Temat: Czy są tu inne panie, które mają zerowe powodzenie...

Moze jestes szara myszka, odpychasz postawa, brakiem pewnosci siebie. Albo sa tacy, ktorzy patrza, a ty nie zauwazasz.

Ja tak miałam - głównie kwestia wysyłania podprogowo bardzo negatywnych wibracji. Spędziłam lata szukając przyczyny w wyglądzie - był to kompletnie nietrafiony kierunek.

To dziwna sprawa jest, wiecie. Dziwna nawet dla mnie, że pierwszą myślą damsko męską jako w ogóle miałam w życiu, było - krótko po siedemnastych urodzinach*, na weselu koleżanki - "patrz, czego nigdy nie dostaniesz". Okej, było 72 na 167, ale to wyzywanie się przez następne 2 lata od starych panien (... serio, serio... XD) i tak było cudaczne. Potem jeszcze dwa lata wścieku na tą kwestię. No ale teraz patrzę z dystansu. 

Umiem wyobrazić sobie, że kończę 2 trudne kierunki, których się podjęłam. Że mam dobrą pracę, itepe. Ale... hm, jakoś tak wyczuwam, że jestem, byłam i będę poza kwestią damsko-męską, może to cecha wrodzona. Nie, nie mam skrajnie niskiej samooceny. Uważam to tylko za niezłe kuriozum i obserwuję je "z zewnątrz" - dla zwykłego człowieka jest to przecież oczywiste jak.. powiedzmy, jedzenie i spanie, że pcja "związki" odpala się w pewnym wieku na automacie i tyle.

* wcześniej ten temat mnie tylko strasznie nudził; jak tłumaczyłam sobie później, "bo podświadomie wiedziałam, że mnie nie dotyczy".

Odpala się, ale nie zawsze przed 20ką ;) No i czasem trzeba w to odpalenie trochę pracy włożyć, a nie tylko czekać. Bo z wiekiem do wrodzonej socjopatii dochodzą jeszcze kompleksy związane z brakiem doświadczenia z mężczyznami i już totalnie się człowiek zamyka w sobie. Pocieszę cię, że jak się trafi fajny facet, to nagle wszystko przychodzi tak mega naturalnie, że się człowiek zaczyna zastanawiać po co mu było całe to analizowanie i roztrząsanie.

Jeżeli do 17rż nie interesowałaś się tą sferą, to jest coś nie tak w Twoim nastawieniu i pewnie sięga głębiej, niż kwestia samooceny.

Możesz pogrzebać sobie w temacie totalnej biologii, temat tylko z pozoru bardzo odległy. I psychogenealogii.

Mnie też nie interesowały związki mniej więcej do okolic końca liceum. A jeśli już, to raczej na zasadzie "czemu inni tak, a ja nie", a nie dlatego, że miałam jakieś większe emocjonalne potrzeby. Trochę nienormalna jestem/byłam, ale terapii to raczej nie wymagało. Później w związkach odnajdywałam się zupełnie ok.

Podpisuje sie pod tym. 

bez przesady, ja zauważyłam istnienie facetów, gdy miałam 18 lat i zorientowałam się, ze wszystkie moje koleżanki maja chłopaków 

Wiec nie wmawiajmy autorce, ze coś z nią nie tak

Ja też do tej pory jakoś nie przywiązywałam uwagi do związków. Zawsze miałam do tego luźne, racjonalne podejście - nie rozumiałam koleżanek, które wiązały się z kimś na siłę, byle tylko mieć przy sobie chłopa - dla mnie po prostu taka postawa była (i wciąż jest) nie do pomyślenia. Nigdy nie korzystałam z portali randkowych (ok, założyłam raz za namową przyjaciółki, ale usunęłam po czterech dniach), nie szukałam specjalnie "tego jedynego". Ot, znajdzie się jakiś fajny facet, który będzie mi pasował pod każdym względem - super, bardzo chętnie spróbuję, jak to jest nie być singielką. Jeśli nie, nie będę robiła z tego życiowej tragedii, bo wchodzić w związek z pierwszym lepszym nigdy nie zamierzałam. Ktoś może powiedzieć, że byłam wybredna, ale ja po prostu od razu wiedziałam, czego chcę. Jeśli od początku nie iskrzyło, po co miałam się męczyć i zwodzić chłopaka? Szkoda jego wysiłków i naszego czasu. Zwykle, jak ktoś pasował mi z zewnątrz, to miał nieciekawy charakter albo po prostu nie było wspólnych tematów; a gdy trafił się taki, z którym mogłam pogadać na każdy temat, wtedy nie pociągał mnie fizycznie i lądował we friendzonie... Na szczęście niedawno trafiłam na swój ideał i tego życzę wszystkim samotnym Vitalijkom :)