Temat: Dieta na poważnie czyli odchudzanie z głową na karku

Hej :)

Agatek - ja też nie mam talentu do języków, inaczej już dawno siedziałabym w Holandii. Miałam propozycję pracy zaraz po studiach inżynierskich w firmie budowlanej, ale właśnie język mnie cofnął. Teraz to ja sama wiem, że nie ważne czy to zmywak, sprzątnie, czy bawienie dzieci, ważne, żeby mieć kasę, bo bez niej nic w tym chorym kraju się nie da.

niestety

novajulia - nic nie czaję z tych skrutów!
Ale pewnie ścisłowiec jesteś, matmę pewnie zdawałaś rozszerzoną czy coś : )
Ja Poznań/Wrocław się wybieram : )

PK - Politechnika Krakowska, MWSE - Małopolska Wyższa Szkoła Ekonomiczna. A co do umysłu to bardziej artystyczny, niż humanistyczny, z racjonalna dawką matematyki. I tak jako dodatkowy przedmiot zdawałam matematykę. Ja byłam w klasie ogólnej z fakultetami, a fakultety miałam z polskiego i matmy (dyrektorka mówiła, że nie da się tego połączyć, ale ja i to i to lubiłam). Za to biologie, historię i chemię szerokim łukiem obchodziłam. Dopiero chemia budowlana mi się spodobała, ale to już inna inszość.

łooooo..... to pięknie wykształcona jestes, jaaacie! : O
podziwiam!

kolesmaro - ale tak na prawdę na co mi to wykształcenie. Ludzie po jakiś szkołach policealnych lepiej zarabiają niż ja. Znam ludzi, którzy maturę ledwo zdali, a kasy mają w cholerę. No nie ważne. Szkoda się pieklić.

Nova bo może mają znajomości i mogli nie mieć tej matury, a my biedaki bez znajomości musimy chociaż mieć wyższe wykształcenie

Ja mam swoją teorię na ten temat. Im człowiek bardziej wykształcony tym mniej chętny do ryzyka. Nie chcę tu nikogo obrazić, bo to tylko obserwację z "mojej okolicy". Osoby, ktore posiadają wykształcenie wyższe częściej zastanawiają się nad konsekwencjami postępowania - tj. czy jak pójdę do tej pracy to czy zarobię więcej, czy może lepiej siedzieć tu gdzie jest i spokojnie wspinać się po szczebelkach (i siedzą tak po 10 lat na jednym stanowisku). Natomiast osoby które wiecznie ślizgały się z klasy do klasy ślizgają się tak w życiu. A może tu mi się uda... a nie teraz pójdę tu, bo leprze zarobki mi dadzą, a jak coś to za pół roku pójdę jeszcze gdzie indziej. Ryzyko nie jest im obce. A konsekwencje nie są dokuczliwe, bo nie dopuszczają ich do siebie. Zresztą często osoby z wykształceniem zjada ich ambicja (teraz mówię o sobie). Są sfrustrowane tym, że mało zarabiają, nie potrafią schylić karku niżej (przejść na inną, mniej renomowaną pracę) i zarabiać więcej. Taki syndrom adiunkta na uczelni - zarabia mało, ale pracuje np. na uczelni (bo taki inteligentny, ze go przyjęli), a mógłby zarobić 5x tyle pracując np. jako fizyczny na budowie. Rozumiesz o co mi chodzi???

Znamy, znamy ... mam takiego brata, który absolutnie się nie weźmie za pracę fizyczną i od 4 lat siedzi na garnuszku rodziców :/