Temat: sprawa miłosna.....

czy tak do końca zakochana, czy bojąca odrzucenia?!:(

Zastanawiam się czego oczekuje od życia, mam 20 lat i myślę, że nie jestem  jakąś głupią nastolatką (tak przynajmniej mi się wydaje) ale z drugiej strony nasuwa się pytanie czy takie osoby jak ja mają łatwiej?
Gdy w moim życiu pojawił się On (jeśli ktoś kiedyś czytał mój pamiętnik to nie chodzi teraz o P.-pozostał jedynie przyjacielem i jest ok) dość dużo się zmieniło, dość dużo działo się w tym czasie. Może napisze wszystko od początku, może to jakoś pomoże mi wyrzucić to wszystko z siebie. Więc....
Poznaliśmy się pod koniec maja tamtego roku, ja miałam już wakacje, chociaż był to nerwowy czas oczekiwania na wyniki maturalne. Jednak mimo wszystko pojawiłam się na imprezie, na której On również był. Byłam z koleżankami, On zaś dosiadł się do naszego stolika z kolegą.... na początku zupełnie nie zwróciłam na Niego uwagi, po pewnej chwili tańczyliśmy razem. Okazał się bardzo miły, zabawny, po prostu taki normalny pomimo 5 lat jakie nas różni. Tego wieczoru dużo tańczyliśmy, rozmawialiśmy, widać było że bardzo mu się spodobałam. Nalegał, żeby podała mu swój numer...nie podałam...żeby jakoś już o tym nie rozmawiać powiedziałam, że jeśli mi powie swój numer to ja go zapamiętam. I tak też się stało, zapamiętałam Jego numer, chociaż nie zapisywałam go przez dłuższy czas, nie starałam się jakoś szczególnie go zapamiętać. W ten majowy wieczór a raczej noc gdy wychodziłam nie pożegnałam się z Nim (byłam ze znajomymi i jakoś nie miałam czasu- już teraz nie pamiętam tego dokładnie). Gdy wróciłam do domu i próbowałam zasnąć, `coś` ciągle przypominało mi Jego numer....postanowiłam napisać do Niego smsa (coś w stylu, że przepraszam, że się nie pożegnałam....Ola), On natychmiast odpisał, że szkoda że dziękuje za miły wieczór itp. jednak przez cały tydzień nie mieliśmy kontaktu. Za tydzień jednak nie było mnie na tej samej imprezie, koło północy On napisał mi smsa `że czeka na mnie tam gdzie tydzień temu`. Było mi bardzo miło, że o mnie pamięta jednak nie mogłam być. Przez całe lato dość często spotykaliśmy się właśnie na tych imprezach, widać było że bardzo mnie polubił, wszyscy w koło mówili mi że Mu zależy na mnie, że się Mu podobam. Jednak do mnie nic nie docierało, po prostu podobało mi się jak ze mną flirtuje i ogólnie ta cała otoczka ale jakoś olewałam Go. Muszę przyznać, że bardzo przeszkadzał mi Jego niski wzrost;/ Na szczęście teraz się to trochę zmieniło.
W październiku ja rozpoczęłam studia w innym mieście. Wracam dopiero w czwartek wieczorem. Lecz mimo to On ciągle proponował mi kino, imprezy, spotkania itp. ja jednak ciągle szukałam wymówki.... Od grudnia mamy ze sobą świetny kontakt, rozumiemy się bez słów, oboje jesteśmy dla siebie przyjaciółmi, potrafimy przegadać parę godzin dziennie. Zaczęło mi bardzo zależeć, choć boje się, że chce po prostu kogoś mieć, że możemy się sobą znudzić:(
Miesiąc temu odwiedził mnie w akademiku (nie było mojej współlokatorki), spaliśmy razem.....oczywiście do niczego nie doszło....było cudownie. Przegadaliśmy pół nocy...był z dziewczyną przez 4 lata, ona Go zostawiła, On też boi się związku, chce być pewien swoich uczuć do drugiej osoby. Wtulona w Jego ramiona zasnęłam jak dziecko.....
Parę dni potem byliśmy razem na imprezie...czułam się jakbyśmy byli razem, trzymał mnie za rękę, przytulał, rozmawialiśmy- powiedział, że potrzebujemy czasu, chce mnie lepiej poznać, chce być pewien...
Od tego czasu przyjeżdża do mnie co soboty, widzimy się dość często. Szczerze mówiąc jest mi nawet trochę głupio przed rodzicami, bo myślą, że jesteśmy parą.....a to tylko przyjaciel.
Wczoraj myśląc o tym wszystkim, stwierdziłam że nie powinnam się narzucać, starać (muszę się przyznać że do tej pory cholernie się starałam)....powinien zakochać się we mnie.

Boję się i nie wiem jak powinnam się zachować.......
Proszę o wszelkie opinie co byście zrobiły na moim miejscu, dać sobie spokój czy warto spróbować i zaczekać..?