Temat: WYGRAĆ Z BULIMIĄ

Mogłabyś opisać jak tego dokonałaś?

Na samym początku pomogły mi treningi na siłowni z trenerem 1 na 1. Sporo kasy na to wydałam, ale było warto. Od początku wiedział dlaczego się u niego pojawiłam i czemu poprosiłam go o pomoc. Podjął się (dodatkowo walczył ze wzmacnianiem) pod warunkiem, że będzie wiedział o każdej "akcji". Od momentu w którym zaczęłam treningi nie wzięłam tabletek, akcję z napadem jedzenia miałam w tym czasie jedną do której się przyznałam - dostałam taki wycisk, że myślałam że umrę (na końcu usłyszałam "a teraz zrób sobie zdjęcie i patrz na nie zawsze jak będziesz chciała zrobić to ponownie, bo zawsze tak będziesz kończyć") - prawda jest taka, że trening był jak zwykle tyle, że wcześniej skatowałam swoje ciało. Niestety z treningów musiałam zrezygnować. Wtedy napady obżarstwa wróciły - rzadsze ale były - po tabletki już nigdy nie sięgnęłam, bo naczytałam się o skutkach tyle, że się wystraszyłam. Skutek? Przybrałam to i owo... minął niecały rok, a ja miałam przeświadczenie, że nie zrobiłam ani kroku do przodu, a wręcz się cofam. Przypomniałam sobie jak czułam się kiedy mocniej w tym siedziałam i zaczęłam pisać - kiedy mam napady, co czuję. Wypisałam co mi daje jedzenie w takich chwilach. Wypisałam co takie zachowanie powoduje u mnie na dłuższą metę. Zrobiłam bilans zysków i strat. Uświadomiłam sobie, że mam dla kogo żyć i że zasługuję na dobre życie. Zdałam sobie sprawę, że utraconego czasu już nie odzyskam, że nie chcę więcej stracić z życia mojego, mojego małżeństwa, mojego dziecka... to zbyt cenne. Ktoś uświadomił mnie też, że jeśli nie kochamy i nie szanujemy sami siebie to jak możemy oczekiwać tego od innych? Idąc małymi kroczkami wyeliminowałam napady - od kilku miesięcy nie mam ich wcale. Owszem pojawiają się nerwy i jedna ręka już otwiera lodówkę, ale nie wyłączam wtedy myślenia. Emocje są dobre, ale nie mogą nad nami górować - wtedy nas niszczą.

Brawo.

Polecam bloga wilczoglodna, nie tylko osobom z bulimia ;)