Temat: Do tych kobiet, które postawiły dla siebie

Teoria wystarczająco dobrej matki jest potrzebna. Ale realistycznie, człowiek ma w głowie myśl, że jednak to wystarczająco w którymś momencie przenika się z niewystarczająco. Jeśli czasem słucham mojej córki, i widzę w jej zabawach odbicie jakiś błędów rodzicielskich moich czy męża, to ciężko tego nie brać do siebie. Nikt nie planuje zakładając rodzinę bycia matką na odwal się (piszę przez filtr własnych oczekiwań względem siebie) i pogodzenie się z tym, że być może nie ma się w kierunku wychowywania dzieci jakiś specjalnych predyspozycji jest bardzo bolesne. Bardziej chyba niż wtopy na jakimkolwiek innym, życiowym gruncie.

Tzn - ja chyba zawsze zakładałam, że jakaś super w te klocki nie będę, ale jednak nie wiem, zakładałam, że może posiadanie dziecka będzie bardziej rozrywkowe? Nie będę się tak nudzić, jak się czasem nudzę szczególnie, kiedy jestem z dzieckiem sama (z drugim rodzicem to totalnie co innego, jest zabawniej, bo interakcja uwzględnia kogoś, kto jednak potrafi skleić kilka sensownych zdań).

och, no oczywiście. Tylko tu znów masz kwestie priorytetów. Najprostszy przykład dotyczący chyba wiekszości. Wieź małego dziecka z matką opiera się na sygnałach niewerbalnych, poprzez emocje. Sfrustrowana własna niedoskonałościa matka to sfrustrowane, nerwowe dziecko. Która kobieta przywdziewając na codzien uśmiech numer pięc kojarzy płaczliwość swojego najedzonego i przewinietego niemowlecia z tym co sie dzieje w jej wnetrzu?

albo bunt nastolatka i poczucie niskiej wartości, kiedy matka udaje że jest super zorganizowana, zawsze wszystko dopiete, do tego kieruje do dziecka szereg wymagan, podczas kiedy ten dzieciak czuje, że nie dorasta do zafałszowanego obrazu i oczekiwań rodziciela.

takie dwa banały na szybko, ale tego jest całe mnóstwo. 

Heh, tak krąży ta wizja rodzicielstwa, z dzieckiem zdającym pytania, rodzicem objaśniającym świat itd - bosh, serio - moje dziecko pyta dokładnie o to samo, kilka razy dziennie, codziennie, przez kilka tygodni czy miesięcy. Te same pytania, w tej samej kolejności. Pytania są bezbrzeżnie nudne (mama, a jak się nazywa twoja mama? A jak się nazywa mama taty? A jak się nazywa tato taty? A jak ty się nazywasz? A czemu ja się nazywam .....), kreatywne odpowiedzi nie są akceptowane, czasem w ogóle nie słucha odpowiedzi, pyta sobie ot tak, nie wiem, dla samej frajdy pytania. Nijak się to nie ma do śmiesznych tekstów dzieci z wykopu :D To też tak bywa, jak człowiek robi sobie dziecko, kiedy jego jedyna wiedza o dzieciach, to własne wspomnienia.

Pyta, bo nauczył sie mówić i jara się porozumiewaniem. Tak jak biega, kiedy stanie na nogi :D

dzieci z wykopu, i pieciolatki z tabliczka mnozenia bym naprawde odpusciła. 

Mój syn ma 16 lat, naprawdę mogę juz powiedzieć które moje priorytety były naprawdę ważne dla naszego związku ;)

haha, oczywiście, że tak, przecież jestem tego świadoma. Ale to wcale nie pomaga przerwać spirali. Ogarnięcie moich własnych emocji w tych sytuacjach kryzysowych (które raczej są cechą charakteru mojego dziecka, niż efektem wychowania, bo zaczęły się masakrycznie wcześnie, kiedy jeszcze ogarniałam sytuację :D) było hiper trudne. Głównie dlatego, że to był pierwszy raz w moim życiu, kiedy w ogóle cokolwiek mnie tak wytrącało z równowagi. Kompletnie nowe, ekstremalnie sile i złożone emocje. 

Kolejna rzecz, której nie sposób było przewidzieć, bo moje życie bez dziecka nijak nie wywoływało takich sytuacji. 

Zapewne. No ale to trzeba przeżyć, żeby wiedzieć. Tzn wiedzieć i rozumieć, a nie tylko przeczytać i zapamiętać. 
Dla mnie posiadanie dziecka jest jak odkrywanie jakiegoś nieznanego lądu. Nie miałam nigdy styczności z dziećmi, odkrywam je na przykładzie mojej córki, razem ze wszystkimi ich dziwnościami - a są takie dziwne, o matko. Nie chciałam czytać poradników rodzicielskich poza sytuacjami ekstremalnymi, bo mnie dobijały, więc te etapy rozwojowe są dla mnie zawsze niespodzianką. Która niespecjalnie się ma do tego, co sobie wyobrażałam na podstawie książek, filmów, czy moich własnych nieobiektywnych wrażeń z bycia dzieckiem (moja córka to kompletnie inny typ osobowości, niż ja). W filmach dzieci nie pytają cię 10 razy dziennie jak ma na imię ich babcia. Człowiekowi zajmie chwilę, zanim się zorientuje, że to potrzeba wygadania się, a nie dziecko tłuk, które 3 informacji nie potrafi zapamiętać mimo powtórzenia ich 300 razy.

oj no ma jakieś tam cechy charakteru, Ty też masz, ja też mam, kazdy ma i wkur*** nimi otoczenie ;)

jest jakiś rodzaj macierzyńskiej zaborczości, że od tego pierwszego dziecka czegoś tam się... oczekuje to złe słowo. O, zaskoczenia w kwestii jego charakteru frustrują bardziej niż nakazuje to logika :D

przy drugim juz jakoś łatwiej machnać ręką. A to poczucie starszych dzieci że młodsze sa bardziej kochane to skąd? Poniekąd w tych doświadczeń. 

heh, to już odpływając od tematu głównego, moja córka...to taka księżniczka. Dama (i niestety okazjonalna diva). Jej sposób poruszania się, mimika itd to jest jakiś kosmos - ma ruchy jak kandydatka na missworld. Patrzę na nią czasem i się za głowę łapię, bo to jest kobiecość na poziomie dla mnie wręcz abstrakcyjnym. Na pewno byłoby mi łatwiej, gdybym czuła, że jesteśmy podobne. A tak, to nie tylko odkrywam jak być z dzieckiem, ale też jak być z przedstawicielką mojej własnej płci, która jest tak różna ode mnie, która w tych samych sytuacjach reaguje skrajnie inaczej, na którą nie działa ta sama motywacja, te same tricki rodzicielskie. 

z synem też zasko. Oj jakie te dzieci ciekawskie, jak je wszystko interesuje, jak co piec minut sie nudza, weź mu kup wiecej zabawek niech sie rozwija... taaa, przez pół roku rysowanie autobusów, ściąganie i układanie resoraków na półce. No debil jakiś mi wyrośnie ;)

dziś się z tego śmieję, ale wtedy mi nie było do śmiechu.

zapytam Cię o jeszcze jedno - czy ojciec Twojego dziecka ma tak samo?