Temat: kupno mieszkania - wiek, rodzice

Obecnie staramy się wykupić komunalne. 

Ale myślę że za rok będziemy już na swoim z jakimś 100tys kredytem. Wrocław 

nie ma nic złego w tym, że rodzice dadzą jeśli ich stać, tylko skąd zwykły człowiek ma mieć 200 tyś albo pół miliona na dom dla dziecka;O moich rodziców nie było na to stać, również ani babcia ani dziadek nie mieli nic dobrego w spadku;]  mnie też nie będzie stać jeśli bym miała dziecko, chyba że bym głodowała i każdą złotówkę od urodzenia dziecka odkładała,ale to nierealne

jesli rodzice sa w stanie pomoc i chca to dlaczego nie, jedni dziedzicza dom rodzinny, dzialki a inni maja pomoc w kupnie mieszkania. 

Mieszkanie kupiłam (na kredyt) jeszcze jako panna, w wieku 24 lat. To 2 pokojowe mieszkanie na warszawskiej ochocie, w fajnej lokalizacji bo 10 min. tramwajem od centrum i kupione głównie z myślą o przyszłym wynajmie i "samospłacaniu" kredytu gdy będzie mnie stac na kupno czegos większego.

Od rodziców dostałam pieniądze na 20% wkład własny.

kupiliśmy w tym roku, mając po 28-29 lat jak zyskaliśmy zdolność kredytową i odłożyliśmy na wkład własny (fakt, rodzice dołożyli nam się do organizacji wesela, więc część pieniędzy była odłożona z kopert a część naszych wieloletnich oszczędności), mieszkanie do remontu z rynku wtórnego, kredyt na 30 lat (z możliwością wcześniejszej spłaty)... 60m2, Kraków.

wychodzi porównywalnie lub ciut więcej do kwoty jaką płaciliśmy za wynajem połowę mniejszego metrażu, więc dużo bardziej opłaca się spłacać coś własnego niż ładować komuś w kieszeń.

wkład własny to teraz 20%. więc nie przesadzajmy z tymi 100tys, chyba ze to jakieś wypasione apartamentowce w centrum wielkiego miasta to tak. 

ale fakt, post zabrzmiał mega dziwnie...

Pomogli mi rodzice, miałam 26 lat. Kraków;) Nie uważam tego za wstyd.

bardzo bym ucieszyła, gdyby rodzice nam bardziej pomogli, no ale nie mieli takiej możliwości - dostaliśmy kilkanaście tysięcy, nie wystarczyło nawet na opłaty notarialne i okołokredytowe. Swojemu dziecku, jeśli tylko będę miała taką możliwość, pomogę.

Większość moich znajomych dostała dużą pomoc od rodziców i różnie to wygląda - u jednych super, mieli łatwiejszy start i tyle, inni będąc koło 40 nadal są uzależnieni finansowo od rodziców, bo dostali tak dużo, że nie mieli motywacji, żeby się ogarnąć.

Miałam 23 lata, partner 27. Kupiliśmy na kredyt 160 tys dwa pokoje. Nie ma źle. Rodzice nie byli w stanie pomóc. Na wkład własny, koszty około kredytowe i inne rzeczy do mieszkania uzbieraliśmy sami. Nie pożyczyliśmy jeszcze nic od rodziców. Teść pomaga nam np jeżeli trzeba coś przewieźć (my nie mamy samochodu) czy w cięższych pracach domowych (np ostatnio przemeblowanie).
Jestem dumna, że tyle robimy sami i na to zarabiamy. Z drugiej strony gdybym mogła przyjąć pomoc od rodziców np na częściową spłatę kredytu nie wahała bym się.

Mnie osobiście bawi ten trend hejtowania pomocy rodziców, ponieważ nie mam wątpliwości, że wynika z zazdrości. Moi rodzice dali mi owszem trochę darowizny, ale to co naprawdę dostałam cennego, to chęć do pracy i umiejętność ogarnięcia się na tyle, żeby samej stanąć na nogi. Mam nadzieję, że uda mi się to samo dać dziecku. Edukację opłacę zawsze, do mieszkania dołożę, ale reszta w jej rękach.