Temat: śmierć psa

Płakać się chce, niby człowiek wie że kiedyś nadejdzie ten dzień... Ale nie da się z tym pogodzić. Śmierć zwierzaka to tak jak śmierć bliskiej osoby, przeżyłam już kroplowki zastrzyki i nawet pampersy...  :(

Miałam 2 psy i  kota, były z nami parę długich lat. Nie rozumiem smutku za odejściem zwierzęcia, to mi się nie mieści w głowie. Myślę, że trochę przejrzysz na oczy jak przeżyjesz prawdziwą tragedię. 

Może temu, że jesteś bubel, to nie rozumiesz. Niewybrakowany człowiek nie umniejsza znaczenia zwierzęcych żyć i docenia rolę jaką pełnią w rodzinie.

Pracując w sklepie zoologicznym miałam  okazję się przekonać, że istnieje dysonans między właścicielami  zwierząt, a ludźmi tylko "posiadającymi" zwierzęta. Tym drugim właśnie jakby czegoś istotnego brakowało.  na wyposażeniu serca i wyobraźni.

Rozumiem to. W ciągu mojego życia babcia musiała dwa psy już uśpić, choć przyznam, że z nimi takiej więzi nie miałam. Za to ludzie się ze mnie śmiali, jak bolałam nad stratą swoich... szczurów. Serio, po śmierci jednego, do którego byłam szczególnie przywiązana, prawie tydzień chodziłam zapłakana, choć niby dorosła byłam. A w szczurzym stadzie w różnym wieku śmierć to coś, co pojawia się najdalej co pół roku. Potem spasowałam ze szczurami i adoptowałam moją kotkę, namówiłam mojego do przygarnięcia innej, a teraz znowu rozpoczynam w domu kampanię "mój samcze, tego sierściucha już dwa domy wyrzuciły i chcę, by nasz był trzecim i ostatnim" ;) Pomyśl o tym w motywujący sposób - możesz mieć jeszcze niejednego zwierzęcego przyjaciela, niejednemu dać dom. U mnie wszystkie zwierzaki (poza kilkoma pierwszymi szczurami) to adopcyjniaki.

Też Cię rozumiem. Mój Aresek odszedł w listopadzie. Strasznie to wszyscy przeżyliśmy. Podobnie jak u Ciebie, mój tata też się rozpłakał, mimo, że zawsze do Aresa podchodził z dystansem, nigdy się nad nim przesadnie nie rozczulał. Mój był owczarkiem podhalańskim. Wielki i biały. Żył długo, bo aż 14 lat. Weterynarz kiedy przyjechał go uśpić stwierdził, że już nie trafiają się psy z rocznika 2000. Do teraz mnie boli, że nie zdążyłam się z nim pożegnać (była środa, ja w tym czasie byłam w innym mieście na studiach), miałam też trochę żal do rodziców, że nie powiedzieli mi od razu, że Aresa już nie ma. Codziennie dzwoniłam, pytałam jak on się czuje, mówili, że nie jest tak źle. A kiedy przyjechałam na weekend do domu, pierwsze co, to zawsze szłam się z nim przywitać, zaczęłam go wołać, a wtedy wyszła do mnie mama i powiedziała, że Areska już nie ma z nami...

Nawet teraz mam łzy w oczach, kiedy sobie o tym przypominam. ; (

Współczuję Ci, bo widzę, że ten pies był dla Ciebie kimś bliskim. Dobrze, że podczas swojego psiego życia mógł być członkiem Twojej rodziny, na pewno był szczęśliwy.

mialam tak samo, mialam depresje dwa lata i prawie codziennie wylam za nim :-(

rozumiem :( bardzo mi przykro.. znam ten ból. 2 lata temu umarła moja kotka.. gdy sobie o niej pomyślę, to mam łzy w oczach. taka mądra i pocieszna była... pamiętam, gdy byłam chora, to leżała mi na szyi, ogrzewała gardło. i wiele różnych...   ;( jeszcze raz mi przykro z powodu Twojej straty.

Dlatego ja nie mam zwierząt. Szanuje je jako stworzenia, ale tak brutalnie mówiąc są to istoty drugorzędne. My się nimi posilamy, one nam służą. Wdzięczność i szacunek ok, ale wciąż to tylko zwierze.