Temat: Czy powinnam być sama/ co zrobić ze sobą?

Leczę się u psychiatry, biorę leki, chodzę na terapię. Robię postępy i lekarz twierdzi, że radzę sobie całkiem dobrze. Chodzi o to, że jestem w związku, który już dawno się wypalił. Chłopak mnie nie pociąga, nie mogę się przy nim podniecić, nawet mi się nie podoba. Zaczęłam tak odczuwać, gdy zaczęłam terapie. Z rodziną nie utrzymuję kontaktów, znajomych od dość długo nie mam-zerwałam nagle znajomość, bo były trochę toksyczne. Mój chłopak sie stara, ma dobry charakter, ale co z tego jak już dawno przestał mi się podobać. Od początku troche się od niego uzależniłam, być moze bałam się, ze go stracę, zawaliłam studia, dosłownie olałam. On mnie akceptuje/wspiera, ale ja nie umie w tym związku się ogarnąć, rozwinąć skrzydeł. Niby zależy mi na nim, ale chyba bardziej jak na przyjacielu, bo seksu dawno temu nie było z mojej strony. On jest dla mnie aseksualny. Ogólnie sporo przeszliśmy, on mnie nie zawiódł. Czuję się winna , że nie umiem z nim uprawiać seksu, że zniszczyłam ten związek. Nie wiem czy spotkam jeszcze kiedyś kogoś takiego. Często mam do niego o wszystko pretensje, kłócę się z nim. NIe umiem zaakceptować swojej obecnej sytuacji i boję się samodzielności/wyprowadzki, bo będę sama, bez nikogo, zdana tylko na siebie.Ta sytuacja mnie po prostu frustruje. To wszystko zrobiło się bardzo toksyczne. Czuję się jak w pułapce, bo myślałam,że to będzie to i będę szczesliwa.  Mam pracę, której się wstydzę, bo sprzątam, nie wierzę w siebie. Mam całkiem dobrą na chwilę obecną sytuację finansową, bo dostaję rentę z tytułu niepełnosprawności. To jest dla mnie wsparcie nie tylko finansowe, ale psychiczne, że mam dodatkowe zabezpieczenie tym bardziej, że jestem zdana tylko na siebie. Nie mogę liczyć na nikogo innego oprócz partnera. Przez tą nieudaną relacje nie szanuje siebie, chłopaka, czuję się jak zły człowiek. Bo jak można odrzucić kochającą osobę? On mówi, że jest już mną zmęczony, ale raczej chce ze mną być, bo mnie kocha. Mam gdzieś z tyłu głowy, że on może nagle powiedzieć, że mnie zdradza, albo spotkał inna i mam się nagle wyprowadzić. To nie jest związek tylko wspólne mieszkanie. Być może nie jestem gotowa na związek, bo sama siebie nie kocham, nie akceptuje, boję się odrzucenia z powodu choroby i ciężkiego dziecinstwa. Tylko mój teraputa wie o mnie wszystko, wam piszę tylko o jakimś procencie z mojego życia/przeżyć. Terapeuta mówi, żeby nie podejmować pochopnych decyzji, bo powrotu już nie będzie, odchodziłam już 2 razy jak miałam pogorszenie przez zmiany w lekach z decyzji lekarza. Ja sama zawsze chciałam i brałam leki jak trzeba. Chciałabym pokochać swoje towarzystwo, czerpać radość z tego co robie, bycia samej, wolnej. Chcę być samodzielna i czuć, że sama dam sobie radę. Mój terapeuta mówi, że poradzę sobie sama, ale to zależy tylko i wyłącznie ode mnie.Ja się dosyć bardzo boję samotności, że będę bez rodziny, chłopaka. Sama ze swoimi problemami. Czy mam szansę jeszcze na normalny, szczęśliwy związek w mojej sytuacji? Czy dam sobie radę sama, chodząc na terapię? Nad czym powinnam pracować? Jak być lepszym, ciekawszym człowiekiem? Poza tym bardzo często usprawiedliwiam się chorobą, co jest bardzo zle. Co mam robić poza rozstaniem lub już po nim o ile do niego dojdzie?