Temat: Jestem uprzedzona do związków

MamaMychy napisał(a):

dwiepiatki napisał(a):

Myślałam, że mniej. :)Przyjdzie kiedyś taki czas, że się zakochasz. W swoim czasie.Nic na siłe. Po prostu jeszcze twój moment nie nadszedł.Ale prędzej czy później nadejdzie i bez względu na sytuacje w domu pokochasz kogoś.I powiem Ci, że lepiej kogoś odtrącić od razu niż narobić mu nadziei. Pogadaj z tym chłopakiem szczerze, skoro dobrze się rozumiecie i wyjaśnij mu, że na chwile obecną nie możesz mu dać nic więcej poza przyjaźnią.

Też myślę,że jeszcze zdążysz się zakochać,co to jest 18lat?No i nie doszukuj się przyczyn tam gdzie ich nie ma(tj.dom rodzinny itd.)To nie do Ciebie ale ogólnie:Rozwala mnie takie psychologiczne bajdurzenie"Bo miałam ciężkie dzieciństwo-to wina jest w tym".

KotkaPsotka napisał(a):

Po stylu pisania widze ze masz nascie lat. Przejdzie ci. To jest bunty i wmawianie wszystkim ze jest sie wyjatkowym, ze jest sie zimna suka, ze sie nikogo ni epotrzebuje i bla bla.....za jakies 10 lat ci sie to zmieni:) tak ze spokojnie.

paranormalsun napisał(a):

KotkaPsotka napisał(a):

Po stylu pisania widze ze masz nascie lat. Przejdzie ci. To jest bunty i wmawianie wszystkim ze jest sie wyjatkowym, ze jest sie zimna suka, ze sie nikogo ni epotrzebuje i bla bla.....za jakies 10 lat ci sie to zmieni:) tak ze spokojnie.

co za bzdura.. jakie bunty? Nie każdy nastolatek ma tak jak pisze o tym autorka. W jej wieku normalne jest budowanie pierwszych powazniejszych związków a nie lęk przed bliskoscia. Poza tym samo nie przejdzie, trzeba nad soba popracowac. No i za 10 lat to on bedzie koło 30 wiec nawte twoje słowa zbyt pocieszajace nie sa..

Nassty napisał(a):

Moim zdaniem ten problem, który mam jest szczytem głupoty. Nie mogę z nikim o tym pogadać. Chodzi o związek między kobietą i mężczyzną. Nie wierzę w to, w ogóle nie wierzę w miłość. Jestem uprzedzona do tych spraw, zalecało się do mnie kilku chłopaków, a ja nic nie czułam, nie umiałam spojrzeć na nich z ciepłym sercem. Po prostu odtrącałam, jak zimna suka. Znam korzenie problemu - to mój rodzinny dom. Rodzice się nienawidzą, matka ciągle czepia sie ojca i robi wielkie awantury o nic. Prowokuje go, wyzywa, więc czasami lecą na nią epitety w stylu"ty wredny debilu", albo"kurwa, zamknij się". Patrząc na rodziców zdałam sobie sprawę, że pewnie każda miłość tak wygląda. Na początku jest sielanka i pitu-pitu, a później ukochana kiedyś żona staje się wredną jędzą, a mąż bezużytecznym starym capem.. Więc nie widzę sensu w wiązaniu się z chłopakiem. Wolę zostać sama, niż stać się taką wredną zołzą jak moja matka. Nie powtórzę jej błędu.Ostatnio poznałam na obozie zajebistego gościa. Jest moją bratnią duszą. Mieszkamy w sąsiednich miastach, więc widujemy się często.  Możemy rozmawiać o wszystkim i bez przerwy. Widać, że mu na mnie zależy i być może chciałby, żebyśmy byli czymś więcej niż tylko przyjaciółmi. Ale ja nie umiem. Chciałabym się odciąć psychicznie od tego, co widzę na codzien w domu i udowodnić sobie, że ja mogę inaczej. Ale czy to prawda?