Temat: Wypluwanie jedzenia - zaburzenia odżywiania (specjalista z trójmiasta pilnie poszukiwany)

Michalina1988, co prawda chodzę do mojej dietetyczki z zupełnie innego powodu co widać na pasku. Jestem z trójmiasta, mogę Ci pomóc jeśli tylko będziesz chciała napisz. Postaram się zrobić wszystko żebyś doznała ulgi i nie wylądowała na srebrzysku.

mam stwierdzoną anoreksję bulimiczną ( co przy mojej słoniowej wadze brzmi po prostu śmiesznie). ale tak jest odkąd zrzuciłam 33kg. tzn- wiadomo zaczęło się to nieco wcześniej, ale w tym momencie sama nie wiem kiedy przekroczyłam granicę. poza tym jak napisałąm już u siebie- strasznie się zapuściłam przez wakacje. do psychiatry i psychologa chodzę od czerwca ('zaliczyłam' już ich pięciu). biorę leki, ale póki co tylko przeciwdepresyjne. nikt nie chce mi pomóc z tą cholerną bulimią. ostatnio znajoma załatwiła mi receptę na zelixę, więc biorę ją od kilku dni. rodzice nic nie wiedzą- oprócz tego, że mam zaburzenia odżywiania- ale im wystarczy, że jem (albo bardzo mało, albo 'normalne' ilości-ważne, że siedzę przy garach.nie wiedzą co się z tym i ze mną dzieje później)...mam dośc tego wszystkiego, ich samych, a przede wszystkim siebie. od października zaczynam psychoterapię, a od dziś intensywne odchudzanie. jak mam się leczyc to niech przynajmniej będzie wiadomo na co. tak, wiem- mam już zrytą psychikę.

Kosa88 dziękuję, odezwę się do Ciebie, na pewno (nie na forum oczywiście), jednak daj mi chwilę...
jakiś czas mnie tu nie było. Co się działo? nic szczególnego, standard.
Małą zmianą jest to że prawie w ogóle nie odczuwam głodu. Jeśli się pojawi do szalenie łatwo jest mi go zaspokoić, nieprzyzwoicie małą dawką jedzenia bądź ciepłego picia.

Na duszy i ciele mi lżej...

Michalina1988, oczywiście. Ja nie nalegam :) jeśli tylko stwierdzisz, że to ten czas - pisz. Postaram się jakoś Ci pomóc o ile będę potrafiła. Kiedyś też miałam 65kg na pasku wagi i chciałam mieć jeszcze mniej. Strasznie długa i popierdolona historia

Dziewczyny, to wszystko jest straszne, moja historia to niby nic w porównaniu z tym co niektóre z Was tu piszą, jednak nie chciałabym, by moje zaburzenia kiedyś przybrały tak dużą miarę... :(

 

Odchudzam się od ok. 4 miesięcy, schudłam 8 kg, wszyscy mówią mi, że wyglądam wspaniale, wszyscy zazdroszczą mi mojego wyglądu, wszyscy komentują moje wystające żebra, dobrze zarysowaną talię, natomiast ja mam ochotę porozbijać wszystkie lustra w domu, byleby tylko nie musieć patrzeć w swoje odbicie... Gdy waga wzrosła mi o 200g. zaczęłam niemalże panikować, przez cały dzień chodziłam struta... Jestem uzależniona od jedzenia, cały czas tylko odliczam godziny dzielące mnie od śniadania, obiadu, kolacji... Cały czas mam jednak wrażenie, że jeśli zjem coś ponad, to przytyję... Dziś zjadłam kawałek sernika i dwie czekoladki, więc od razu poszłam pobiegać. Dostałam takiej kolki, że ledwo mogłam się ruszać. Z płaczem skierowałam się w kierunku domu, gdzie aż CZTEROKROTNIE wbiegłam na dziesiąte piętro, tak że do tej pory boli mnie brzuch z wysiłku...

 

Nie wiem co mam robić, zdaję sobię sprawę z tego, że mam problem i powinnam coś z tym zrobić, ale nie wiem jak :( Tak strasznie boję się przytyć, tak strasznie...

az wstyd się przyznać ale u mnie też zaczęło się dziać coś niedobrego... sporadycznie prowokuję wymioty ale nic z tego. Ponadto również myślę o tych metodach, które Wy opisujecie. Obsesyjnie. Narazie nic nie 'wprowadzam' ale znam siebie i wiem, że prędzej czy później to nastąpi...

noolka nie pakuj się w to gówno! Wyglądasz przecudnie! Stracisz tylko zdrowie i fizyczne i psychiczne. Ja po anoreksji bulimicznej musiałam przytyć i znów jest ze mnie grubasek :( tym razem zrzucam z głową :)

za późno- jak napisałam tak zrobiłam. Ja wogóle jestem słonna do wszelkiego rodzaju uzależnień  choć narazie nie mam żadnych problemów z tym związanych. Muszę przyznać, że mi to pomaga. Oszukuję swoją psychikę, bo tak naprawdę tylko ona czuję głód. Możecie mnie potępiać ale myślę, że jakiś czas przy tym zostanę.
Slicznie wyglądam? Może dla osób, które troszkę więcej ważą i chciałyby osiągnąć to co ja osiągłam. Ja nie jestem zadowolona z siebie. Mam koszmarny brzuch... wstydzę się nawet rozebrać przy własnym facecie bo brzuch trzęsie się jak galareta... Tomek zaczyna się o mnie martwić i to poważnie bo widzi, że coś nie tak się dzieje.

Noolka, jesteś dorosła, nie wpłynę w żaden sposób na Twoją decyzję, nie będę Cię również potępiać. Chcę Ci jednak powiedzieć jako trochę starsza i bardziej doświadczona w "te klocki" kobieta, że to nie jest rozwiązanie. Brzuch jak galareta? Norma jeśli straciło się tyle kilogramów. Gdybyś zobaczyła mój brzuch i moje rozstępy to byś się przeraziła. W sumie, to nie moja sprawa, jeśli będziesz chciała coś wiedzieć to napisz do mnie na priv.

dziękuję, myślę, że kiedyś napewno skorzystam :)
Co słychać dziewczyny? Jak Wam idzie z dalszą walką? Widzę, że w tym wątku troszkę zamilkło... a szkoda.