Temat: Otyłość olbrzymia - co o tym sądzicie?

Jimmers napisał(a):

Mozna wiedziec dlaczego nie przeszedles? Ja nie zaluje, choc lekko nie jest

Jasne, że można. Najkrócej mówiąc zaczęło się od tego, że postanowiłem być w tych 3% i nadal wierzę, że uda mi się to zrobić bez tego. Poza tym krótko przed samą operacją wyszło parę rzeczy w moim prywatnym życiu, które mi dały jasno do zrozumienia, że moja relacja z jedzeniem nie do końca jest poukładana a bez tego to nawet nie ma co kłaść na stół bo więcej będzie szkody niż pożytku. Potem osoba, która miała mieć operację w terminie koło mojego zmarła z powodu powikłań. A na koniec poznałem chłopaka (szedł na kontrolę), który startował z podobnej co ja wagi i był już dawno odchudzony. Wyglądał jak żagiel, czuł się fatalnie i odradzał mi tę operację. Opowiedział mi swoją historię, to jak bardzo jest nieszczęśliwy i dał namiar na forum, gdzie było pełno historii ludzi, którzy tę operację przeszli lata temu. Grupy CHLO na facebooku to jest zazwyczaj bajka i rzyganie tęczą, same ochy i achy, ciężko znaleźć kogoś kilka lat po operacji w ogóle a kogoś w 100% zadowolonego jeszcze trudniej. Ci niezadowoleni zeszli do podziemia gdzie mogą być anonimowi i pokazują ciemną stronę tych zabiegów i ich konsekwencji. 

Ale cóż to wnosi, że statystycznie mało komu kto chudł z dużej wagi wyjściowej się udaje do niej potem nie wrócić? To dowodzi tylko tego, że ludzie mają słabą wolę, w nosie własne zdrowie, nie radzą sobie z psychiką i nie potrafią się uporać ze złymi nawykami. Na tej samej zasadzie pewnie można napisać, że jedynie nikły procent osób które poważnie wsiąkły w prochy, hazard, albo w alkohol wychodzi na prostą. To jest głównie kwestia silnej/słabej woli i tyle. Przecież to nie jest zaprogramowane w jakiś magiczny sposób, że "oto przekroczyłeś BMI 35, teraz zła wróżka rzuca na Ciebie przekleństwo i zły urok nigdy już nie pozwoli Ci schudnąć w trwały sposób". Jest ciężej, bo się ma bardziej/dłużej utrwalone złe nawyki. Ale to, że jest ciężej nie znaczy, że od razu trzeba wybierać łatwiejszą drogę - czyli pójście pod nóż.

Powiem Ci, że długi czas myślałem tak samo jak Ty. Do czasu kiedy trafiłem do dobrego lekarza, który zaczął mi tłumaczyć jak zmienia się biochemia organizmu powyżej pewnego BMI i jak z odchudzania nagle się robi mission impossible. Oczywiście tu nie ma miejsca na akademickie dyskusje ale polecam poczytać sobie prace profesora Wyleżoła, którego wspominałem kilka stron temu. A skoro Tobie się udało to pozostaje tylko pogratulować, jak było tu mówione te 3% ludzi żyje, istnieje i są dowodem na to, że są ludzie którym się udaje zza tej granicy wrócić bez uszczerbku. Tylko niestety sprawa nie jest taka zero-jedynkowa, że wystarczy zastosować Twoje założenia do innej osoby i to będzie dokładnie tak samo działać. Nie działa. 

Wiecie co, a jak to wygląda po 10 latach? Po 20? Bo ok, może przez X lat można jeść 1500 kcal dziennie i nie nabawić się problemów zdrowotnych. Ale co dalej? Co po 40 latach? W ogóle ktoś szacował, jak osoby po zmniejszeni żołądka funkcjonują w na prawdę dłuższej perspektywie czasu?  Tzn. jak długo, jak już się osiągnie docelową wagę można niedojadać bez konsekwencji?

Jak już pisałem wyżej historie resekcji po latach są smutne dużo częściej niż by się każdy spodziewał. Na przykład nie wiedziałem, że 4 na 10 pacjentów po resekcji wraca do wagi startowej. Albo, że niektórzy rok-dwa po resekcji robią sobie gastric bypass bo nie są w stanie normalnie funkcjonować. Poznałem gościa, który nie potrafił zbudować grama masy mięśniowej (co nie dziwne mając żołądek wielkości 150ml i jedząc 1000kcal). Ważył 95kg, był po operacji skóry a wyglądał przefatalnie. Wystarczy w pisać w google resekcja skutki uboczne i leci lista długa jak ręka ale mało się o tym mówi bo większość ruchu o chlo w necie to ludzie bezpośrednio po operacji, którzy chudną w oczach i są zadowoleni (trudno żeby nie byli, pytanie jak długo)

odchudzanie997 napisał(a):

czyli co? Od 5 lat moje bmi jest powyżej 35. Nawet jak schudnę to i tak mam się liczyć z tym że znowu przytyje? Bo chyba czegoś nie załapałam....

Jimmers napisał(a):

Mozna wiedziec dlaczego nie przeszedles? Ja nie zaluje, choc lekko nie jest

Jasne, że można. Najkrócej mówiąc zaczęło się od tego, że postanowiłem być w tych 3% i nadal wierzę, że uda mi się to zrobić bez tego. Poza tym krótko przed samą operacją wyszło parę rzeczy w moim prywatnym życiu, które mi dały jasno do zrozumienia, że moja relacja z jedzeniem nie do końca jest poukładana a bez tego to nawet nie ma co kłaść na stół bo więcej będzie szkody niż pożytku. Potem osoba, która miała mieć operację w terminie koło mojego zmarła z powodu powikłań. A na koniec poznałem chłopaka (szedł na kontrolę), który startował z podobnej co ja wagi i był już dawno odchudzony. Wyglądał jak żagiel, czuł się fatalnie i odradzał mi tę operację. Opowiedział mi swoją historię, to jak bardzo jest nieszczęśliwy i dał namiar na forum, gdzie było pełno historii ludzi, którzy tę operację przeszli lata temu. Grupy CHLO na facebooku to jest zazwyczaj bajka i rzyganie tęczą, same ochy i achy, ciężko znaleźć kogoś kilka lat po operacji w ogóle a kogoś w 100% zadowolonego jeszcze trudniej. Ci niezadowoleni zeszli do podziemia gdzie mogą być anonimowi i pokazują ciemną stronę tych zabiegów i ich konsekwencji. 

Ale cóż to wnosi, że statystycznie mało komu kto chudł z dużej wagi wyjściowej się udaje do niej potem nie wrócić? To dowodzi tylko tego, że ludzie mają słabą wolę, w nosie własne zdrowie, nie radzą sobie z psychiką i nie potrafią się uporać ze złymi nawykami. Na tej samej zasadzie pewnie można napisać, że jedynie nikły procent osób które poważnie wsiąkły w prochy, hazard, albo w alkohol wychodzi na prostą. To jest głównie kwestia silnej/słabej woli i tyle. Przecież to nie jest zaprogramowane w jakiś magiczny sposób, że "oto przekroczyłeś BMI 35, teraz zła wróżka rzuca na Ciebie przekleństwo i zły urok nigdy już nie pozwoli Ci schudnąć w trwały sposób". Jest ciężej, bo się ma bardziej/dłużej utrwalone złe nawyki. Ale to, że jest ciężej nie znaczy, że od razu trzeba wybierać łatwiejszą drogę - czyli pójście pod nóż.

Powiem Ci, że długi czas myślałem tak samo jak Ty. Do czasu kiedy trafiłem do dobrego lekarza, który zaczął mi tłumaczyć jak zmienia się biochemia organizmu powyżej pewnego BMI i jak z odchudzania nagle się robi mission impossible. Oczywiście tu nie ma miejsca na akademickie dyskusje ale polecam poczytać sobie prace profesora Wyleżoła, którego wspominałem kilka stron temu. A skoro Tobie się udało to pozostaje tylko pogratulować, jak było tu mówione te 3% ludzi żyje, istnieje i są dowodem na to, że są ludzie którym się udaje zza tej granicy wrócić bez uszczerbku. Tylko niestety sprawa nie jest taka zero-jedynkowa, że wystarczy zastosować Twoje założenia do innej osoby i to będzie dokładnie tak samo działać. Nie działa. 

Wiecie co, a jak to wygląda po 10 latach? Po 20? Bo ok, może przez X lat można jeść 1500 kcal dziennie i nie nabawić się problemów zdrowotnych. Ale co dalej? Co po 40 latach? W ogóle ktoś szacował, jak osoby po zmniejszeni żołądka funkcjonują w na prawdę dłuższej perspektywie czasu?  Tzn. jak długo, jak już się osiągnie docelową wagę można niedojadać bez konsekwencji?

Jak już pisałem wyżej historie resekcji po latach są smutne dużo częściej niż by się każdy spodziewał. Na przykład nie wiedziałem, że 4 na 10 pacjentów po resekcji wraca do wagi startowej. Albo, że niektórzy rok-dwa po resekcji robią sobie gastric bypass bo nie są w stanie normalnie funkcjonować. Poznałem gościa, który nie potrafił zbudować grama masy mięśniowej (co nie dziwne mając żołądek wielkości 150ml i jedząc 1000kcal). Ważył 95kg, był po operacji skóry a wyglądał przefatalnie. Wystarczy w pisać w google resekcja skutki uboczne i leci lista długa jak ręka ale mało się o tym mówi bo większość ruchu o chlo w necie to ludzie bezpośrednio po operacji, którzy chudną w oczach i są zadowoleni (trudno żeby nie byli, pytanie jak długo)

Jimmers napisał(a):

Mozna wiedziec dlaczego nie przeszedles? Ja nie zaluje, choc lekko nie jest

Jasne, że można. Najkrócej mówiąc zaczęło się od tego, że postanowiłem być w tych 3% i nadal wierzę, że uda mi się to zrobić bez tego. Poza tym krótko przed samą operacją wyszło parę rzeczy w moim prywatnym życiu, które mi dały jasno do zrozumienia, że moja relacja z jedzeniem nie do końca jest poukładana a bez tego to nawet nie ma co kłaść na stół bo więcej będzie szkody niż pożytku. Potem osoba, która miała mieć operację w terminie koło mojego zmarła z powodu powikłań. A na koniec poznałem chłopaka (szedł na kontrolę), który startował z podobnej co ja wagi i był już dawno odchudzony. Wyglądał jak żagiel, czuł się fatalnie i odradzał mi tę operację. Opowiedział mi swoją historię, to jak bardzo jest nieszczęśliwy i dał namiar na forum, gdzie było pełno historii ludzi, którzy tę operację przeszli lata temu. Grupy CHLO na facebooku to jest zazwyczaj bajka i rzyganie tęczą, same ochy i achy, ciężko znaleźć kogoś kilka lat po operacji w ogóle a kogoś w 100% zadowolonego jeszcze trudniej. Ci niezadowoleni zeszli do podziemia gdzie mogą być anonimowi i pokazują ciemną stronę tych zabiegów i ich konsekwencji. 

Ale cóż to wnosi, że statystycznie mało komu kto chudł z dużej wagi wyjściowej się udaje do niej potem nie wrócić? To dowodzi tylko tego, że ludzie mają słabą wolę, w nosie własne zdrowie, nie radzą sobie z psychiką i nie potrafią się uporać ze złymi nawykami. Na tej samej zasadzie pewnie można napisać, że jedynie nikły procent osób które poważnie wsiąkły w prochy, hazard, albo w alkohol wychodzi na prostą. To jest głównie kwestia silnej/słabej woli i tyle. Przecież to nie jest zaprogramowane w jakiś magiczny sposób, że "oto przekroczyłeś BMI 35, teraz zła wróżka rzuca na Ciebie przekleństwo i zły urok nigdy już nie pozwoli Ci schudnąć w trwały sposób". Jest ciężej, bo się ma bardziej/dłużej utrwalone złe nawyki. Ale to, że jest ciężej nie znaczy, że od razu trzeba wybierać łatwiejszą drogę - czyli pójście pod nóż.

Powiem Ci, że długi czas myślałem tak samo jak Ty. Do czasu kiedy trafiłem do dobrego lekarza, który zaczął mi tłumaczyć jak zmienia się biochemia organizmu powyżej pewnego BMI i jak z odchudzania nagle się robi mission impossible. Oczywiście tu nie ma miejsca na akademickie dyskusje ale polecam poczytać sobie prace profesora Wyleżoła, którego wspominałem kilka stron temu. A skoro Tobie się udało to pozostaje tylko pogratulować, jak było tu mówione te 3% ludzi żyje, istnieje i są dowodem na to, że są ludzie którym się udaje zza tej granicy wrócić bez uszczerbku. Tylko niestety sprawa nie jest taka zero-jedynkowa, że wystarczy zastosować Twoje założenia do innej osoby i to będzie dokładnie tak samo działać. Nie działa. 

Wiecie co, a jak to wygląda po 10 latach? Po 20? Bo ok, może przez X lat można jeść 1500 kcal dziennie i nie nabawić się problemów zdrowotnych. Ale co dalej? Co po 40 latach? W ogóle ktoś szacował, jak osoby po zmniejszeni żołądka funkcjonują w na prawdę dłuższej perspektywie czasu?  Tzn. jak długo, jak już się osiągnie docelową wagę można niedojadać bez konsekwencji?

Jak już pisałem wyżej historie resekcji po latach są smutne dużo częściej niż by się każdy spodziewał. Na przykład nie wiedziałem, że 4 na 10 pacjentów po resekcji wraca do wagi startowej. Albo, że niektórzy rok-dwa po resekcji robią sobie gastric bypass bo nie są w stanie normalnie funkcjonować. Poznałem gościa, który nie potrafił zbudować grama masy mięśniowej (co nie dziwne mając żołądek wielkości 150ml i jedząc 1000kcal). Ważył 95kg, był po operacji skóry a wyglądał przefatalnie. Wystarczy w pisać w google resekcja skutki uboczne i leci lista długa jak ręka ale mało się o tym mówi bo większość ruchu o chlo w necie to ludzie bezpośrednio po operacji, którzy chudną w oczach i są zadowoleni (trudno żeby nie byli, pytanie jak długo)

aster1987 napisał(a):

Jimmers napisał(a):

Mozna wiedziec dlaczego nie przeszedles? Ja nie zaluje, choc lekko nie jest

Jasne, że można. Najkrócej mówiąc zaczęło się od tego, że postanowiłem być w tych 3% i nadal wierzę, że uda mi się to zrobić bez tego. Poza tym krótko przed samą operacją wyszło parę rzeczy w moim prywatnym życiu, które mi dały jasno do zrozumienia, że moja relacja z jedzeniem nie do końca jest poukładana a bez tego to nawet nie ma co kłaść na stół bo więcej będzie szkody niż pożytku. Potem osoba, która miała mieć operację w terminie koło mojego zmarła z powodu powikłań. A na koniec poznałem chłopaka (szedł na kontrolę), który startował z podobnej co ja wagi i był już dawno odchudzony. Wyglądał jak żagiel, czuł się fatalnie i odradzał mi tę operację. Opowiedział mi swoją historię, to jak bardzo jest nieszczęśliwy i dał namiar na forum, gdzie było pełno historii ludzi, którzy tę operację przeszli lata temu. Grupy CHLO na facebooku to jest zazwyczaj bajka i rzyganie tęczą, same ochy i achy, ciężko znaleźć kogoś kilka lat po operacji w ogóle a kogoś w 100% zadowolonego jeszcze trudniej. Ci niezadowoleni zeszli do podziemia gdzie mogą być anonimowi i pokazują ciemną stronę tych zabiegów i ich konsekwencji. 

Ale cóż to wnosi, że statystycznie mało komu kto chudł z dużej wagi wyjściowej się udaje do niej potem nie wrócić? To dowodzi tylko tego, że ludzie mają słabą wolę, w nosie własne zdrowie, nie radzą sobie z psychiką i nie potrafią się uporać ze złymi nawykami. Na tej samej zasadzie pewnie można napisać, że jedynie nikły procent osób które poważnie wsiąkły w prochy, hazard, albo w alkohol wychodzi na prostą. To jest głównie kwestia silnej/słabej woli i tyle. Przecież to nie jest zaprogramowane w jakiś magiczny sposób, że "oto przekroczyłeś BMI 35, teraz zła wróżka rzuca na Ciebie przekleństwo i zły urok nigdy już nie pozwoli Ci schudnąć w trwały sposób". Jest ciężej, bo się ma bardziej/dłużej utrwalone złe nawyki. Ale to, że jest ciężej nie znaczy, że od razu trzeba wybierać łatwiejszą drogę - czyli pójście pod nóż.

Powiem Ci, że długi czas myślałem tak samo jak Ty. Do czasu kiedy trafiłem do dobrego lekarza, który zaczął mi tłumaczyć jak zmienia się biochemia organizmu powyżej pewnego BMI i jak z odchudzania nagle się robi mission impossible. Oczywiście tu nie ma miejsca na akademickie dyskusje ale polecam poczytać sobie prace profesora Wyleżoła, którego wspominałem kilka stron temu. A skoro Tobie się udało to pozostaje tylko pogratulować, jak było tu mówione te 3% ludzi żyje, istnieje i są dowodem na to, że są ludzie którym się udaje zza tej granicy wrócić bez uszczerbku. Tylko niestety sprawa nie jest taka zero-jedynkowa, że wystarczy zastosować Twoje założenia do innej osoby i to będzie dokładnie tak samo działać. Nie działa. 

Wiecie co, a jak to wygląda po 10 latach? Po 20? Bo ok, może przez X lat można jeść 1500 kcal dziennie i nie nabawić się problemów zdrowotnych. Ale co dalej? Co po 40 latach? W ogóle ktoś szacował, jak osoby po zmniejszeni żołądka funkcjonują w na prawdę dłuższej perspektywie czasu?  Tzn. jak długo, jak już się osiągnie docelową wagę można niedojadać bez konsekwencji?

Jak już pisałem wyżej historie resekcji po latach są smutne dużo częściej niż by się każdy spodziewał. Na przykład nie wiedziałem, że 4 na 10 pacjentów po resekcji wraca do wagi startowej. Albo, że niektórzy rok-dwa po resekcji robią sobie gastric bypass bo nie są w stanie normalnie funkcjonować. Poznałem gościa, który nie potrafił zbudować grama masy mięśniowej (co nie dziwne mając żołądek wielkości 150ml i jedząc 1000kcal). Ważył 95kg, był po operacji skóry a wyglądał przefatalnie. Wystarczy w pisać w google resekcja skutki uboczne i leci lista długa jak ręka ale mało się o tym mówi bo większość ruchu o chlo w necie to ludzie bezpośrednio po operacji, którzy chudną w oczach i są zadowoleni (trudno żeby nie byli, pytanie jak długo)

Jeszcze jedno nie wiem jak w innych szpitalach, ale u nas bylo najpierw spotkanie ogolne z calym zespolem lekarskim, dietetyczka i psychologiem, juz na tym spotkaniu mowili ze bialko bedzie nalezalo spozywac rowniez w proszku by nauczuc org przyswajac to z jedzenia, przez jakis czas po reseksji, ale po gb do konca zycia, to samo z witaminami, siedze na tej sali i slysze takie idiotki jedna z druga do siebie ja tego nie bede brac, slyszalam ze to niedobre/ drogie itd itd to ja takim ludziom w ogole nie wspolczuje ze wygladaja jak zagiel, w ogole, bo albo podchodzisz do czegos powaznie, albo nie zawracaj komus gitary, pozniej byly dwa spotk z dietetyczka i dwa z psychologiem i wszystko dokladnie bylo objasnione, u chirurga tez bylam dwa razy a na kazdej wizycie byli ci lekarze ktorzy operuja tj dwoch chirurgow bariatrow i z nimi rozmawiasz. Ja na kazda wizytę jechalam 400 km i jeszcze przez 4 lata co roku bede jezdzić. Malo tego niektorzy ukrywaja polowe swoich chorob i dolegliwosci to nie ma sie co dziwic ze wystepują jakies problemy. Ja nadal mam nadwage nie schudlam tyle ile powinnam, ale na gb nie pojde choc decyzje musze podjac do stycznia.