Temat: walka!!!

ja zaczęłam odchudzanie bez świadomości tego,że się odchudzam. Po prostu miałam cel,że przez 50 dni ni ebęde jeść słodyczy i po tych 50 dniach  było,że do 100,po 100 do 200 i tak jakos w międzyczasie nie stosowałam drastycznych diet. Sama się odchudzałam i jadłam normalne obiady. Teraz, gdy znowu się odchudzam też robię to sama.też jem takie obiady co reszta,może nałożę sobie mniej ziemniaków, a dowalę cały talerz sałatki. U mnie zawsze się robi dużą miskę sałatki. wszyscy sobie trochę nakładają i ja jem pół miski :) a schabowe, czy mielone, czy inne jem normalnie. Nigdy nie zrezygnuję z mięsa,a przede wszystkim z schabowych :) dieta nie polega na tym,żeby wszystkiego sobie odmawiać. trzeba się racjonalnie odżywiać,a nie jeść 1000 kcal dziennie i nie miec na nic siły

wspacie vitalijek sporo pomaga... mi pomogł obraz siebie spasionego prosiaka a kiedyś byłam taka szczupła, pomogło mi też rozstanie z facetem... chcę czuć się dobrze we własnym ciele chodzić bez skrępwoania na imprezy, zrobić mu na złość poznać kogoś nowego a szczególnie wyglądać ładnie na plaży :) POWODZENIA ;D

ja przede wszystkim postanowiłam walczyć z kilogramami, a nie z sobą- walcząc z sobą, jedna " ja" przegra. mnie motywuje Vitalia, mam szczęście że w znajomych mam naprawdę przesympatyczne dziewczyny :) mieszkam z facetem, on wraca późno, więc obiad jem wg swoich upodobań.
z jednej strony mam w moim TŻcie wsparcie - co chwila mnie motywuje, kupił orbiego, kupił mp3, żebym biegała i było mi raźniej, kupił xboxa żebym grała w grę fitness ( nie mówię tego żeby się pochwalić, o nie, po prostu chcę podkreślić, że bardzo mnie wspiera), ale w takich przyziemnych sytuacjach jest już gorzej- przyjeżdża i chce zamawiać pizze, je czekoladę na moich oczach, proponuje hamburgery nie hamburgery. jest ciężko, ale jak nie teraz to kiedy??

moja walka zaczęła się w mojej głowie, po prostu z dnia na dzień powiedziałam sobie DOŚĆ i tyle. Nie potrzebuję nikogo do wsparcia. Nie płaczę nad obiadem rodziny bo jem ten sam, tylko mniej i do tego ćwiczę. Efektem tego jest 6 kg w ciągu 3 miesięcy. Niestety trzeba pamietać że mimo nawet najwiekszego wsparcia rodziny (które oczywiście jest ważne i pomaga w chwilach zwątpienia) zawsze będzie tak ze to twoje ciało, twoja dieta i twój sport. Nikt za ciebie nie schudnie więc nie płakać nad pomidorem tylko ruszyć siebie a nawet całą rodzine ;)

Na mnie podziałało to, że latem nie mogę iśc na basen, że nie mieszcze sie w piękne ubrania, które chce nosic i jestem aktualnie najgrubsza z rodziny i przyjaciół ;| Nic miłego...

zaczelam walke, ale ja nie zmienie natury. nie bede sie zajadac salatka z warzyw chetniej jak schabowym i frytkami
patrze na te dietetyczne potrawy i spisy forumowiczow "kasza z ryba" " owsianka" " chleb razowy z twarogiem" i mowie obrzydlistwo. nie wiem czy to taka pora roku ze tak dziala?

ja warzyw nie moge przetrawic ....poza ziemniakami (kopytka, placki i fyrtki)

mnie motywuje chyba najbardziej mysl jak moge wygladac za kilka miesiecy. 

To ze jak chudne mimo ze czasem nie chce mi sie cwiczyc i chetnie bym zjadla cos slodkiego itp to jak juz zrzuce te zbedne kg bede mogla ubrac obcisla bluzke , krotkie spodenki bo nie beda mi faldy tluszczu zwisac.

mnie zmotywowała koleżanka. stwierdziłam że skoro ona się odchudza to czemu ja nie miałabym. skoro mam dużo "nadbagażu" do zrzucenia. z natury jestem raczej leniem więc muszę jeszcze się zmotywować do ćwiczeń ;). wsparcie w rodzinie mam, pomaga mi mama, a ciocie i babcie rozumieją że nie jem ich przepysznych ciast bo walczę o wyższą sprawę hehe :)