Temat: Czemu jesteście grube?

Nie rozumiem osób które doprowadzają się do anoreksji, czemu nie ulepsza swojego życia i trochę nie przytyja? Przecież takie wystające gnaty są obrzydliwe bleee

Nie widzę w tym temacie czegoś szokującego - skoro sami otyli nierzadko się dziwią, jak do tego doszło, to jak mają zrozumieć to szczupli?

Napiszę ze swojej perspektywy - uważam, że przytycie kilku kilo jest proste i może być wynikiem zwykłego zaniedbania w stylu "a bo nie chce mi się gotować po pracy - zjem pizzę" czy "przyjechali dawni znajomi - pofolgujemy sobie a potem jeszcze się wciągnie to, co zostanie". Ale wiadomo - kilka kilo na plusie to nie otyłość. Chyba większość ludzi zalicza niewielkie przytycie gdzieś w życiu. Jednak do otyłości potrzeba więcej. Abstrahując od chorób przyczyniających się do dużych wzrostów wagi oraz problemów z jej zbiciem w sposób bezpośredni, biologiczny, bo tu kwestia jest dość oczywista - nie wydaje mi się, by osoba zdrowa psychicznie była w stanie doprowadzić do swojej otyłości tak o. Jak myślę o sobie samej i innych osobach, które znam, jak również czytając posty stąd - to zwykle wynik zaburzeń, a na samym szczycie mamy zaburzenia odżywienia (kompulsywne obżeranie), depresję i uzależnienie od jedzenia. Oddzielne i jednocześnie nieco połączone.

Na własnym przykładzie: wychowałam się z babcią i dziadkiem, mama urodziła mnie bardzo młodo i odkąd pamiętam mieszka za granicą. Ojciec nie zabiegał nigdy o kontakt, toteż żaden się nie zawiązał. Przyjazdy i wyjazdy mamy były zawsze dla mnie stresującym i wielkim przeżyciem, a dziadkowie nie byli nauczeni rozmawiania o emocjach, sposobach na ich rozładowanie i tak dalej. Nie potrafię sobie w ogóle przypomnieć jakiegoś fragmentu dzieciństwa bez czipsów, czekolady czy sporej górki kanapek. Byłam zestresowana - jeść, smutna - jeść, wściekła - jeść. Tak narodziło się uzależnienie (osiąganie zadowolenia poprzez jedzenie śmieci), a przy nim nie wystarczy się wyprowadzić. Dorosłość daje tylko tyle, że człowiek uczy się nie traktować genezy swego uzależenienia jako wymówki, lecz jako wytłumaczenie, do pewnego stopnia pomocne w walce z nim. Tu też dochodzi kwestia, o której słusznie napisała Martulleczka - to trudne uzależnienie, bo nie można rzucić jedzenia. Można zostawić fajki, alkohol czy narkotyki i nigdy ich więcej nie dotknąć, ale z jedzeniem tak się nie da. Jest się już na zawsze wystawionym na pokusy zwykłego dnia codziennego - można wszak odciąć się od palaczy, pijaków czy narkomanów, zresztą to mniej lub bardziej piętnowane środowiska, ale absurdalne byłoby uciekanie od ludzi, bo zwyczajnie jedzą czekoladę, pizzę, czy po prostu duże porcje przy fajnym metabolizmie.

Kiedy je się emocjami, bardzo łatwo doprowadzić do momentu, kiedy ignoruje się sygnały własnego ciała. Pojawia się podły nastrój, najpierw zjada się uszczęśliwiające produkty oczami, a potem lądują w ustach. Generują odprężenie na tyle duże, że ignoruje się rozsądek czy uczucie sytości. Cel to pochłonięcie tego jedzenia i danie sobie odrobiny spokoju, przyjemności. Potem myślenie wraca, stąd często te obżarstwa są przeplatane wymiotami bądź głodówkami, choć nie zawsze się to zdarza. Niektórzy potem zwyczajnie siedzą z wyrzutami sumienia. U mnie przez większość okresu nastoletniego było właśnie tak, jak w ostatnim punkcie. Bulimii nie zaliczyłam, ale w dorosłości pojawiały się już emocjonalne głodówki. 

No i zostaje depresja z tych wyszczególnionych. Wtedy w ogóle do wyleczenia/zaleczenia ma się wszystko gdzieś. Taka pełna stagnacja przeplatana dramatycznym samopoczuciem i nieudolnymi próbami ofiarowania sobie przyjemności. Ostatni epizod zaliczyłam właśnie w taki sposób. Właściwie wiecznie w łóżku, zwykle się nawet nie umyłam, a wokół łóżka walały się opakowania po śmieciowym żarciu. Głowy nie dam, ale chyba z 15 kilo wskoczyło mi na licznik. Tutaj konieczność wydostania się z choroby jest bezdyskusyjna - chory nie potrafi zdobyć siły i motywacji do tego, żeby zrobić wokół siebie podstawowy porządek, a co dopiero się odchudzić. Oczywiście, depresja może przebiegać również łagodniej, ale absolutnie utrudnia normalne życie.

Myślę, że to wyjaśnia, jak w ogóle można się tak zapuścić bez kontroli i dlaczego ciężko to zmienić. Sama wskazałabym najbardziej na uzależnienie - teoretycznie to delikatniejsza sprawa, ale w praktyce ciągła, na zawsze, nigdy nie pojawi się moment, kiedy człowiek powie "już jest dobrze, więc mogę funkcjonować jak nieuzależnieni i popuścić sobie cugli".

Boszeeee stara, brzydka baba i w dodatku z wasem. A leniwa to ty jesteś.

A ja lubię jeść, o przepraszam wpieprzać słodycze. Do 30tki nie było problemów, ale potem po kilogramie rocznie i nazbierało się. Ale i tak uważam, że na ilość pochłanianych słodyczy nie jest źle, bo nigdy nie stroniłam d sportu. Niestety tyje się od jedzenia. Reszta to wymówki.

Ogolnie teraz to sie nasililo ze jedzenie jest faszerowane substancjami które uzależniają tak jak karmy dla zwierząt. Zmieniają neuroprzekazniki.

Mozna tez schudnąć przy chorobach tarczycy i w dojrzałym wieku ale pokonanie tych czynników wiek uzależnienie od cukru oraz chorób tarczycy wymaga ogromnej determinacji dyscypliny organizacji oraz niejednokrotnie po prostu wsparcia

Jest na to najprostszy sposob. Kup sobie samochod, nikt nie bedzie kolo Ciebie siedzial.

Przykro mi, że jesteś gruba, ale mam prawo do korzystania z komunikacji miejskiej dokładnie takie samo jak każdy inny, a że płacę za cały bilet to powinnam siedzieć na całym siedzeniu,

Co to za argument? Jak ktoś zapali papierosa w tramwaju, zacznie załatwiać potrzebę fizyczną, jedzie okropnie śmierdzący, pijany żul czy cokolwiek innego, co przeszkadza innym to też im mówisz 'kupcie sobie samochody'?

ja zaczęłam tyć mniej więcej odkąd miałam te powiedzmy 9 lat i w okresie dojrzewania, w liceum się ogarnęłam - dowiedziałam się, że mam sporą niedoczynność tarczycy, ale też w związku z końcem szkoły postanowilam się bardziej wziąć za siebie - bardziej uważać na słodycze czy chipsy, więcej ćwiczyć, zaczęłam brać leki na tarczycę i pomału leciało, nie miałam zadnej drastycznej diety i na spokój schudlam ok 14kg w ciągu 2 lat i tak się bujam z jakimiś wahaniami +2-4kg, które staram się zrzucać itd :P

niestety przez tarczycę mam naprawdę mega wolny metabolizm i to nie jest wymówka, bo jem niedużo, nie objadam się, ćwiczę prawie codziennie a takie mam spadki marne, ale przyzwyczaiłam się już...

lepiej wolniej mniej i trwale ja miałam podobnie jak ty z tym ze nie mam stwietdzonej choroby tarczycy ale moi rodzice mają a to dziedziczenie może być u mnie problem z jo-jo jest ciągle i z napadowym jedzeniem na szczęście z roku na rok jest lepiej