Temat: Depresja - rozmowa z mamą

niemal całe życie cierpię na depresję. Moje otoczenie lekceważy to i uznaje że taka już jestem. Największy ból sprawia mi ignorancja mamy, która niemal codziennie wbija mi przysłowiowy nóż w plecy, mówiąc mi wszystko to, czego się chorym nie mówi (wymyslasz, za dobrze masz, wez sie w garsc, jak sie tak bedziesz zachowywac to nic z ciebie nie bedzie, ty nie masz problemow, jak sie wyprowadzisz to zobaczysz co to problemy, jak nie masz na co pieniedzy wydawac to sobie idz do tego psychologa, itd). Wydaje mi sie chore, ze mnie nie rozumie, bo rozumie problemy wszystkich innych. Wielokrotnie probowalam z nia rozmawiac, ale doprowadzala mnie do skrajnej rozpaczy, w ktorej to potrafilam chowac sie przed swiatem w szafie, a mam przeciez 19 lat! Czuje, ze bez jej wsparcia nie jestem w stanie wyzdrowiec. Tylko przez nia mam czasami ochote zamiast sie leczyc to sie zabic. Probowalam rozmowy na powaznie, rozmowy niedoslownej, wspominek o psychologu. Raz nawet wyslalam jej list na skrzynke firmowa (innej nie ma), a ze pracuje z nia to dostalam publiczny wyklad o wspomnianych wyzej rzeczach. Wszystko sie konczy tak samo. Wiem, ze jesli zostawilabym jej dzis na poduszcze list co czuje, to rano by mnie wysmiala. Chyba juz to nawet kiedys zrobilam. Nie mam pojecia co robic, pomozcie! Mysle nad poproszeniem kogos bliskiego, zeby z nia porozmawial, ale inni maja prawie tyle samo zrozumienia dla tej choroby co ona. Nikt nie traktuje tego powaznie.  Tym bardziej ze zaznaczam, jestem taka od zawsze, a jak mam dobry humor przyjmowane jest to jako dziwne.