Temat: Jak przełamać strach?

Nie wiem czy bulimię da się ot tak obejść, chyba raczej potrzebna terapia.

Ech.. myslalam, że są inne sposoby. A ja się boję powiedzieć rodzicom o bulimii, bo znowu zaczną mnie kontrolować 

Mam podobny problem.. On siedzi w naszej głowie, tylko jak go wywalić? Wydaje mi się że jedynym racjonalnym wyjściem jest odciąć się od opinii innych i robić swoje. Ale łatwo jest mówić...

Nie wiem, teoretyzuję i wymyślam, od razu mówię - ale może jakbyś zaczęła np. od przyniesienia sobie jakiegoś pitnego jogurtu, czy kefiru? Czegoś co ma kalorie, a nie jest jedzeniem w formie np. kanapki, którą trzeba odwinąć z szeleszczącego papieru? Potem byś mogła stopniowo dorzucać sobie tam orzechy, czy płatki, jeść łyżeczką, a jakbyś poobserwowała ludzi i doszła do wniosku, że nikt się dziwnie na Ciebie nie patrzy, ani Cię nie ocenia zaczęła jeść coś bardziej konkretnego. Plus no musisz uwierzyć, że na prawdę nikt nie będzie Cię tak oceniał "anorektyczka, przytyła, objada się". Z jednego elementarnego powodu - ludzie na prawdę mają gdzieś co jesz. Są bardziej zainteresowani tym co będzie na klasówce z matmy, co robią po szkole, i co sami mają do jedzenia bo im burczy w brzuchu, niż tym co jakaś tam dziewczyna je lub nie je. Dobiję Cię zapewne, ale skoro zakładasz, że będą komentować to co jesz, to skąd wiesz, że nie komentują też teraz za plecami? - bo skoro nie jesz to równie dobrze mogą gadać, że "w szkole nic do ust nie weźmie, a w domu pewnie się napycha". Jak ktoś ma gadać to będzie gadał, 99% to nie interesuje, a jak ten 1% i tak będzie kłapał jęzorem to chyba lepiej żeby kłapał jak Ty będziesz jadła zdrowo, niż kłapał jak Ty sobie będziesz dalej robiła krzywdę. 

hm.. w zasadzie nie pomyślałam o tym w ten sposób. Dziękuję bardzo, chyba faktycznie zacznę od jakichś kefirów :) 

jedz i nie myśl  o tym, koniec tematu ,nie ma tego.