Temat: Kilka lat porażek, a waga rośnie..

Witajcie, jestem  fitnesowym przegrywem. Zapisałam się tu 7 lat temu, ważyłam 85 kg na 181 cm, chciałam schudnąć 15 kg i niby nic, bo byłam od zawsze osobą aktywną tylko coś mi ciało zaszwankowało i dobiło je dodatkowo nieregularne jedzenie ( 1 -2 posiłki na dobę), ćwiczyłam, byłam na dukanie, waga fajnie spadała i otoczenie zauważało zmiany. Następnie jakoś się podłamałam, bo waga stanęła i nic nie dało zdrowe odżywianie ( odrzuciłam Dukana po 3 miesiącach gdy zaczęłam mdleć i wyszła mi hipoglikemia - przeszłam na zdrowe posiłki). Myślałam że stoję w miejscu w najgorszym wypadku, nie miałam na nic czasu i po 6 miesiącach wchodzę na wagę a tam 90 kg! Załamałam się, byłam już w depresji i nie byłam w stanie jeść regularnie ani ćwiczyć, poddałam się depresji bo miałam osobiste problemy. Kolejny zryw fitnesowy trwał prawie rok i nic... Ponad rok temu stanęłam na wadze a tam 113 kg. Nie mogłam uwierzyć bo starałam się, uważałam na jedzenie i dupa, pobiegłam do lekarza i okazało się ze coś z tarczycą, zrobiłam usg - wyszły guzy, dostałam na chwilę leki i zlecono biopsję. Guzy niegroźne, ale mogły siedzieć od kilku lat i spowodowały jakiś stan zapalny który odpowiadał za te wahania. Przez te zmarnowane lata nie poszłam od razu do lekarza bo mi było wstyd, że powie mi że pewnie żrę po nocach i wyśmieje, a z 15 kg nadwagi wyszło 45! Planowałam dziecko i bałam się zajsć w ciążę ważąc 113 kg bo koleżanki tyły masakrycznie, a dla mnie kolejne 30 kg czy 40 to juz samobójstwo. Odważyłam się jednak na zajście w ciążę, stwierdziłam że jak coś przytyję to lepiej schudnąć hurtowo. Jakieś szczęście mi dopisało że zaszłam od razu, że tarczyca nie dawała się we znaki i leki nie były potrzebne, że jadłam jak człowiek, a nie świnia ( tak wszyscy mówią), mogłam biegać do końca i dla mie to były wakacje i najważniejsze - przed cesarką w 39 tc wazyłam tyle co przy zajściu, to był dla mnie cud. Nie mogę tego prezentu zmarnować, bo mam cudne, zdrowe dziecko i zaczynam z tym co było ponad rok temu. To już ostatni dzwonek, boje się swojej głowy ze znów mnie zatrzyma depresja ale wiem że jak dopuściłam do 45 kg nadwyżki to za rok może być 50 a nawet 60! Poradźcie jak utrzymać wysoką motywację i jak radzić sobie z dołami?