Temat: syndrom ddd a związek z mężczyzną, co robić

Nie wiem czy ktoś mnie zrozumie...

Jestem w związku z cudownym facetem. Jestem pewna, że mnie kocha, traktuje mnie jak nadczłowieka, troszczy się, martwi, bawi - ogólnie bajka, nie mam nic do zarzucenia, super się dogadujemy. Problem leży we mnie. Jestem DDD (Dorosłe Dzieci  z Rodzin Dysfunkcyjnych). Wiem, że go kocham, okazuję mu to, ale nie potrafię powiedzieć "kocham cię". W ogóle mam blokadę przed nazywaniem uczuć i mówieniem, że mi zależy albo że cieszę się naszym związkiem, nim. Ufam mu, wierzę, że mnie np. nie zdradzi, ale ciągle boję się, że po prostu odejdzie. Nie wiem dlaczego mnie kocha... Nie pracuję (szukam), nie uczę się, choruję przewlekle, mam nadwagę, słaby wzrok i silny, czasami wredny charakter. On wie, że mam syndrom DDD, a mimo to kocha. W wielu kwestiach się różnimy - ja wszystkiego się boję, czyli np. reakcji ludzi, ocen, nowych rzeczy/wydarzeń a on bierze z życia garściami. Ja wstydzę się biegać w opustoszałym lesie, on startuje w maratonach. Sytuacja z majówki: poszliśmy do sklepu, ja wzięłam do koszyka jak zwykle podstawowe produkty typu woda, pieczywo, coś do pieczywa i chciałam kierować się do kasy. On przepadł wśród soków, suszonych owoców i słodyczy (dla mnie to zachcianka, fanaberia - zaspokajanie innych potrzeb niż podstawowe, w moim domu czegoś takiego nie było, do tej pory potrafię wmówić sobie, że nie potrzebuję czegoś choć tak naprawdę potrzebuję). On ciągle wymyśla nowe rozrywki, a ja się boję, że gdzieś się wygłupię, dlatego na wszystko mam milion wymówek. Wstydzę się tego, ale nie potrafię nad tym zapanować. Dziś wróciłam do domu i chce mi się wyć, że jestem taka zblokowana. Boję się, że któregoś dnia  zrezygnuje ze mnie, bo stwierdzi, ze nie jestem warta jego czasu i zaangażowania, że jestem nudna. Próbowałam terapii dla DDD, ale nie przynosiła pozytywnych skutków. Jak nad sobą pracować? Chciałabym czerpać radość z tej relacji i pozwolić sobie czuć miłość, której nie miałam w dzieciństwie.