Temat: Dalsza nauka

ja bym jednak poszukała pomocy u psychologa, bo wtedy możesz pokonać ten problem a tak całe życie się ukrywać to bezsensu....wiele już straciłaś moim zdaniem, bo taki wiek młody, zwłaszcza okres liceum, to przynajmniej dla mnie najpiękniejszy okres w życiu jak na razie...zobacz ile jeszcze możesz stracić. Przełam się i idź do specjalisty. 

Ja nie poszłam na studia od razu po liceum bo dostałam bardzo dobra pracę. Zaczęłam studiować zaocznie po 3 latach pracy. Po licencjacie zrobiłam sobie roczną przerwę i dopiero wtedy wybrałam się na uzupełniające magisterskie - wszystko na spokojnie i bez szarpaniny bo międzyczasie urodziłam synusia :) A teraz po 6 latach od magistra wybieram się na kolejne 5-letnie studia zaoczne a w tej przerwie ukończyłam 2 podyplomówki.

Spokojnie - wszystko przed tobą do tego masz też wybór: studia zaoczne, eksternistyczne i online np. Polski Uniwersytet Wirtualny  i możesz kontakty ograniczyć do minimum ;)

Mimo wszystko jednak nie jest normą aby tak bać się szkoły i kontaktów z ludźmi - popracuj nad sobą z psychologiem bo w pracy również możesz nabawić sie problemów.

nie rozwiążesz problemu unikając źródła fobii, bo właściwie wszędzie są ludzie, a w pracy może być jeszcze gorzej niż w szkole, radziłabym psychologa + studia, też mi się wydawało, że na studiach będzie prawie jak w liceum, ale tak nie jest :) jest znacznie lepiej, a ludzie bardziej otwarci i przyjaźni.

idź do jakieś poradni psychologicznej, bo jak wcześniej napisały dziewczyny to nie jest normalne i może się tylko pogłębić
co do studiów to ja bym poszła - jak masz lęk, to może na zaoczne - będziesz widzieć ludzi przez weekend 2 razy w miesiącu, a nie codziennie jak w LO

moj facet jest po technikum i sobie radzi. jakos pracuje, ale przez pewien czas roznosil cv i zwykle to jest problem ze strony pracodawcow bo sie nie odzywaja - nadmiar ofert? a dwa ze nie chce podpisywac umow, albo podpisuja ale zlecenie

mialam podobnie...ja potrafilam zrobic sobie tydzien wagarow, bo nie mialam ochoty isc do szkoly, mysl o tym, ze mam ubrac sie i tam pojsc, do ludzi, wzbudzala we mnie ogromny smutek. odbebnilam, mama jakos mnie przez to przepchnela. teraz studiuje i jest to samo....na poczatku jako tako, wmawianei sobie, ze bedzie dobrze, bo bedzie fajnie, ciekawie, a potem coraz gorzej, okazuje sie, ze ludzie sa do dupy, przedmioty do dupy i sukcesywnie odechciewa Ci sie najpeirw chodzic na wyklady, potem na wszystkie zajecia, zdajesz sobie sprawe, ze tylko w domu czujesz sie dobrze, wiec robisz kolejny dzien wolnego, a na studiach nie ma tak, ze przyniesiesz karteczke z usprawiedliwieniem i hulaj dusza.... wiec nei idziesz kolejny dzien, bo sie boisz, bo juz tyle Cie nei bylo, ze wszyscy zaczna Cie ponizac, pytac, po co przyszlas skoro juz i tak nei ma tu dla Ciebie miejsca. takie bledne koło. ja nie wiem jak z tego wyjsc. Nie wiem czy studia jeszcze da sie uratowac bo sesja tuz tuz a ja mam po 5 nieobecnosci na kazdym przedmiocie, ale na pewno pojde do psychologa zanim w ogole zapomne co znaczy zyc z ludzmi. Tobie radze to samo. Mysle, ze zrobi Ci sie lepiej, moze cos Ci przepisze a moze znajdziecie wspolnie przyczyne tego stanu...