 24 lata i w TAKIM wieku jeszcze nikogo nie miałam"

takim?  tzn to dużo?
ja i moi znajomi to przedział 29-32, jest bardzo różnie. Któraś w wieloletnim związku, ktoś sam od niedawna, ktoś po rozstaniu, ktoś sam od zawsze.
Najgorsze to sposób myślenia że jakakolwiek cyfra w wieku ma nam mówić czy to moment na bycie samemu czy w związku.
Ja byłam sama chyba 5-6 lat, dopiero w wieku 28 lat poznałam (teraz już) męża i nigdy nie miałam spiny "jestem sama, gdzie ten książe?", a pewnie w wieku 28 lat byłam już według mojej babci starą panną.
Wyluzować i cieszyć się życiem!

Vitaliczki, jak się Was czyta to ma się ochotę uściskać mocno, mocno, mocno. Bo w tym, co napisałyście jest sama prawda. Tylko w takim razie kto mnie nauczy pokochać samego siebie? Bo żeby kochać innych trzeba kochać siebie, prawda? Pytania retoryczne, hyh...

Dziękuję Ci :) Bardzo mądrze napisane. Bije od Ciebie energia i chęć do życia. Podziwiam i zazdroszczę! Ja chwilowo ją utraciłam, ale wierzę, że z czasem ją odnajdę ;) 

O tak, znam podobną historię: "Dwóch ludzi spoglądało przez więzienne kraty. Jeden widział błoto, drugi widział gwiazdy." 

O, wątek idealny dla mnie :P Co prawda mam 19 lat więc niewiele młodsza jestem, ale i tak wśród znajomych jestem pewnie postrzegana jako jakieś dziwadło, bo jedyna bez chłopaka kiedy inne dziewczyny już w długich związkach. I cały czas zastanawiam się jak to jest. Nie wierzę w to, że miłość przychodzi z nienacka, kiedy już odpuszczasz, nie myślisz o tym i najmniej się jej spodziewasz bo ja, nieważne czy myślę non stop, czy w ogóle o tym zapominam, jakoś jej nie spotykam. Byłam zakochana z wzajemnością tylko raz, ale trwało to jakiś miesiąc więc długo się nie nacieszyłam, ale po części była to też moja wina. Czasem myślę, że gdybym spotkała go teraz, a nie wtedy to byłoby zupełnie inaczej i może coś lepszego by z tego wyszło bo wtedy nie wiedziałam co robię i zupełnie nie byłam gotowa na związek. Co prawda całowałam się kilka razy, ale ostatnio to równo rok temu, także szału nie ma i to też z chłopakiem poznanym na wakacjach, więc taka tam kilkudniowa miłość wakacyjna:P Naprawdę tęsknię za czymś takim, bo to wspaniałe uczucie. Jest to moje największe marzenie, żeby spotkać kogoś wyjatkowego i zakochać się tak na zabój, nie myśleć o niczym innym tylko o nim. Ale z drugiej strony mam podejście podobne do was, czyli nie wyznaję zasady "lepszy rydz niż nic". Chociaż ostatnio myślę, że może warto byloby jednak dać szansę komus, kto moze nie wydaje sie z poczatku idealnym kandydatem. Nie żeby od razu pakować się w związek, ale po prostu pospotykać, porozmawiać, nauczyć się obcować z płcią przeciwną :P żeby później czuć się pewniej kiedy spotka się tego jedynego?