Temat: Jak się wpada w anoreksję?

Słaby charakter + milutkie otoczenie 

Podobno zdaza się to osobom które mysla ze nic od nich nie zależy i nagle odkrywają ze mogą doskonale panować nad własnym uczuciem głodu.Uczucie glodu i to ze potrafia je przezwyciezyc nic nie jedzac,albo jedzac scisle przez siebie wyznaczone porsje sprawia im pewnego rodzaju przyjemność.Czerpia sile do głodowania z faktu panowania nad swoimi zachciankami.Przeczytalam kiedyś art.o pewnej 44 letniej kobiecie która wpadla w anoreksje a wszystko niby zaczelo się od tego ze postanowila schudnąć.Jednak potem okazało się ze maz zwracal się do niej pn.ale masz kałdun.Zawsze gdzies jest drugie dno

A jak się wpada w depresję? 

W anoreksje sie wpada niezaleznie od ilosci kilogramow,  ale od ilosci milosci otrzymywanej w domu lub aby sie komus przypodobac.  Mozna miec 2kg nadwagi i wpasc w anoreksje 

anoreksja zasadniczo nie ma wiele wspólnego z wagą, bo to jest dosłownie jadłowstręt psychiczny. Przyczyny jadłowstrętu moga być różne, może to być cheć schudnięcia i przekonywanie się że to jedzenie nie pozwala mieć wymarzonej wagi, koniec końcow człowiek się przekona na tej zasadzie, że wyprze racjonalizm i zagłuszy instynkty, w związku z czym zachoruje bo już nic nie bedzie zalezne od niego samego. Może mieć też inne podłoże, kiedy człowiek ogólnie nie panuje nad swoim zyciem i usilnie czepia sie jednej z niewielu rzeczy nad którą czuje, ze kontrole ma, czyli jedzenie. Czyli do pewnego momentu stara sie sterowac swoim łaknieniem, aż w końcu te kontrolę faktycznie zupełnie traci, z czego kompletnie nie zdaje sobie sprawy za to czuje się usatysfakcjonowany że nie łaknie i jest przekonany że coś w końcu opanował. Dlatego anorektyczki często twierdzą, że to lubiąwa, własnie z powodu satysfakcji z panowania nad instynktem głodu - pozornego oczywiście. Niska waga jest wynikiem, a nie samą w sobie anoreksją. 

Nie miałam any, ale wydaje mi się, że w pewnym momencie byłam na granicy. Odchudzałam się jako nastolatka, w bardzo cieżkim dla mnie okresie (tak, chyba zawsze jest ten element braku kontroli) i szło mi to odchudzanie super. W końcu chudłam dla samego chudnięcia, nie po to, żeby wyglądać lepiej, bo już nawet nie patrzyłam w lustro, patrzyłam na numerek. W końcu jadłam tak mało, że bałam się, że przytyję od czegokolwiek więcej (błędne koło). Pewnego dnia już z mocną niedowagą dostałam ataku histerii bo się złamałam i zjadłam pół puszki ananasa. Wyłam chyba przez godzinę, a potem jakoś mnie otrzeźwiło, że moje życie tak nie może wyglądać, że przecież to nie jest normalne tak reagować na jedzenie. I wtedy zrobiłam krok wstecz i postanowiłam, że więcej nie chudnę i zaczynam wychodzić z redu.

Ja poprostu zaczelam wyrzucac z mojego  jadlospisu coraz wiecej produktow spozywczych. Jadlam coraz mniej kalori. To dlugotrwaly proces

Najmniej wazylam 45 kg, stracilam miesiaczke , polowe wlosow, psychika mi siadla..

Byl taki moment ,ze wolalabym chuda niz zdrowa . I wtedy zrozumialam, ze mam anoreksje, potem potwierdzil to lekarz.

ja wpadlam w nastepujay sposob: nigdy nie bylam otyla, moja waga zawsze wahala sie na dolnej granicy normy/niedowagi. nigdy nie przykroczylam 50kg (mam 158cm wzrostu). cos mnie jednak podkusilo ..  czasy licealne, moja najlepsza przyjaciolka postanowila zrzucic pare kilogramow. stwierdzilam, ze przeciez nie bede od niej gorsza i tez przylacze sie do dietowania. tylko ze kumpela naprawde miala z czego zrzucac, a ja niespecjalnie. powiedzialam sobie, ze tylko kilka kilo w dol i koniec. niestety kilogramy spadaly, a ja nie potrafilam przestac. za bardzo sie w to wciagnelam, pogubilam sie, wpadlam w chory wir. osiagnelam dno dna i wage 32kg, stwierdzono u mnie anoreksje, bylam na granicy zycia i smierci. pamietam, ze chcialam wtedy umrzec. nienawidzilam siebie, nienawidzilam mojego zycia. cos mnie jednak tknelo i zaczelam walczyc. o siebie, o lepsze jutro, o lepsze zycie. i koniec koncow udalo mi sie wyjsc z tego bagna i z osoby pograzonej w glebokiej deprseji, nienawidzacej siebie, majacej dosc zycia, stalam sie osoba pewna siebie, szczesliwa, spelniona, kochajaca siebie i korzystajaca z urokow zycia. 

Moja przyjaciółka wpadła w anoreksje po tym jak sobie ubzdurała, że jest gruba... Do tego doszła nerwica. Schudła 15kg w ciągu miesiąca, to jakaś masakra była, leczy się aktualnie.