Temat: Nie chce mi się pracować...

Szczerze? Nie zdziw się jak przez to mieszkanie z rodzicami,jego frustrację, Twoj brak motywacji do robienia czegoś fajnego,ambicji to małzeństwo się rozpadnie.  Nie wyobrażam sobie być z takim człowiekiem i rozumiem doskonale że Twój maz się wscieka.

Już teraz masz komfort i jak to się skończyło? 

Kurcze, ludzie prosto po szkołach, niekoniecznie z zamożnych rodzin umieją się usamodzielnic, a ty masz z tym problem? A co byś zrobiła bez męża? Przeprowadzilabys się do SWOICH rodziców? 

Tak jak mówią, masz za wygodnie. Ja też miałam, jak mieszkałam z rodzicami. Aż doszło do tego, że musiałam z domu wręcz uciekać. Też średnio mi odpowiada obecna praca, wolalabym coś innego pod pewnymi względami, ale mnie nikt już nie utrzymuje oprócz mnie samej, więc jej nie rzucę, co najwyżej rozwijam się i szukam w miedzyczasie innej posady :P.

Piszesz, że aż się w tobie gotuje, gdy mąż mówi, że specjalnie nie szukasz niczego stałego. Ale popatrz tylko co piszesz, kobieto! Masz wygodnie i chcesz, by było jeszcze wygodniej- niech mąż będzie głównym zywicielem rodziny, niech on o wszystko się martwi, niech na nim spoczywa odpowiedzialnosc. A co ty robisz, by utrzymać jakakolwiek pracę?

I przede wszystkim- chciałabyś którąś z nich utrzymać, gdyby zaproponowali ci przedluzenie umowy? 

Też skakalam z kwiatka na kwiatek jak mieszkalam z rodzicami. Bo oni się o wszystko zatroszcza. Bo ja nie mam się czym martwić. Gdybyś została z koniecznoscia radzenia sobie z samodzielnym życiem, inaczej byś postepowala. I wiesz co, może by ci się przydało. 

Dokładnie. Ty byś chciała być z kimś takim? 

Nie wiem, jaka jest wasza historia, jak zostaliście parą, a potem malzenstwem, ale dziwi mnie, że znając twoje podejście partner chciał ślubu. Może myślał, że wydoroslejesz? Tak czy siak, jak zostało napisane wyżej - ja też nie zdziwię się, jeśli ta sytuacja w końcu mu się całkiem sprzykrzy i frustracja weźmie górę. Zastanów się, autorko, chcesz ryzykować? 

Doskonale to ujęłaś.

a tutaj o co chodzi? czemu, w tej konkretnej wypowiedzi, autorka zachowuje się jak dziecko?  też bym w życiu, w ciążę nie zaszła, gdyby mój mąż zarabiał 2 000 zł...  gdyby mój zarabiał tak mało, to byśmy zginęli (gdybym ja nie pracowała).  co nie znaczy, ze autorka ma nie mieć pracy i jej nie szukać ;) trzeba myśleć co będzie, gdy pojawi się dziecko, ciężka choroba (tfu,tfu), czy utrata pracy...

Sorry,  ale jak ktos mowi ze skonczyl studia i na pytanie co potrafi odpowiada ze umie szybko pisac to mi zalatuje na jakies 12 lat. Brak dojrzalosci az bije po oczach. Na studia poszlas bo kolezanka tez poszla i studiowalas to co kolezanka no ok à faceta jak wybralas ze nie chcesz z nim mieszkac i nie chcesz z nim miec dzieci ? Moze przepracuj z psychologiem sabotowanie wlasnego zycia? 

Ja tutaj raczej widze problem typu 'Nie chce mieszkac bez rodzicow' niz 'Nie chce mi sie pracowac '.  Gdybys autentycznie nudzila sie zwykla praca to bedac nawet troche logiczna szukalabys pracy zmiennej. A ty szukasz z uporem pracy nudnej,  powtarzalnej. ktora sie skonczy za miesiac gory trzy. Realizujesz konkretny plan i tylko udajesz, ze nie wiesz jaki.

wygodnie to złe słowo, ale na pewno jest Ci bezpiecznie. Poza tym zawsze masz sojusznika pod ręką. Jak sie pokłócisz z mężem masz rodziców, jak z rodzicami, masz męża. Wiesz, że problemy późnej adolescencji załatwia się w gabinecie? Na razie nie widze szansy na zmianę, jesli albo nie pójdziecie na swoje, albo nie rozwiazesz problemu z niedojrzałościa. Mąz też nie ma motywacji, bo na cudze latami też nikt robic nie chce.

Czytam i nie wierzę. Jak bym czytała 15-letnią księżniczkę, która zastanawia się jaką sukienkę założyć na wieczór. Podziwiam Twojego męża za wytrwałość w tym "małżeństwie". Niestety, ale takie są polskie realia. Umowa na kilka miesięcy, potem kolejna i na stałe masz następną. Oczywiście, jeśli pracodawca widzi, że Ci zależy. Raczej mało kto daje Ci na dzień dobry umowę na stałe. 

A czy Ty w ogóle rozmawiałaś z poprzednimi pracodawcami przed zakończeniem się umowy, o jej przedłużeniu? Czy wychodziłaś z założenia, że skoro umowa się kończy, to i lepiej, bo będziesz miała trochę spokoju. 

Sama obecnie nie pracuję, bo po długim chorobowym zwolniłam się z pracy. Ale mamy swój dom, bez kredytów. Mamy swoje marzenia, i jeszcze w tym roku myślę wyjechać z ciężkim sercem, ale jednak na kilka miesięcy za granicę do pracy, aby te nasze marzenia spełnić za gotówkę, a nie kredyty. Mój mąż ma stałą pracę, więc siedzi na "dupsku", bo mu płacą na czas i dość dobrze. Ale też nie miał tak dobrze na dzień dobry. 

Niestety, ale to jest dorosłość. Życie. Na początek idzie się do pracy, byle płacili. W między czasie szuka się lepszej i lepiej płatnej pracy. Ale puki się jej nie znajdzie, to żeby za najniższą krajową, ale rękami i nogami normalny człowiek trzyma się tej pracy. 

I tak ja pisały wyżej Dziewczyny, poważnie pomyśl nad wizytą u psychiatry. I nie mówię tego, aby Cie obrazić, ale widać musisz swoje życie z kimś przepracować.

Matyliano, tak całkiem szczerze. Jak żyją ludzie? Rozumiem Cię w tej kwestii, autorkę po części też ale nikt dojrzały nie zatrzymuje się w miejscu bo za x lat może zajść w ciąże. Tym sposobem to ona będzie mieszkać u rodziców i marudzić jeszcze przez dziesięć lat aż urodzi dziecko, odchowa je kolejne trzy i co, dopiero wtedy pomyśli o wyprowadzce na swoje? A nie, przepraszam, przecież utrzymanie dziecka to też dodatkowy koszt... Przecież ona co post wymyśla sobie nową wymówkę. Ilu ja mam znajomych parek które na głowę mają 1,6-2k i mieszkają na swoim? Przecież oni też nie wykluczają że jutro dowiedzą się że będą spodziewać się dziecka ale to nie znaczy nie zostaną na chacie rodziców bo co oni zrobią. Nawet nie wiem co mam więcej dopisać, to śmieszne. Dziewczyna nie może sobie poradzić po zderzeniu z rzeczywistością i oczekuje że któraś z nas przełączy ją na inny tryb myślenia. Coś tutaj jest do dodania?

Jestem ciut starsza od Ciebie, Autorko. Też mnie jakoś moje dotychczasowe zajęcia nie fascynowały. Jeśli chodzi o staże z PUP (byłam na jednym 7 lat temu), z założenia większość pracodawców przyjmuje tylko na staż, bez zamiaru kontynuowania współpracy. Potem biorą kolejnego stażystę i tak w kółko. Oczywiście to głównie w urzędach, gdzie jednocześnie przyjmuje się kilku stażystów, bo jednak raz na jakiś czas kogoś zatrudnić muszą. 

Prywatni pracodawcy chętniej zatrudniają osoby po stażach. Obecnie też jestem na stażu, zarabiam grosze, a to dopiero 4 miesiące. Jeszcze zostały 4, ale już rozmawiałam z pracodawcą odnośnie mojej przyszłości. Wiem, że planują mnie zatrudnić i chciałabym tego. Poświęciłam się i dochody mojej rodziny, bo wybrałam długi staż za marne pieniądze zamiast pracy byle gdzie, na produkcji czy w sklepie. Ale to jet to, co sprawia mi przyjemność i jakoś wiąże się z moim zawodem - przywoływany już content marketing.

Studia skończyłam interesujące (dla mnie) ale co z tego, skoro na rynku pracy są kompletnie nieprzydatne (m.in. polonistyka)? Trafiłam do banku, dostałam umowę na okres próbny a potem zostałam przyjęta. I tak minęły trzy lata i ja zdołałam zajść w ciążę. Praca była zupełnie niezwiązana z moimi zainteresowaniami, ale ludzie fajni, a kontakt z klientami sprawiał mi przyjemność. Mimo to wiedziałam, że nie dam rady sprzedawać kredytów do końca życia i obecnie, gdy mam nieco odchowane dzieci, szukam czegoś typowo dla mnie. Mogę sobie pozwolić na to, by chwilowo zarabiać mniej, bo mój mąż ma stabilną pracę. Nie chcę jednak, by utrzymanie naszej rodziny było tylko jego obowiązkiem.

Musisz się zmotywować, zrobić plan, gdzie chcesz być za te trzy lata. Nie przyjmuj wszelkich ofert stażu jak leci, szukaj czegoś, po czym ewentualnie mogłabyś być zatrudniona. Pytaj pracodawców, czy planują przedłużyć Ci umowę czy też masz szukać nowej pracy. Praca to obowiązek i taka jest prawda. Ale może być przyjemna, musisz tylko w  to uwierzyć.