Temat: jak to sie stalo, ze przytylyscie?

Ja po prostu zawsze byłąm pulchna,a rodzice rozpieszczali mnie jedzeniem,spelniali wszystkie spozywcze zachcianki.

W gimnazjum nie jadłam nic od rana do popołudnia,kiedy to kupowałam drozdzówki,bułki i robiłam sobie wieczorne uczty"po powrocie"piłąm duuuużo wyskokosłodzonych soków, UWIELBIALAM jesc słodycze przy czytaniu ksiazek(a zawsze czytałam bardzo duzo) i....tak jakos...z roku na rok......przybywało:)

A gdy patrze na to teraz to stwierdzam,ze jak na tak gigantyczne ilosci kalorii i tak nie przytyłąm duzo.

Ogólnie to brak pracy i ruchu. Przperowadziłam się z innego miasta i posuzkuję wciąż pracy. Gdy mieszkałam gdzie indziej i pracowałam to mialam ruch i chodzilam na basen. Tutaj jednak zaprzestalam tego i dlatego przytylam tyle ile przytylam. Niedlugo wszystko sie zmieni.

Brak pracy, zawalona szkoła, depresja, przesiedziałam w domu wiele miesięcy, zagryzanie stresów których miałam swego czasu na prawdę dużo.

MIałam poważny wypadek i uszkodziłam kolano. Przez ponad pół roku prawie nie wychodziłam z domu....

Oprócz rehabilitacji na kolano,zero ruchu. 

Wcześniej byłam osobą bardzo aktywną i chyba tego ruchu zabrakło bo nawyków żywieniowych drastycznie nie zmieniłam. 

Przybyło mi 10 kg...

Teraz,gdy zaczynam już pomalutku normalnie chodzić dotarło do mnie co ze sobą zrobiłam i planuję się tego pozbyć:) 

Bardzo ważny i poważny temat.. Przeczytałam wszystkie listy i część jest przerażająca..

U mnie winne są wieczorne uczty, miłość do słodyczy i to, że nie potrafię sobie powiedzieć "dość" nawet jak jestem już najedzona. Może jeszcze to, że wciąż robię sobie "ostatni dzień, bo od jutra to..." i wtedy jem jak szalona bez wyrzutów sumienia.. masakra :(

a ja w dzieciństwie byłam niejadkiem ( ;o ) i mama chciała, żebym więcej jadła. moja ( mądra ) ciocia też ma syna ( Mateusza ), który nie chciał jeść i dawała mu takie leki na pobudzenie apetytu u dziecka (coś na literę ` a ` ) i Mateuszowi to pomogło i obecnie nie jest gruby - wręcz przeciwnie, jest chudziutki, więc ciocia to poleciła i mama zaczęła mi to dawać a mi tak strasznie apetyt skoczył, że nie mogłam się opamiętać ;'( w dodatku mój dziadek ( ś.p.) jadł tłuuuste rzeczy i zawsze mi dawał. ;( 

Zajadam stresy, za mało ruchu. Siedzę w pracy i sobie podjadam. Siedziałam też z dziewczynami które non stop coś jadły. Moja siostra jest chuda mimo, iż je wszystkie zakazane produkty.

Ogólnie jestem chodzącą porażką z odchudzaniem. Brak silnej woli tylko potwierdza ten fakt!

Kilka lat temu zaczęłam się odchudzać przy normalnej wadze- 54 przy 164 cm. CHciałam pozbyć sie boczków. I kiedy schudłam dwa kilo, odkryłam miłość do jedzenia której wcześniej nie było...Kiedyś jedzenie to był taki obowiązek, teraz kocham jeść. Moja waga podskoczyła do 70 kg, ale już sporo zrzuciłam, ostatnie 4 z Wami dziewczyny. Jeszcze tylko 8. Polecam "Dlaczego chcesz być gruba", pozwoliło mi zrozumieć siebie.

Do dziesiątego roku życia byłam chudzielcem i niejadkiem. Gdy nadszedł okres dojrzewania zaczęłam się leczyć na alergię i wtedy zaczęły się moje problemy. Napuchłam przez to jak bania, do tego doszły nieregularne posiłki i jedzenie wszystkiego bez konsekwencji (np. frytki o 9 wieczór masakra...). Gdy się opamiętałam byłam pulchnym dzieciaczkiem, który w końcu uświadomił sobie wygląd swojego ciała i chęć zmiany. Zrezygnowałam z leków i trochę wtedy schudłam ale wciąż miałam te 5/10 kilo więcej od innych. Lenistwo też zrobiło swoje, myślałam że w miarę upływu czasu wyciągnie mnie jeszcze w górę albo samo ubędzie, ale fałdek nie ubyło. (<=  buhaha marzenie ściętej głowy). 
W tym roku kończę 20 lat więc 10 lat znienawidzonego wyglądu wystarczy. Walczę o siebie i mam nadzieje że z pozytywnym skutkiem, czego wszystkim tutaj życzę:)

2 dzieci  - z 52 kg- do 59, ale dojadałam po dzieciach : kaszki,zupki- potem  61 kg- powiedziałam- dośc.