Temat: walczymy!

damy radę! :* tylko na to potrzeba duuuużo czasu i samozaparcia

Ja też, ale im bliżej, tym bardziej się boję i waga znów troszkę leci w dół.. Ja nigdy nie byłam na dłuższy czas tak daleko od domu.. A ide właśnie do Szczecina i ode mnie dość daleko jest. Będę składała podanie o akademik, nie wiem czy dostanę. Im bliżej to już jest, tym bardziej kusi, by od tego uciec... Też tak masz?Chociaż jesteś w innej sytuacji, bo Ty będziesz w domu, a ja będę całkiem sama, z moim zaburzeniem.. Dlatego walczę nad nim, ale załamana jestem, bierze mnie depresja, dziś np. leżałam w łóżku w dzień, ryczeć mi się chciało, oglądałam zdjęcia z dzieciństwa, teraz z kolei troszkę lepiej, zjadłam obiad i zrobiłam sobie rumianek, a zaraz idę na działkę po kwiaty, a później z koleżanką. Zmuszam się, by coś robić normalnego, bo tak to jest cienko... W sumie od zimy sporo kg przytyłam i jakoś tragicznie nie jest, ale jak już pisałam, dobrze też nie. Bo znowu waga powolutku idzie w dół, ale nie chcę się poddać i na pewno nie wrócę do tamtej dramatycznej wagi! Chociaż obecna też zbyt dobra nie jest, już sama nie wiem co robić... Myślałyśmy też z mamą o jakimś ośrodku (oczywiście płatnym), do którego bym mogła pójść do czasu studiów, odpocząć od tych wszystkich natręctw, lęków, tego kontrolowania. Po prostu odpocząć od tego i nabrać sił na studia. Ale we wrześniu już terapeutka wraca z urlopu, więc chcę iść na swoją terapię, a jakbym poszła do takiego ośrodka na kilka tygodni do czasu studiów, to by trochę się wszystko pomieszało. Nie wiem sama... Wagi chyba dramatycznie niskiej nie mam, chodzi mi jedynie o odpoczynek i terapie (bardzo dużo), no ale przytyć też jeszcze troszkę trzeba... Może powinnam też brać jakieś leki przeciw depresji, tym lękom i nerwicy? Przestałam chodzić do lekarza swojego psychiatry, bo waga mi trochę spadła, zamiast znów póść do góry i pewnie od razu by mnie wsadziła do szpitala, chociaż jestem pełnoletnia, więc nie wiem czy by mogła bez mojej zgody? Eh, najważniejsze to się nie poddać i jeść. Ale dobija mnie to, że jeszcze jakiś czas temu miałam tyle sił... 2800 kcal... a teraz 1,5 około, nawet mniej... zresztą już pisałam o tym. Może to ten strach przed studiami i dorosłością? :(