Temat: Jest dla mnie nadzieja?

Mam wrazenie, ze mam bardzo zniszczona psychike. Zawsze bylam dzieckiem nadwrazliwym i wszyscy ta wrazliwosc probowali we mnie tepic.. Jak jest teraz to bardzo trudno opisac.. Mam 20lat, mieszkam z rodzicami, ale cale dnie siedze w pokoju (poza praca), sama. Kiedy wyciagam reke do kogos z rodziny mam wrazenie ze oni maja to gdzies, sa mi tak obcy, ze nawet jesli chca cos ze mna robic nie potrafie sie odnalezc w tej sytuacji. W dodatku pracuje z rodzina w ojca firmie, co poteguje poczucie ze jestem dla nich nikim, bo widuje ich tylko jak na mnie krzycza.. Zawsze robilam to, co mi kazali, nie sprzeciwialam sie, nie wiem w ogole kim jestem i nie potrafie sobie wyobrazic siebie funkcjonujacej samodzielnie.. Bardzo kocham rodzine, ale zrobili mi krzywde, nie nawiazali wiezki, karali za okazywanie negatywnych uczuc.. Nie mam w sumie nikogo bliskiego na codzien, pracuje i studiuje, z przyjaciolmi sie mijamy w naszych codziennych obowiazkach.. mam teraz taki charakter, ze sie wszystkiego boje, wybucham smutkiem (chociaz mam bardzo wesola osobowosc co sie okazalo dopiero niedawno). Zawsze staram sie to ukryc, ale nie moge sie powstrzymac. Jak siedze z rodzina to mi sie zyc odechciewa, dla mnie to wszystko jest sztuczne mam wrazenie ze mnie nie chca. Zawiodlam sie na milosci (kiedy bylam mala tak brakowalo mi milosci u bliskich, ze zaczelam marzyc o facecie i od tego czasu tak sie przewleka to pragnienie z rzeczywistoscia), teraz nie wierze, ze moge stworzyc udany zwiazek, ze moge byc szczesliwa. Mam nerwice depresyjna, nikt mi z tym nie pomaga, wrecz mowia, ze zmyslam. Niby juz nie mam takich objawow jak kiedys, zwyczajnie zostal z tego we mnie jakis taki smutek i brak nadziei. Nie wyobrazam sobie przyszlosci, powiedzcie mi cos..