Temat: Skad wiecie, ze kochacie? Czym jest milosc?

Zastanawiam sie jak to jest, ze czasami po zakochaniu, po mimo zgodnosci charakterow obu stron czy przyjazni pozostaje obojetnosc i brak checi do dalszego kontynuowania relacji, a czasami jest to wstep do milosci. 

to się wie, to się czuje ;) poznałam po tym, że nie przeraża, że razem się zestarzejemy, że mogłam z całą pewnością przysięgać, że będę z nim do końca życia, za to nie wyobrażam sobie życia bez niego. Wiem, że mogę na niego liczyć (a było kilka sytuacji kiedy stał za mną murem, albo służył ramieniem i pociechą), jest moim przyjacielem. Mamy wspólne priorytety, plany i marzenia. Szanujemy się i akceptujemy. On znosi moje bałaganiarstwo mimo bycia porządnickim. Ja akceptuję jego spóźnialstwo mimo własnej punktualności. Lubię jego dotyk, uśmiech z rana, nawet kawa inaczej smakuje w jego towarzystwie. Po prostu cieszymy się i małymi i dużymi rzeczami w ten sam sposób, kryzysy też są, ale pewność, że jest o co walczyć powoduje, że damy radę. Proza życia przeżyta wspólnie też nam jest przyjemna :) I oczywiście działa to w obie strony, bo ja dla niego jestem tym samym ;)

Tylko skad wiesz, ze nie kochasz? Bo czego wedlug Ciebie w tej relacji nie ma? 

Ta to gada co chwila co innego ,nie ma co brac na powaznie

a skąd pewność, że każdy "czuje" miłość tak samo?;) myślę, że można mieć przyjaciela z którym masz dobry seks i nadal go nie kochać. takie moje zdanie. ja wiem, że to miłość, bo mój mąż jest dla mnie najważniejszy. jak mam ciężki dzień to kiedy w końcu się spotykamy to te kilka chwil dla mnie jest jakbym włożyła stopy do chłodnej wody w upalny dzień. on jest moim szczęściem w życiu dosłownie. razem jesteśmy 9 lat. sam związek to na pewno taka codzienna "zwyczajność" tyle, że ja jak mi przebiega przez myśl, że go kocham to wtedy właśnie czuje się "nadzywczajnie". i wiem, że to ckliwie brzmi, ale ludzie mają bardzo różną wrażliwość no i tyle.

Na sama myśl że mogłoby go zabraknąć lecą mi łzy.  Nadal odczuwam duża eksytacje jak o nim myślę - i nie mam na myśli tylko fizycznej ekscytacji. Myślę o nim bardzo często z czułością i troską. uwielbiam wracać do domu wiedząc że on już w nim jest. Czuję się szczęśliwa i spełniona. Jest moim najlepszym przyjacielem i najlepszym kochankiem.   Jeśli to nie miłość, to nie mam pojęcia czym jest. 

Dla mnie wyznacznikiem jest nieumiejętność wyobrażenia sobie, że mogłoby być inaczej. W sensie tak samo jak nie jestem w stanie sobie wyobrazić, że moja relacja z przyjaciółmi, albo z bratem miałaby jutro przestać istnieć, tak samo nie jestem w stanie sobie wyobrazić jak bym funkcjonowała bez mojego męża. I nie mówię tu o takich przyziemnych rzeczach w stylu "to on tankuje samochód". Przy czym ten brak wyobraźni jest taki całkowicie naturalny (na tej samej zasadzie chyba mało osób - które mają z rodziną normalne relacje - rozważa czym jest miłość do matki - jest, jest oczywista i tyle). A czym się różni miłość od przyjaźni - jak dla mnie niczym. W sensie wiadomo, z przyjaciółmi nie sypiam i odbieram ich aseksualnie - ale poza tym czynnikiem to ten sam rodzaj przywiązania. Może mocniejszy o tyle, że się spędza razem więcej czasu, więc też siłą rzeczy więcej się o sobie wie/więcej rzeczy się razem doświadcza. 

skoro pytasz, to to nie to. gdybys rzeczywiscie kochala, to nie mialabys zadnych watpliwosci.

nie szkoda Tobie zycia?  szok, ze tak wiele kobiet decyduje sie na "milosc" z rozsadku. bo dzieci, bo slub, bo co powiedza inni, bo przeciez nie moze byc sama. ja jestem sama i jest mi z tym bardzo dobrze. gdybym teraz miala wpakowac sie w jakis zwiazek, musialabym byc tego w 100% pewna. szkoda czasu na pomylki.