Temat: depresja

Wszyscy powtarzają, żeby iść do psychologa, czemu nikt się nie zastanawia nad tym, ile to kosztuje? Kiedy byłam w depresji to fakt, że jeszcze musiałabym generować dodatkowe koszta (gdy wszyscy żyją właściwie od pierwszego do pierwszego) powodowało, że czułam się z tym jeszcze gorzej. Rodzina nie raz mnie namawiała, mówiła, abym nie patrzyła na koszta, skoro ma mi to pomóc. Wiadomo, dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane czy jakoś tak. Podsumowując, żaden psycholog mi nie pomógł, tylko powodował u mnie irytacje - pierwszy to była jakaś znachorka z kursem psychologa, którą rodzice wynaleźli. Babka, po rozmowie ze mną, wyprosiła mnie, zaprosiła rodziców i nagadała im, jaka to ja zła, niedobra, że będą ze mną same kłopoty. Tak, poszła nakablować na mnie jak jeszcze drzwi się za mną nie zamknęły(miałam lat 15, nie chciałam chodzić do szkoły, bo mnie prześladowano i dokuczano, też nie chciałam o tym rozmawiać z rodzicami - a o tym, co nagadała na mnie 'psycholog' dowiedziałam się jakieś 3 lata temu - mocno zwątpiłam w ten zawód). Mnie w zasadzie nie doradziła z niczym, tylko tyle, że się wygadałam. Jakieś 2 lata temu poszłam do innej babki, już sama - fakt, rozmowa z nią trochę pomogła, byłam trochę spokojniejsza, ale to tyle. Po paru spotkaniach widać było po niej, że w milczeniu czegoś ode mnie oczekiwała - chyba chciała, aby we mnie przeskoczył jakiś trybik na wyższy poziom, a czekanie ją nużyło. Podziękowałam. Doszłam do wniosku, że skoro sama sobie nie pomogę, to nikt mnie z tego nie wyciągnie. 

czyli podobnie jak u mnie... teraźniejsi znajomi pewnie myślą, że jestem taką szarą, nudną myszą... 

chociaż ostatnio chyba bardziej "zwróciłam na siebie" uwagę mojej klasy (niestety)

powoli malymi kroczkami trzeba sie zebrac w sobie, przypomniec sobie swoja hierarchie wartosci, mimo ze teraz myslisz ze jej nie masz...

u mnie jest trochę inaczej... chcę cieszyć się życiem, nie być bierną ale im bardziej się staram tym więcej przeszkód napotykam...

czasem mam wrazenie, że prześladuje mnie jakiś pech. Jak może sie w sekundy obrócić cały świat o 180st.?

już nie liczę, że będę szczęśliwa tutaj gdzie obecnie mieszkam...  

mam szansę stąd wyjechać dopiero po skończeniu szkoły (czyli za 1,5 roku)

teraz trochę zmieniam myślenie i chyba próbuję nabrać do tego dystansu.

ale właśnie najbardziej sie boję, że będę żałować tych straconych 3 lat... nie tak to wszystko miało wyglądać. Jadąc tutaj marzyłam sobie, że zaczynam nowy etap. Swój najlepszy czas w życiu. Idealnym życiu. I strasznie się rozczarowałam.Wstyd mi przed samą sobą jak pomyśle jakie miałam naiwne marzenia i wyobrażenia.

Jeszcze mam nadzieję, że jak pójdę na studia to zacznę w końcu żyć, a nie wegetować. Mam szansę wrócić do dawnego miej. zamieszkania lub wyjechać gdzieś gdzie mnie serce poniesie i rozpocząć nowe życie. Może uda mi się nacieszyć chociaż trochę młodością. 

tez sie bardzo rozczarowalam, wszyscy dookoła uwazali mnie za madra, inteligenta, mysleli ze dobrze sie uczylam, a ja tak w to brnelam, chcialam stawac sie lepsza i lepsza, kiedy cos mi nie wychodzilo plakalam i uwazalam ze jestem beznadziejna i w ten sposob sama sie pogrzebalam...bledne kolo..

czyli widzę, że jesteśmy w bardzo podobnej sytuacji.

Ja mojego Lo też nie zachwalam. Otoczenie w jakim się człowiek znajduje ma ogroomny wpływ na samopoczucie. 

Mnie teraźniejsza sytuacja bardzo dołuje. W gimnazjum trafiłam na ludzi, którzy mi bardzo pomogli. Teraz przynajmniej wiem, że możliwe jest przełamanie siebie. Dlatego musimy dać radę, wytrwać, a potem już powinno być lepiej. Przynajmniej taką mam nadzieję. Teraz podobnie jak ty postanowiłam się skupić na sobie i realizacji własnych celów. Tylko szkoda mi tego, że czasy liceum powinny być takie "szalone". W końcu te niby najpiękniejsze lata. A ja czuję, że to wszystko marnuję...