Temat: Jak żyć z marudą?

Jest pewna bliska mi osoba, nazwijmy ją X, która ciągle narzeka na swoje życie (że nie ma przyjaciół, że źle się czuje w swoim ciele, bo słońce za mocno świeci, a trawa za zielona... po prostu wieczna MARUDA). Ja staram się być zawsze optymistką, cieszyć się nawet z drobnych rzeczy (zwłaszcza z miłości do tej osoby). Jednak trudno jest być nastawiona do życia pozytywnie jeśli X codziennie wynajduje dziurę w całym. Próbowałam wszystkiego, tłumaczyłam, byłam miła, potem się wykłócałam, dyskutowałam, bo zaczynało mnie to marudzenie denerwować. No bo ile można?! Zauważyłam też że i ja ostatnio częściej przez to narzekam i strasznie mnie to męczy. Kiedy próbuję powstrzymać marudzenie X albo mówię do X, że nie ma powodów do narzekania i przedstawiam wszystko w jak najlepszym świetle to X wtedy oskarża mnie o brak zrozumienia. I jest mi wtedy najzwyczajniej w świecie przykro. Przecież staram się pomóc! 

Znacie takie osoby? jak sobie z nimi dajecie radę? Mam X pokazywać mój optymizm licząc, że się go "nauczy" ode mnie i zrozumie, że można żyć z uśmiechem na twarzy, czy jeszcze bardziej stanie się przez to "gburowaty" bo nie będzie rozumiał mojego optymizmu? Dawać mu przykład i robić dobrą minę do złej gry, udawać że się nie słyszy tych wszystkich pretensji do całego świata czy zwracać X uwagę i się o to wykłócać?

(Mam tu na myśli bliskie Wam osoby, których po prostu nie możecie usunąć z życia. Nie obcych ludzi)