Temat: Pół roku od zerwania.

Znam ten ból i chyba Cię nie pocieszę, moja historia była bardzo podobna.po roku od rozstania z NIM zwiazałam się z kimś i po kolejnym roku z tym kims się rozstałam, bo ON na jakiejś imprezie przechodząc obok złapał mnie za rękę, spojrzal w oczy i sobie poszedł i nic(niby już o nim nie myślałam, a w jednej sekundzie wszystko wróciło), potem jak juz ochłonęłam po paru miesiącach znow jakaś impreza na ktorej był i znow nadzieja, bo zrobiło sie nam razem za miło usłyszałam tylko, że przez te całe trzy lata mnie kochał, a następnego dnia jakby nic na tej imprezie się nie stało. Potem na szczęście wraz z maturą skonczyło się widywanie codziennie na korytarzu i serce trochę się uspokoiło. Jeszcze przez kolejne lata gdzieś się we mnie tliło to uczucie, czasem wybuchało bolesnym ogniem gdy ktos w towarzystwie chociaz słowo o NIM wspomniał, gdy przypadkiem spotkałam GO na ulicy i zamieniłam dwa słowa. Było w tym czasie wielu facetów i wiele zauroczeń, ktore niestety lub stety przygasały przy tamtym. Najgorsze w tym wszystkim było chyba to, że wiedziałam, że nie jest to dobry kandydat na zyciowego partnera, że jest zapatrzony w siebie, że nie interesuje go nic poza sobą samym i, że jedyne czego kiedykolwiek ode mnie chciał to seks. Minęło 7 lat zanim się uwolniłam dziś zostały tylko wspomnienia.
Mimo to nie żałuję, wiele się dzięki temu nauczyłam, nabrałam pewności siebie i potrafię obiektywnie patrzeć na świat, teraz przy moim boku jest mężczyzna, ktorego kocham i z ktorym chcę spedzić życie. Wiem co jest ważne, a co nie i jestem szczęśliwa.

nie jesteś żałosna, ja się z chłopakiem rozstałam w październiku (po raz drugi) i ciągle za nim tęsknie

heh......
na początku powiem, że pomysł z przyjaźnią wydaje mi się nierealny. a przynajmniej autodestrukcyjny - patrząc na siebie i na moją sytuację, zdaję sobie sprawę z tego, że jeśli miałabym znowu zacząć rozmawiać moim byłym, świat szalałby we mnie 44989124 razy mocniej. a po naszych ewentualnych spotkaniach umierałabym bo świadomość, że kiedyś, wcześniej, X miesięcy temu mogłam go całować, a on mógł całować mnie a teraz ograniczamy się do rozmów skutecznie by mnie zabijała.
podobne sytuacje i podobna historia - ból pewnie podobny.
i chociaż chciałabym bardzo móc znowu z nim rozmawiać i mieć przy sobie osobę z którą łączyła mnie TAKA więź nic nie mogę poradzić. są błedy, których się nie wybacza, są chwile które sprawnie i szybko przekreślają wszystko - i okej teraz nie jest istotne co było powodem Waszego zerwania.
istotne jest to, że czujemy się podobnie, bo pamiętamy ogrom dobrych dni, brakuje nam pocałunków i świadomości że było bezpiecznie bo było dobrze.
mijanie się na korytarzu 5 razy w tygodniu na pewno nie pomaga ale powiem Ci, że przechodziłam to samo. przechodziłam, bo teraz już mijać się nie bedziemy - dla niektórych rok szkolny się skończył. a wiesz co wtedy myślę? JAK MI TEGO BĘDZIE BRAKOWAĆ. chociażby jego widoku i tego, że nie bede go widzieć (chociaz i tak z trudem przychodzilo mi patrzenie)

i boli, bardzo boli, ale to wszystko jest po coś i może kiedyś wcześniej czy później będziemy stu procentowo wyleczony a przy naszym boku będzie ktoś kto da nam tyle ciepła i dobra jak tamten.
najlepiej by było gdyby dał jeszcze więcej, bo wtedy uwierzyłabym na nowo ze czlowiek moze byc szczesliwy kilka razy : )

Jeśli chcesz wiedzieć czy jesteś żałosna to zajrzyj do mnie pod wczorajszą datę... 

Ja z moim sie rozstałam 2 tyg. temu ;/On zerwał;/ Było mi cieszkoo bardzoo.....Przed wczoraj Zaczełam czytac od niego sms i sie poryczałam.Ale odrazu wykasowałam te sms i nr jego;) I dobrze zrobiłam;) Tak nie myśle o nim;)Ja rowniez mojego bylego widze codziennie w pracy.I przechodzi kolo mnie jakby mnie nie znał.Nie martw sie bedzie dobrze;) Zrob coś dla siebie nowa fryzure ,kup ciuszek;)I moze dopiero doceni co stracił A wtedy kopnij go w d...;)

Kochane...

Tak mi trudno w to uwierzyć.
Od kilku dni znów jesteśmy razem :) Na początku - tak jak już ktoś powiedział - kopnęłam go w dupę, ale gdy zaczął starać się coraz bardziej, intensywniej, zauważyłam, że się zmienił. Że wydoroślał mentalnie. Postanowiłam dać mu szansę. Na razie podchodzę do tego wszystkiego z nieukrywanym dystansem, rzadziej niż kiedyś mówię mu słodkie słówka (choć mam zawsze na to dziką ochotę!). To on się stara, okazuje uczucia, jestem taka szczęśliwa, dziewczyny! Tak bardzo chcę mieć go przy sobie zawsze <3

Ja byłam kiedyś z facetem 2 lata po naszym rozstaniu byłam wręcz pewna że nie chcę i nie znajdę nikogo kto będzie mi mógł go zastąpić kogoś kogo pokocham i tak było do pewnego czasu spotykałam się na randkach z innymi żeby zapomnieć i nadal nic nie czułam aż do momentu jak poznałam swego męża i powiem Ci że cieszę się że tak się sprawy potoczyły że poznałam kogoś tak wyjątkowego jak mój mąż wkońcu gdyby nie rozstanie z byłym nie byłabym żoną swojego męża życzę Ci tego samego:)