Temat: Rzuciłam dietę!

Ot co, rzuciłam dietę! Rzuciłam dietę jako ideologię, jako przymus, jako złudzenie. Rzuciłam, czując, że źle postępowałam przez tych kilka lat odchudzania. Pogadałam sobie z organizmem poważnie. Wyznał mi, że ma do mnie żal, że go ograniczam, ignoruję, że po prostu nie słucham. Postanowiłam nawiązać relację partnerską, zaufać ciału i dawać mu to, czego sobie życzy.
Postępuję w ten sposób od jakiegoś czasu (żyję zupełnie bez diety, nie liczę kalorii, nie sprawdzam zawartości składników odżywczych) i co się okazało? Schudłam, mało tego, nie mam wielkiej ochoty na słodycze, nie mam kompulsów, odczuwam psychiczny komfort, jest doskonale.
Teraz serio, bez stylu ulotek reklamowych - ile razy myślałyście o pominięciu diety w procesie odchudzania. Diety, czyli ścisłego kanonu żywieniowego, czy energetycznego. Czy ktoś tu odchudza się bez diety?
Zastanawia mnie dlaczego nie ufamy sobie. Jesteśmy doskonale przystosowani do wyszukiwania źródeł energii, potrafimy wyżywić się sami. Oczywiście, nie mówię tu o przypadkach zaburzonych, takich, które zatraciły równowagę na skutek przejadania się, czy też niedojadania. Jestem prawie pewna, że przez ostatnie dwa lata nie mogłam schudnąć z powodu restrykcyjnej diety. Kompletnie ignorowałam potrzeby energetyczne organizmu, który w ostateczności przymuszał mnie do kompulsywnego nadrabiania strat. Koszmar. Wyjście na pizzę, na lody, gdziekolwiek - ciągły stres. Obsesja liczenia, bilansowania - cieszę się, że to już za mną.
Czym tak naprawdę jest "dieta"? Co to za magiczne słowo? Czy na prawdę tego potrzebujemy, czy tylko wmawia się nam , że człowiek nie może być zdrowy bez samoudręczenia? Co o tym myślicie? Oczywiście jest pewne "ale". Co z osobami, które mają dużą nadwagę? Co z osobami, które zatraciły poczucie równowagi? Czy one też nie potrzebują diety? Dieta to podobno stan umysłu, w takim razie, jak funkcjonuje umysł dietujący?