Temat: Czy to ma sens?

Pokaż mu to, co nam tu napisałaś. Może to wydawać mu się drastyczne, może być kłótnia itd, ale myślę, że jeśli naprawdę obojgu Wam zależy na tym związku, tędy droga. Jak na razie widać on Cię słyszy, ale nie słucha, jesli wiesz o czym mowię? Daj mu to przeczytać, i daj kilka dni na przemyslenie tego. Tu napisałaś szczerze, bez presji.

Nie ma co gadać ze śmieciem "szczerze" - bo on szczerze wywróci każdą dobrą chęć w Twoją podłą winę. Nie masz jaj dziewczyno, dajesz się manipulować i znęcać się nad sobą, bo on Cię normalnie torturuje psychicznie. Nie można pominąć faktu, że masz wspaniałe koleżanki.
Ja na Twoim miejscu kopnęłabym psychola w dupę, tudzież monitor i cieszyła się młodością. I nie wymaga to specjalnej filozofii, nie ma czegoś takiego jak "nie potrafię od niego odejść", bo to jest tylko kwestia podjęcia decyzji i bycia konsekwentnym. To on na tym straci, fakt, że jako facet (teoretycznie mniej sentymentalna istota) spędza 24/h przed kompem pokazuje, że nie ma życia towarzyskiego - Ty masz większy wachlarz możliwości, a on ma tylko siebie. Zrobisz mu przysługę, bo może jak zostanie sam jak pies to się nad sobą zastanowi i naprawi się póki młody, bo inaczej biada mu biada.

G.R.u. ma rację. Myślę, że gdyby role były odwrócone i on miał możliwość wychodzenia z domu- nie wahałby się. A że nie ma, to siedzi w domu i katuje Ciebie. Mowisz, że odwraca tak sytuacje, wysuwa tezy, że nawet jesli masz rację, udowadnia Ci, że tak nie jest, nie daj sobie robić wody z mózgu! Jesteś mlodą, raczej nie głupią dziewczyną zawalcz o siebie i swoją przyszłość. Jesli teraz dasz się zapędzić w kozi róg, jak będzie wyglądać Twoje dalsze życie?
brutalnie to zabrzmi, ale to, że on mieszka w Anglii tylko Ci wszystko ułatwi, odłączasz komputer od sieci, wyłączasz tel i...cieszysz się życiem.
Związek na odległość nie jest do utrzymania na dluższy czas, bo rozmowy, zapewnienia, wyznania nie zastąpią Ci nigdy dotyku, przytulenia, bliskości, a to jest właśnie związek.
Daj sobie szansę i zakończ ten chory układ.
Tym samym dasz szansę jemu, po kilku dniach smutku w końcu ogarnie się z tematem  i zobaczy, że wcale nie było tylko Twojej winy, może zacznie coś zmieniać w swoim życiu.
Powinnaś teraz biegać na randki, wychodzić do kina, imprezy, trzymać się za ręcę, leżeć wtulona w faceta oglądając film, to jest związek, a nie wieczne siedzenie przed komputerem. To są Twoje najlepsze lata, wykorzystaj ten czas, życie masz jedno, chcesz najbliższe 5 lat całe dnie siedzieć przed komputerem? Zniszczysz siebie.

to już jest koniec, nie ma już nic... jesteśmy wolni, możemy iść...

A ja bedę sie jednak upierała przy tej rozmowie. Jeżeli nic nieda - trudno, będziesz miała jasną sytuację. Ale myślę, że jeżeli od razu z nim zerwiesz, bez tej rozmowy, to później bardzo długo możesz żalować i zastanawiać się, czy zrobiłaś slusznie, czy nie straciłaś milości swojego zycia. I fakt, rzeczywiscie wygląda to na syndrom ofiary - on wpędza Cię w nieustanne poczucie winy. Jednak, moim zdaniem, powinnaś mu wszystko dokładnie wytłumaczyc i zobaczyć, jak się zachowa.

Cóż a ja mam inny problem. Po 7 latach teraz idzie 8 dowiedziałam się, że ze strony mojego partnera wg niego już dłużej tak nie może i on się wypalił. Dalej nie umiem tego zrozumieć analizuję to. W poniedziałek była rozmowa, lecz nie krzyki tylko szczera rozmowa, na temat nas... we wtorek również. Dodam, ze rzadko się kłóciliśmy a nawet w ogóle. We wtorek spakowałam cześć rzeczy i się wyprowadziłam. Jednakże z wtorku na środę jeszcze nocowałam by spakować kolejne rzeczy i od środy mieszkam na innym miejscu. Wiele nas łączy, zainteresowania motoryzacją, majsterkowanie, remonty, muzyka i oczywiście sex.
Wiele razem przeszliśmy. Jego wypadek, rekonwalescencja, rehabilitacja, co trwało 2 lata. Moja operacja jedna a za 2 lata druga. Problemy w pracy u mojego partnera. (Nadmienię, że jest policjantem). Jako powód podając wypalenie się podaje, że nie chyba za dużo przebywaliśmy ze sobą. Że moje zachowania (typu brak kapci a później kaszel), niedomykalnie drzwi, czasami upadek jakiś rzeczy (często mi wypada coś z rąk) wkurzało go a później już coraz bardziej drażniło i drażni.
Z mojej zaś trony - sporo zarzutów, po jego wypadku zmienił się, nastawił na samorealizację, jakby komuś chciał coś udowodnić. Zaprzestał interesowania się duchowo, co ja odczuwam.
Często z jego ust była krytyka na wszystko, na wszystkich i ciągłe niezadowolenie.
Najczęściej uciekał w komputer i "swój" świat.
Dodam, że początkowo przez pół roku spotykaliśmy się raz u niego raz u mnie później się przeprowadziłam do niego, do mieszkania. Po kilku latach, do domku jednorodzinnego z dużym ogrodem.
Większość obowiązków typu, sprzątanie, gotowanie, prowadzenie domu, doprowadzenie do porządku ogrodu, czyli pielenie, grabienie liści, nasadzanie, przycinanie drzew, pielęgnacja było po mojej stronie.
Niestety, ale i przykręcenie śruby, założenie uszczelki, drobne naprawy również. On zajmował się większymi rzeczami o ile miał na to czas, albo wypomniałam mu, że już od dawna proszę się o zrobienie czegoś.
Za nami był remont dachu, remont w domu, kuchni.
Urządzanie domu sprawiało mi radość i to, że wiele osób chwaliło mnie za to i za atmosferę, która w nim jest.
Ale drugim dnem było to, że nie miałam pomocy i poparcia.
W tym wszystkim wiem, że zatraciliśmy się. Rano wyjazd do pracy, późnym popołudniem powrót i od wiosny do jesieni na dworze i w domu, a w zimie w domu.
Nie wyjeżdżaliśmy na urlopy, co najwyżej na 2-3 dni weekendu. Ale rzadko.
Nie jestem typem kury domowej i dbałam o siebie, jak i drugą połowę. Niestety, ale miałam coraz częściej wrażenie jakby on osiadł na laurach. Wiem, że o związek trzeba dbać poprzez czułe słowa, czyny, gesty, a tego od początku było niewiele.
Czasami zadaję sobie pytanie czy w ogóle mój mężczyzna wiedział lub wie, że związki trzeba pielęgnować a nie zachowywać się jak macho....
Dodam, że ja mam teraz 34 lata a chłopak w tym roku 40. Zadał pytanie czy uważam, że możemy zawalczyć o związek. Ale teraz może byśmy odpoczęli od siebie. Traktuję to właśnie jako odpoczynek, lecz .... po 2 dniach już nie umiem. Jest mi bardzo ciężko. Zwłaszcza, że w domu jest sporo rzeczy, których zapomniałam, jak kwiaty, (ale nie zabierałam wszystkich rzeczy, ponieważ tak ustaliliśmy). Jest również i kotka, która jest niesamowicie do mnie przywiązana i widziałam, że po jednym dniu mojej nieobecności głaskania się, łaszenia miauczenia nie było końca.
Zastanawiam się również czy aby przypadkiem nie jest tak, że wreszcie powiedziałam głośno, że chcę założyć rodzinę i chciałabym mieć dziecko (niestety, ale nie wiem czy jest to możliwe, bo jestem po ciąży pozamacicznej 12 lat temu).

Nie wiem, co mam sądzić. Co byście myślały o tym wszystkim.....