Temat: Brak poczucia bezpieczeństwa w związku i stracone zaufanie

Jesteśmy razem od ponad 1.5 roku i w zasadzie od początku nie czułam się bezpiecznie w tym związku. Nigdy chyba nie czułam się bezpiecznie w żadnym związku, ale tym razem czuje ze jestem z właściwa osoba i boje się ze swoim zachowaniem zniszczę ten związek. Kocham go i póki co jest to najbardziej odpowiedni partner z którym byłam. Mimo, ze mam dużo wątpliwości (o tym za chwile) to w głębi serca ciagle czuje, ze popełniłaby błąd gdybym zakończyła ten związek. On zawsze się o mnie troszczy, tuli, głaszcze, ma łeb na karku. Traktuje mnie tak, ze czuje się znacznie bardziej atrakcyjna niż z poprzednimi partnerami. Nigdy o nic się nie czepia, nie kieruje się opinia innych, potrafi zarządzać swoimi pieniędzmi (co było ogromnym problemem u mojego ze) i jest zmotywowany żeby mieć lepsza prace mimo  tego, ze ta obecna jest zadowalająca.

Co do mojego problemu to wlasciwie od samorh początku czuje się skołowana i nie wiem co ze sobą zrobić kiedy on wychodzi gdzieś sam ze znajomymi. Zdarzało się to dużo częściej kiedy mieszkaliśmy osobno. On w dużym mieście a ja w dziurze oddalonej o 60km gdzie nikogo nie znałam. Od lipca mieszkamy razem i od tego czasu wychodzimy razem z naszymi wspólnymi znajomymi i chyba nie było jeszcze sytuacji żeby wyszedł sam. Nie licząc jego poniedziałkowej gry w badmintona i moich wyjść na siłownie 3-4 razy w tygodniu każda inna wolna chwile spędzamy razem. 

Wczesniej on wychodził a ja płakałam i miałam trudności z zajęciem sie sama soba. Nie miałam ochoty na nic a jak już sama z kimś wyszłam w tym samym czasie to wcale się dobrze nie bawiłam i tylko zerkałam na telefon a kiedy nie pisał przez 2 godziny wściekałam się jak dobrze musi się bawić skoro nawet do mnie nie napisze. 

Dzisiaj jednak wspomniał ze jutro może pojedzie spotkać się z kolegami, którzy przyjechali z Francji i są w okolicy na kilka dni. Zrobiło mi się bardzo przykro ze nie zaproponował żebym z nimi wyszła. Ale również zdałam sobie sprawę, ze moja reakcja na jego wyjścia w ogóle się nie polepszyła, bo  zaczęłam się zastanawiać czy mówi prawdę itp. 

Na dodatek kilka miesięcy temu dowiedziałam się ze ukrywał przede mną znajomosc z koleżanka z pracy. Niby nic wielkiego - wychodzili czasami razem na lunch i trochę częściej pisali ze sobą na firmowym komunikatorze. Nigdy o niej nie słyszałam mimo ze wspomina czasami o znajomych z pracy z którymi utrzymuje jakiś kontakt a już na pewno mówił kiedy wychodził z jakimś kolega na miasto coś zjeść na przerwie. O niej jednak nigdy nie wspomniał a na dodatek regularnie usuwał ich rozmowy na whatsappie (nie pisali tam często ani o niczym szczególnym, ale zastanawiał mnie sam fakt). Kiedy zaczęłam wypytywać dowiedziałam się ze on nie chciał żebym była zła i bal się mojej reakcji. Dodał ze czuł się źle i miał wyrzuty sumienia a jednocześnie fajnie było mieć jakieś towarzystwo od czasu do czasu na przerwie. Dlatego ze ukrywał to przez 4-5 miesięcy od razu pomyślałam ze było między nimi coś więcej. On od razu zaprzeczył i zaproponował żebym przeczytała ich wiadomości na tym firmowym komunikatorze. Były to wiadomości sprzed 3-4 miesięcy i nie było w nich nic szczególnego, zwyczajne pogaduchy. Nie wiem dlaczego, ale mimo ze minęły 4 miesiące odkąd się dowiedziałam a on od razu zakończył znajomosc to nadal jest mi bardzo przykro i nie potrafię się z tym pogodzić i zostawić tej sytuacji za nami. On dużo mniej emocjonalnie podchodzi do tego rodzaju sytuacji i ogólnie nie jest zbyt wylewny jeśli chodzi o uczucia i sam się do tego przyznaje. Powiedział, że to ze mna chce spędzić resztę życia i juz nie będzie niczego przede mna ukrywać - wiem, ze duzo kosztowało go wypowiedzenie tych słów, bo należy do osob ktore długo trzymają emocje w sobie zanim je wypowiedza na glos wiec gdzieś w głębi serca wierze, ze mówił wtedy prawdę.

Od czasu tej sytuacji straciłam zupełnie do niego zaufanie i ciężko mi wierzyć mu na słowo. Czasami zastanawiam się czy dobrze robię ze próbuje uwierzyć w to co mówi i dopadają mnie ogromne wątpliwości. On jest bardzo cierpliwy i nie zazwyczaj nie denerwuje się na mnie kiedy po raz setny poruszam ten temat i wszystko rozgrzebuje bo czuje ze muszę o tym pogadać. Czasami trwa to godzinami a on nadal jest spokojny, ze aż się dziwie. Raz mu wierze a za chwile mam w głowie jakieś czarne scenariusze mimo tego, ze on zawsze mówi mi gdzie idzie, kiedy wraca z pracy itp bo jak sam powiedział nie chce mi dawać powodów do zmartwień. Mówi, ze Powiedział, ze ma nauczkę i będzie mi już o wszystkim mówił nawet jeśli będzie wiedział, ze mogę nie być zadowolona z czegoś. Już wcześniej miałam problemy z zaufaniem. Moi rodzice wzajemnie się zdradzali przez wiele lat i wiem, ze trwało to lata zanim jedno lub drugie się dowiedziało wiec nie wiem czy to dlatego mam takie problemy z zaufaniem.

Zauważyłam tez, ze przeważnie nie cieszę się z jego szczęścia - ostatnik ofertę dobrej pracy w bardzo dużej firmie a ja zamiast cieszyć się to zaczęłam się zamartwiać ze co jak znowu pozna kogoś i będzie ukrywać przede mną wyjścia na lunch, usuwać wiadomości lub coś podobnego. Rozglądając się wokoło mam wrażenie ze w praktycznie każdym związku dochodzi do większej lub mniejszej zdrady i ze mnie to tez spotka. Tak samo czuje się źle kiedy on cieszy się na wyjście z kolega a ja zamiast cieszyć się z nim to po prostu się dołuje i traktuje to jego wyjście jak jakies tortury dla mnie. 

Z drugiej strony czasami chciałabym mieć trochę czasu dla siebie, żeby on np pracował nadgodziny, musiał gdzieś wyjechać na noc z pracy itp ale jak przychodzi co do czego to zaczynam panikować i nie potrafię się cieszyć, bo zaczynam wszystko analizować. 

Myśl, ze nie wiem czy mogę mu ufać mnie dobija i nie wiem jak naprawić ten związek. Ostatnio przez miesiąc było dobrze. Ja nic nie wspominałam na temat tej sytuacji z jego pracy, nie mieliśmy żadnych powodów do kłótni, ale od około tygodnia znowu siedzi mi to wszystko w głowie i już raz mieliśmy bardzo długa rozmowę na ten temat. Znów mówił, ze wie, ze nawalił i czuje się jak dupek, ale ze jeśli chcemy żeby wszystko wróciło do normy to musimy w końcu zostawić ta sytuacje za nami. Wiem, zer ma racje, ale ciężko mi zapomniec o tym wszystkim. Sama nawet nie wiem dlaczego az tak to przeżywam skoro on od 4 miesiecy się z nią nie kontaktuje i widac ze się stara. 

Chciałabym w końcu podjąć jedna decyzje i się jej trzymać oraz pracować nad naszym związkiem zamiast po miesiącu spokoju znów wpadać w rozpacz tylko nie wiem jak.