Temat: klasa maturalna stres

Ja studiowałam we Wrocławiu. Masa była tu osób z całej polski i dawali radę. Możesz mieszkać w akademiku. To też jest fajna szkoła życia. Ja pierwsze 2 lata dojeżdżałam (mieszkałam 40 km od Wrocławia), ale rozstrzelone po całym dniu zajęcia (potrafiłam mieć od 7.30 do 19.00 z okienkami po 2-4 godziny w środku), było to mega upierdliwe bo późno byłam w domu i musiałam bardzo wcześnie jechać rano, więc zdecydowałam się na stancję (akademik się nie należał bo za blisko mieszkałam Wrocławia czy jakoś tak). Zamieszkałam z koleżanką z roku i trzymałyśmy się razem do końca. Miło wspominam ten czas. Takie moje pierwsze, niezależne, samodzielne mieszkanie, zajmowanie się sobą, gotowaniem, praniem, zakupami itp. Pomyśl o tym. Szczególnie, że masz otwartą drogę i praktycznie gwarantowane miejsce gdzie byś nie chciała na tym Uniwersytecie. Teraz może Ci się to wydawać jakieś straszne i w ogóle, ale dasz rade na pewno. Nie Ty jedna.

...a w każdym razie - nie dla "humanistów" definiowanych nie wiadomo czemu jako osoby, którym po drodze z językiem polskim czy inną historią, a słabym z przedmiotów ścisłych (taki paradoks, drodzy humaniści - skoro tak się szufladkujecie, to chyba na polskim i historii był ten humanizm omawiany, co?) Zgadzam się Nomą - nie wiem jakie przedmioty i rozszerzenia liczą się teraz w rekrutacji na prawo, bo jestem z czasów, gdy obowiązywały egzaminy wstępne (wtedy była to historia). Uważam, że znacznie lepszym miernikiem przydatności kandydata byłaby matematyka.

to bylo w pewnym sensie uproszczenie, natomiast jak dla mnie prawnik to powinna być osoba o umysle ścisłym, która jednocześnie potrafi się wysłowić i umiejętnie operować słowem pisanym, oczywiście nie musi być mistrzem pióra, ale wypadałoby aby znała zasady gramatyki,  posiadała rozbudowane słownictwo, w sposób prawidłowy budowała zdania itp. 

Zgadzam się. Byc może części ludzi prawo kojarzy się jako humanistyczne bo swoją część paragrafów trzeba wykuć, ale prawda taka że bez umysłu analitycznego, logicznego to sama ich znajomość nic nie daje. To trzeba jeszcze umieć powiązać ze sobą najczęściej i tu raczej umysły ścisłe sprawiają się lepiej. Ale prawda jest że choć ten prawnik nie musi być mistrzem pióra, to jednak wstyd jakby nie umiał się sensownie wypowiedzieć czy napisać bezbłędnie jakiegoś pisma. Na prawie sprawdzą się osoby nie zaszufladkowane jako humaniści czy scislowcy. Tu musi być smykałka w obie strony.

To chyba zalezy gdzie. Jesli chce sie robic jakakolwiek kariere w zawodzie (autorka wspomina cos o zostaniu prokuratorem), to skonczenie jakies bylejakiej uczelni prywatnej bardzo zmniejsza szanse na dostanie sie na aplikacje. 

Po drugie - na dobrych uczelniach typu Warszawa, Krakow czy 3miasto sa jak najbardziej wymogi progowe zdania matury. Wcale tak nie przyjmuja jak leci wszystkich, bo mimo 200-300miejsc na studia zaoczne maja okolo 2000 kandydatow. Ale to ile osob gdzie jest na jedno miejsce to latwo znalezc. Pytanie czy warto tracic 5 lat, calkiem sporo pieniedzy na studiowanie byle gdzie. 

Autorka chce zostać prokuratorem, bo spodobał jej się ten zawód na podstawie serialu TV ;) O ile pomysł ze studiowaniem prawa jest według mnie ok, bo daje dużo możliwości, to póki co skupiłabym się na jak najlepszym zdaniu matury, żeby ten pomysł urzeczywistnić i nieskupianie się na tym etapie na przyszłych powołaniach prokuratorskich.

I pozostając w temacie rozterek autorki - jak żyć i jak się uczyć do matury? Ano uczyć się - solidnie i systematycznie, bo nikt chyba lepszej metody nie wymyślił. Natomiast "manie dość" w połowie stycznia to moim zdaniem niezbyt dobry prognostyk, biorąc pod uwagę jej ambitne i dalekosiężne plany.

Należy też pamiętać, że większość kandydatów idących na prawo wyobraża sobie że zostanie prokuratorem czy sędzią, a realnie pracują godzinami za psie pieniądze w podrzędnych kancelariach. I też wizja jaką się ma po oglądaniu seriali w TV nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Ale to absolutne zero. To nie tak, że się siedzi nad jedną sprawą miesiącami, idzie do sądu i błyszczy na wokandzie. To są godziny siedzenia w papierach, milion spraw na raz, milion aktów prawnych do przejrzenia, konieczność bycia na bieżąco, bo to się zmienia, znajomość spraw, wyroków, umiejętność powiązania tego, akty często napisane tak, że można je interpretować na różne sposoby i to też trzeba umieć wyciągnąć coś pod swoje argumenty. Sprawy się ciągną latami jak smród po gaciach. Ostatnio byłam świadkiem stłuczki - spraw było już ze 3 z czego ja byłam na dwóch i nadal się nie skończyło a to było z 1,5 roku temu. Noma zapewne potwierdzi jako że się obraca w środowisku. To nie takie hop siup jak się niektórym wydaje, że od razu dostanie sprawę stulecia, wygra i będzie zbijał kokosy. Lepsze pieniądze być może się trzepie w swojej prywatnej kancelarii niż pracując u kogoś, ale to też nie tak że po studiach od razu założysz kancelarię, będziesz mieć tabuny chętnych i będziesz żyć jak pączek w maśle.