tylko na chwile - strona 3

Dołączył: 2008-11-24
Miasto: Miasto Aniołów
Liczba postów: 1296

13 marca 2011, 21:21

Po co żyjemy? - to pytanie powraca z każdą chwila, nurtuje mnie, przeszywa

Dlaczego ? jest wiele teorii powstania świata, ale żadna z nich w pełni nie wyjaśnia sensu życia.

Jestem osobą, która wciąż powtarza te pytanie jak mantre. Dlaczego ? Ja nie chcę żyć. Nie widzę sensu, nie mam ścieżki, drogi, celu, planów. Czemu żyje. Każdego dnia po otwarciu oczu przeklinam dzień. Po co?

Codziennie patrze na ludzi, którzy biorą garściami. Cieszą się, mają plany i wogóle. Nie wiem czy im zazdrościć czy współczuć. Czemu losy narzucane ludziom mają niesprawiedliwy scenariusz?
Po co żyjemy? Aby bardziej niszczyć świat, innych ludzi a na końcu umrzeć?

Borykam się z problemami, niestabilna psychicznie, nikt tego nie dostrzega, mogłabym skoczyć z dachu nikt by tego nie zauważył...

Samotna, zdałam sobie sprawę, że to głowna przyczyna
niska samoocena, brak urody, figury, mądrości, talentu czego kolwiek

i nie ma z kim pogadać
Często udaje, aby kogoś znaleść, próbuje rozmawiać z koleżankami, z kim kolwiek nie ważne na co, ale ludzie nie chcą mnie. Mojego towarzystwa. Jestem sama. Wciąż w domu. Wychodzę do szkoły i na angielski. Trace wiare. Przestałam chodzić do kościoła, zaczęłam wątpić.

Proszę, błagam, płacze a On mnie olewa. Czy on jest? Jeśli nawet to po co ma wysłuchiwać kogoś takiego jak ja? Strata czasu. Wierze, ale On we mnie nie.
NIkt. Wszyscy mają mnie gdzieś. Zabić się nie umiem. Wiem, że nie wyjdzie przy moim "szczęściu" i do końca być kaleką...
Zero miłości, doznań. Nie chodzę na imprezy, dyskoteki - nie czuje potrzeby, tak bardzo nienawidzę swojego ciała, duszy, umysłu

Podobno sami siebie wykańczamy- w moim przypadku tak !!!

żyje, bo nie umiem się zabić
paradoks- może po części...

Nie ma dla mnie ratunku.... Cholerna psychika

POMOCY

#1
Udostępnij post

Udostępnij post
Kopiuj
link

Prywatna
wiadomość Anuluj
Odpowiedz

TeQueL

Dołączył: 2009-03-30
Miasto: Lublin
Liczba postów: 1494

Zobacz posty Użytkownika

14 marca 2011, 08:39

Zbierz tyłek w troki i idź do psychiatry -nie mówie tego po chamsku, ale tylko prawdę. Ja mialam tez ogromny problem, a właściwie kilka nawarstwionych, koczowałam w domu...zebrałam się, poszłam i dziś jestem całkiem innym człowiekiem...praca wzbogaca-nie wazne czy w celu rozwojowym, zarobkowym czy tez pracy nad sobą. Życzę Ci wsparcia i dobrego lekarza -będzie dobrze zobaczysz :)