Zawsze odkąd pamiętam wszyscy(!!) rodzice, dziadkowie,nauczyciele w ogóle każdy mówił mi, że okres liceum był najlepszy w ich życiu. Mój brat kiedy poszedł do liceum też stwierdził, że to najlepszy czas jaki dotychczas miał. Ja zaczęłam we wrześniu 1 klasę, i co? Po pół roku mogę szczerze ocenić, że to jeden z gorszych okresów w moim życiu. W klasie odstaje od reszty, tzn. raczej nikt ze mną specjalnie nie rozmawia, cały czas wymyślam to nowe powody by nie iść do szkoły bo zwyczajnie źle się tam czuję. Nie mam ochoty jeździć na te wszystkie wyieczki klasowe, choć w gimnazjum to wszystko uwielbiałam. Pełno nauki, brak jakichkolwiek planów na przyszłość, a wszyscy już zaczynają mówić o maturze i studiach...Nie chce się teraz nad sobą użalać,ale w gruncie rzeczy liceum to dla mnie koszmar... Może to być spowodowane moją ortoreksją, przez którą ciągle myśle o jedzeniu i mam złe samopoczucie, jakoś nie potrafię w siebie uwierzyć... Każda myśl o tym, że muszę się jakoś wymigać ze szkolnej wycieczki, czy też 'co ja zrobię za rok w okresie osiemnastek? Czy w ogóle ktoś mnie zaprosi, czy jedyna nie dostane żadneog zaproszenia? Co ja zrobię? albo jak to będzie ze studniówką?". Wiem - przesadzam, ale po prostu się boję.... Może nie powinnam się tak wyżalać wam, bo pewnie moje problemy wydają się głupie, ale nie wiem z kim rozmawiać:(. A jakie wy macie wspomnienia z liceum, albo jak teraz sobie w nim radzicie?