Temat: Zaburzenia odżywiania - nie ma nadzei

Mam 26 lat. Od 17 roku życia cierpię na zaburzenia odżywiania (Nocne podjadanie, anoreksja, bulimia, ortoreksja, kompulsywne objadanie) i bordeline. Z początku miałam tylko anoreksję, a potem już nawet nie wiem kiedy doszły inne choroby. Byłam już u wielu specjalistów (psycholog, psychiatra, psycho-dietetyk, psychoterapeuta). Nawet chodziłam na terapie grupowe. Patrzałam na to gdzie i u kogo się lecze, więc nie w tym tkwi problem. Raz byłam w szpitalu psychiatrycznym.Niestety nie wiele to pomogło chociaż bardzo się staram. 

Jestem w pełni śwadoma, że te choroby niszczą mi życie, ale nie potrafię się wyleczyć chociaż cąły czas próbuje. Z skrajności przechodzę w skrajność. Niby wiem jak powinnam się odżywiać, znam podstawy i jak to wszystko działa, bo psychodietetyk mnie nauczył, ale w życie je wprowadzić już ciężko. Serio już sobie z tym wszystkim nie radzę i bardzo chciałabym wyzdrowieć, ale specjalitów już sobie daruję, bo szkoda czasu i kasy.  Podobno jest tu ktoś co cierpiał na zaburzenia odżywiania i podobno osoby, które nie są chore też może dają radę mi jakoś pomóc. Tak, że w was nadzieja.

Mam 170cm wzrostu i sama nie wiem jakim cudem tak urosłam. Moja najwyższa waga w życiu to 85kg, a najniższa to 44kg. Aktualnie ważę 64kg i czuję się ze sobą fatalnie. Zdjęcie mojej sylwetki możecie znaleźć w poprzednim temacie. Założyłam poprzedni temat bez tłumaczeń, bo chciałam obiektywnej opinii. 

Najgorsze jest to, że przez 6 lat chodzę na siłownię chociaż tego nie lubię, ale boję się na nią przestać chodzić.Absurdem jest też to, ze nie podobają mi się bardzo umięśnione sylwetki. Lubię lekko wysportowane, ale bez przesady. 

Aktualnie jestem na etapie ortoreksji i znowu anoreksji bulimicznej. 

Z góry wam bardzo serdecznie dziękuję za wszystkie rady i słowa wsparcia :)

Tak, wiem jestem stara i głupia, ale co poradzę ...