Temat: Sexi studentka 2012 :)

groszkiiiróże- to okres tak jak dziewczyny mówią, nie przejmuj się ;)

deteste- no dokładnie o to chodzi, ma tak ?:P

to wtrącę się do rozmowy o chłopakach , mój znów 100% skromności i jest nie do pomyślenia że jakaś dziewczyna mogłaby się na niego patrzeć?:D:D

No mój tak nie ma, w takim razie;) Zdaje sobie sprawę z tego, że brzydki nie jest, ale raczej nie ma aż takich zapędów;) W drugą stronę to też nie działa. Jak mam być szczera, to już ja się częściej oglądam na ulicy za dziewczynami niż on;d

No mój to właśnie jest jak narcyz, a zwłaszcza jak się wystroi to tylko dobry humor trzeba mieć, bo inaczej to bym wpadła w jakiś dół że mi go pół kraju chce odbić :P  Sam się rzadko ogląda- jak już jakaś dziewczyna no rzuca się w oczy- wtedy to i ja się gapię :D Ale tak to też faktycznie ja częściej się gapię :P A co! porównać trzeba :D

groszkiiiróże a może jakieś się patrzą tylko on nie widzi?:D  Mój to chyba ma wręcz na odwrót i wręcz to mu się zdaje czasami chyba, ale co ja tam wiem ;P

Niestety nie pokontynuuje tematu na temat faceta z wiadomych przyczyn, ale tak z okazji niedzieli się spytam, która dziś pójdzie do kościoła? Wierzycie w ogóle?

ja pójdę bo muszę, co do wiary - wierzę w siebie.. Ale uważam że wiara jest świetna metoda wychowawczą i że lepiej jeżeli ludzie wierzą bo wtedy im zwyczajnie łatwiej.

ja chodze do kosciola co tydzien i w kazde swieta plus pierwsze piatki i soboty miesiaca... byl moment keidy upadlam troche z wiara i naprawde czulam sie wtedy zle... a potem poszlam dospowiedzi na msze i jakos tak lepeij na duszy :) nie wyobrazam sobie nie wierzyc w Boga

moi rodzice myślą że chodzę do kościoła co tydzień,jednak bardzo dawno mnie tam nie było , wierzę w Boga ale osobiście wolę pomodlić się sama w ciszy , niż w tłumie ludzi recytując wszystkie regułki :)

Ja kiedyś byłam bardzo wierząca, byłam na pielgrzymce i w ogóle. Nawet jak zachorowałam i (o zgrozo) zastanawiałam się ile komunia może mieć kcal to chodziłam. Z rok temu mi się odwidziało. Stwierdziłam, że nie chodzę, nie będę się spowiadać, bo przecież i tak Bóg wszystko widzi i mogę go przeprosić w zaciszu domowym, a chodzenie i klepanie formułek z całą resztą jest bez sensu i lepiej "pogadać" w domu, a w czasie mszy poczytać Pismo Św. Na Boże Narodzenie nie poszłam, na Wielkanoc też nie. Taki rodzaj buntu, ale dzisiaj....czuję że muszę iść, że nie wyrobie jak nie pójdę. Mam wrażenie, że od czasu tego "buntu" wszystko się zaczęło plątać, coraz częstsze stany depresyjne, że "nic nie mogę" i "nic nie osiągnę". Dzisiaj nie mogę się doczekać. Brakuje mi tego.

a mój chłopak jest ode mnie 948km, a od stycznia może być nawet 9000km...