Temat: Nie chce mi się pracować..

Generalnie jeśli pracujesz z ludźmi (obsługa klienta) to wcale Ci się nie dziwię, wiem coś o tym. Miałam podobnie jak pojawił się u nas nowy dyrektor. Nasz profil myślenia w ogóle nie był zbieżny, więc każdego dnia strasznie się męczyłam. Jak już byliśmy na dobrej drodze i się dotarliśmy się firma mu podziękowała. Ja postanowiłam to przeczekać, jednak na dłuższą metę było to bardzo trudne. Skoro urlop w żaden sposób Ci nie pomógł to chyba tylko zmiana pracy wchodzi w grę. Z tym, że obgadywanie jest wszędzie, na mniejszą lub większą skalę, ale jednak jest. 

skoro tak bardzo meczy Cie praca dla kogos, wkurzaja wspolpracownicy, denerwuje ciagle kontrolujacy wszystko szef, masz dosc nieprzyjemnej atmosfery, nie jestes zadowolona z zarobkow, to moze powinnas pomyslec o otwarciu wlasnej dzialalnosci, w ktorej to Ty dyktowalabys warunki i wszystko byloby po Twojemu? do nikogo nie musialabys sie przymilac -to inni staraliby sie Tobie zaimponowac, zabiegaliby o Twoje uznanie. wystarczy miec dobry pomysl i odpowiednie fundusze, iii mozna otwierac wlasny biznes. 

Tez mialam juz kilka prac, bylam na dluzszym zwolnieniu lekarskim i gdybym miała wybór to wiem, że nie pracowalabym w ogóle. Przeszłam przez etap, ze marzyłam, zeby autobus nie dojechał i niedobrze mi się robiło jak sobie przypomniałam, ze musze iść do roboty, także wiem, jak się czujesz. 

Miałam i tak, ze kompletnie się nie przejmowałam i nie myślałam o pracy, koleznaki lubiłam i mogę powiedzieć, że w miarę lubiłam jedną pracę - no, ale to było daaawno, praca tylko na studia, a sklep zamknęli i się skończyło.

W obecnym miejscu zatrudnienia niby nie jest zle, bo robię to, co mnie w miarę interesuje. Ale gdybu ktos mi powiedział, ze nie muszę do niej więcej iść, to bym nie poszła. Czytalabym książki, co by nie zostać totalnym glupkiem, moze zapisała sie na jakieś studia dla przyjemności. Ale na 100% bym nie pracowała.

-

Berchen - ja Cię oswiecę:) Nauczyciel  stażysta (nie przedszkola wprawdzie) zarabia 1700 zł. Najniższa krajowa wynosi 1460. Tak się właśnie w  Polsce 'poprawiło'.

tez jestem zdania ze swoja firma to w takiej sytuacji dobre rozwiazanie , ale az tak slodko to tez nie ma, nie trzeba sie do nikogo "przymilac" ale klientow to na poczatek trzeba zdobyc, mialam kilka lat swoja dzialalnosc i bycie szefem samym sobie bylo w tym najlepsze, ale zeby pozyskac krag klientow i ich utrzymac, to trzeba troche nad tym popracowac, nie nazwalabym tego przymilaniem , ale bez kontaktow z klientami i tolerowaniem ich humorow tu tez trzeba sie liczyc. Do tego trzeba miec " dusze organizatorska",obycie w rynku i ogarniac tysiac problemow, ktore pracownika na umowie nie obchodza.

czyli tak jak myslalam, mam kolezanke dyrektorke szkoly w Pl, ktorej tez nie stac na normalne zycie - nie bede tu moze wyjasniac mojego rozumienia tego pojecia, dlatego tamta wypowiedz mnie zszokowala, ale juz wczesniej autorka wyjasnila gdzie byl blad..

tez tak mam chyba trzeba sie z tym pogodzic 

Mniej więcej tak było ze mną pod koniec liceum i coś w środku mnie głośno krzyczało, że jak pójdę do roboty, to wszystko jeszcze się nasili. Dlatego też zrobiłam wszystko, żeby pracować na własny rachunek, we własnym domu - bez szefów, bezpośredniego kontaktu z klientami, pracy od-do, współpracowników i tego wszystkiego o czym napisałaś. Była to jedna z trzech najlepszych decyzji w moim życiu i wiem, że nigdy nie przystosowałabym się do pracy na etacie. Radzę Ci porządnie zastanowić się nad tym, w czym jesteś najlepsza lub rozpoczęciem szkolenia się we własnym zakresie, pod kątem przyszłej pracy na własny rachunek. 

ojj jak ja Cie nie rozumiem :P na myśl o urlopie macierzyńskim 1 rok, aż przechodzą mnie ciary (a planujemy z mężem starania).. powinnaś sprawdzić się może w innej branży, jak wyżej dziewczyny pisały może praca z domu ? pomyśl co rzeczywiście lubisz robić i w tym się realizuj. są jeszcze normalni szefowie na tym świecie, moja przelożona to w porządku człowiek i wcale nie muszę jej włazić w tyłek żeby zasłużyć na podwyżkę :P ewentualnie bogaty mąż i długi urlop macierzyński, ale to nie jest rozwiązanie na całe życie i tak;-)

Rozumiem Cię, bo i ja nie cierpię pracy z klientami... A pracowałam tak 3 lata. Może nie mdliło mnie na myśl, że muszę iść do pracy, ale każdego dnia po wstaniu pierwszą myślą było "Jeszcze X dni do weekendu". Zwłaszcza, że często trafiali mi się klienci idioci, którym wydawało się, że znają się lepiej ode mnie (branża IT), a ja się tylko śmiałam w duchu, chociaż z drugiej strony dopadała mnie frustracja, że muszę bałwanów przekonywać, że nie mają racji.

Teraz pracuję co prawda na etacie, ale robię doktorat, więc bardziej sama sobie organizuję pracę. Mam też zajęcia ze studentami, ale traktuję to, jako zło konieczne, bez którego jednak nie dostałabym tej pracy. Chociaż po zrobieniu doktoratu planuję załapać się do jakiegoś instytutu/projektu bez działalności dydaktycznej. Za to mój mąż od początku wiedział, że u kogoś nie jest w stanie pracować. W czasie studiów coś tam dorywczo dorabiał, ale od razu po studiach założył własną działalność. Tylko, że to też praca z klientami, zwłaszcza na początku, jak nie masz od tego ludzi. Praca z domu? Ok, tylko musisz mieć wysokie kwalifikacje, żeby załapać się gdzieś, gdzie będziesz wykonywać tylko konkretne zadania bez jakiegoś większego kontaktu z klientem. W czym właściwie się specjalizujesz? Może wtedy będzie łatwiej doradzić.