Temat: Kura domowa - najgorsza obelga

maharettt napisał(a):

Nirvanka2016 napisał(a):

Tak, może przesadnie napisałam, bo odnosiłam się tylko do kwestii ustaleń w parze (napisałam o zdaniu chłopaka, ale ja się z tym zdaniem zgadzam w 100%). Doprecyzuję: oboje uważamy, że fajnie jest, jak dwie osoby pracują, jak mają kontakt z innymi ludźmi. Sytuacja moja rodzinna powoli wskazuje na to, ze ktoś z nas będzie musiał siedzieć, przynajmniej przez jakiś czas w domu i w domu pracować. Chłopak ma taką możliwość, jest programistą, ja takiej możliwości nie mam, jestem pracownikiem socjalnym, w teren musze chodzić, mam dyżury itp. Natomiast przyszłościowo, przy dziecku ustaliliśmy, że skoro chcemy dzieci i to nawet on trochę bardziej niż ja, to razem się tym dzieckiem zajmujemy. Ja nawet w żartach powiedziałam "to co po porodzie miesiąc dwa i moge do pracy iść? bo Ty i tak będziesz w domu". Oczywiście nie zostawiłabym dziecka, ale tak chciała o zagadać, jak on to widzi. No i z nowu widzi to tak, jak ja, że kobita przez pewien czas powinna być z dzieckiem, ale też uznał, że nie chce być takim ojcem, jak jego i też chce mieć częsty kontakt z dzieckiem dlatego będzie wtedy pracował zdalnie. Z głowy mu wybiłam, pomysł, ze dziecko będzie z nami spało w jednym pokoju do 2 roku życia, szczególnie, ze chcemy mieć 3 w krótkich odstępach czasu.JA wiem, że to co ja zarabiam w porównaniu z jego zarobkami to jest nic, ale też wiem, że gdyby się coś stało, to jestem w stanie utrzymać siebie i przynajmniej jedno dziecko. Poza tym, ja musze mieć kontakt z ludźmi bo zwariuję i wiem, ze ciężko mi będzie w domu usiedzieć, a że z moim mogę rozmawiać non stop godzinami (pomimo 5 lat bycia razem) to stwierdził, że on będzie też siedział w domu. OCzywiście logicznym jest, że w pracy przeszkadzać mu nie będę, ale zawsze to raźniej i dla osoby społecznej, jak ja normalniej, gdy ma się obok siebie kogoś do kogo można gębę otworzyć. I też druga kwestia, oczywiście na nikogo nie można liczyć w 100%- dlatego wolę mieć własny dochód, ale ja mam problemy zdrowotne i gdyby chciał ze mna zerwać z tego powodu to już dawno by to zrobił, a nie planował wspólną przyszłość. No, ale to też kwestia szczerości i mówienia o wszystkim, ja go przed spotkaniem uprzedziłam, jakie mam problemy i czy sie pisze na taką znajomość. Ktoś też napisał, że dopiero jak zajmował się dziećmi i był "kurą domową" miał czas dla siebie i mógł wydawać pieniądze na swoje potrzeby- yyy przepraszam, czyje pieniądze? Wiem, wiem niby wspólne, ale wspólne to są wtedy, jak dwie osoby pracują, a kobieta ma tylko chwilowy zastój wlasnie z powodu dziecka, albo ewentualnie komuś sie noga powinie i zostanie zwolniony. No a przecież ten zastój ma się po to, zeby zająć się dzieckiem, a nie żeby wydawać na swoje zachcianki nie swoje pieniądze- no chyba, ze wcześniej odłożone. Dzieci to nie katastrofa, jakoś pokolenie naszych rodziców takich problemów nie miało- przynajmniej u mnie w rodzinie. Wszystkie kobity były minimalnie w domu ile potrzeba było do ogarnięcia dziecka, wszystkie z mężami praacowały, kto przychodził pierwszy do domu ten obiad gotował i ogarniał dzieci- taki układ z mężami miała moja mama i wszystkie jej 3 siostry.Natomiast to teraz u mnie w rodzinie to  moje pokolenie kobit, siedzi w domu i wydaje pieniądze, które ich mężowie zarabiają za granicą. JA już nie wspomnę o tym, że dzieci sa duże- przedszkolne i szkolne, a te nadal siedzą w domu "bo 3 dzieci to obowiązek" no owszem, ale jak mężowie mówią, ze wrócą i się obowiązkiem podzielą to jakoś to nie wsmak moim kuzyneczkom. Ja bym tak nie mogła czułabym się nierobem i pasożytem. Zgadzam się z jedynym facetem, który się wypowiedział w tym wątku- kto nie pracuje ten nie je (mówię o permanentnym unikaniu roboty). no i ja bez ludzi, bez obowiązków pracowych. bez tej adrenaliny, gdy trzeba wejść do jakiejś meliny, bym nie wytrzymała. Bez mojej pracy miałabym po prostu nudne życie, no ale to ja i moje zdanie. 

Jak maz tez ogarnial cokolwiek innego niz praca to ok, ale jak maz jest za granica towszystkue inne obowiazki spadaja na kobiete. Oboje pracuja, ale tylko ona ogarnia dom i dzieci. Jeszcze jak ma kogos z rodziny do pomocy to jakos da rade, ale jak jest sama? 

maharettt napisał(a):

martaxyz napisał(a):

Tłumaczenie, że "dla dobra dzieci" siedzi się w domu jest tylko usprawiedliwianiem siebie.Ponieważ dzieci idą do przedszkola, szkoły, tam spędzają czas, który ich mama może spędzić w pracy.Nikt nie wygania mam zaraz po porodzie do pracy, nikt nie każe pracować im ponad normę, bo to byłoby krzywdzące.Poza tym, akurat dziwnym zbiegiem okolicznosci zauważam, że wokol znajomych, gdzie mama pracuje dzieci lepiej, szybciej się rozwijają, są grzezcniejsze, a nie takie rozpieszczone, niesamodzielne, wrzeszczace o wszystko. Więc tłumaczenie, że jest to dla dobra dzieci można włozyć między bajki, bo to tylko wygoda mamy - chyba, ze dziecko byloby chore przewklekle, inna sprawa. I tak dziecko widzi szczęsliwą, choc nieco zabieganą mamę pracującą, ktora się spelnia, a nie siedzi tylko w domu, wrzeszczy z frustracji, zaniedbuje się i wcale nie wychowuje lepiej dziecka, mimo, że "jest z nim ciągle" -  bo to, że jest nie oznacza, że poświeca mu więcej uwagi od matki pracującej. Dziecko obserwuje i bierze przyklad z rodziców - jeśli widzi siedzącą cały dzien mamę na placu zabaw, w domu przed tv, ze znajomymi - jaki przyklad wezmie? Też na przyszlosc moze narzekać, ze nie ma czasu na nic i jaki to jest biedny.A jeśli widzi pracującą mamę, zorganizowaną, zaabsorbowaną czymś  - inaczej spogląda na świat i tworzy sobie jego obraz. Moim zdaniem praca do max 8 h dziennie wcale nie krzywdzi dziecka, a nawet sluzy i mamie i tacie i dziecku:)A pomyslal ktos, ze w szkole, przedszkolu, wsrod rowiesnikow czętso pada pytanie: kim jest Twoj tata, Twoja mama.Dzieci są czasami już od najmlodszych lat dumne, że mama i tata "są kimś", że ich mamy są zadbane i takie hm, jak to ująć... takie zorganizowane, choć dzieci jeszcze nie użyją tego slowa, choć mnie teraz brakuje odpowiedniego określenia.

Ta widzi mame przemeczona, padajaca na pysk, ktora jeszcze musi zrobic zakupy, ugotowac obiad, wyprac i nie ma dla niego czasu. 

maharettt napisał(a):

Nirvanka2016 napisał(a):

T. Dzieci to nie katastrofa, jakoś pokolenie naszych rodziców takich problemów nie miało- przynajmniej u mnie w rodzinie. Wszystkie kobity były minimalnie w domu ile potrzeba było do ogarnięcia dziecka, wszystkie z mężami praacowały, kto przychodził pierwszy do domu ten obiad gotował i ogarniał dzieci- taki układ z mężami miała moja mama i wszystkie jej 3 siostry.Natomiast to teraz u mnie w rodzinie to  moje pokolenie kobit, siedzi w domu i wydaje pieniądze, które ich mężowie zarabiają za granicą. JA już nie wspomnę o tym, że dzieci sa duże- przedszkolne i szkolne, a te nadal siedzą w domu "bo 3 dzieci to obowiązek" no owszem, ale jak mężowie mówią, ze wrócą i się obowiązkiem podzielą to jakoś to nie wsmak moim kuzyneczkom. Ja bym tak nie mogła czułabym się nierobem i pasożytem. Zgadzam się z jedynym facetem, który się wypowiedział w tym wątku- kto nie pracuje ten nie je (mówię o permanentnym unikaniu roboty). no i ja bez ludzi, bez obowiązków pracowych. bez tej adrenaliny, gdy trzeba wejść do jakiejś meliny, bym nie wytrzymała. Bez mojej pracy miałabym po prostu nudne życie, no ale to ja i moje zdanie. 

Jak maz tez ogarnial cokolwiek innego niz praca to ok, ale jak maz jest za granica towszystkue inne obowiazki spadaja na kobiete. Oboje pracuja, ale tylko ona ogarnia dom i dzieci. Jeszcze jak ma kogos z rodziny do pomocy to jakos da rade, ale jak jest sama? 

martaxyz napisał(a):

Tłumaczenie, że "dla dobra dzieci" siedzi się w domu jest tylko usprawiedliwianiem siebie.Ponieważ dzieci idą do przedszkola, szkoły, tam spędzają czas, który ich mama może spędzić w pracy.Nikt nie wygania mam zaraz po porodzie do pracy, nikt nie każe pracować im ponad normę, bo to byłoby krzywdzące.Poza tym, akurat dziwnym zbiegiem okolicznosci zauważam, że wokol znajomych, gdzie mama pracuje dzieci lepiej, szybciej się rozwijają, są grzezcniejsze, a nie takie rozpieszczone, niesamodzielne, wrzeszczace o wszystko. Więc tłumaczenie, że jest to dla dobra dzieci można włozyć między bajki, bo to tylko wygoda mamy - chyba, ze dziecko byloby chore przewklekle, inna sprawa. I tak dziecko widzi szczęsliwą, choc nieco zabieganą mamę pracującą, ktora się spelnia, a nie siedzi tylko w domu, wrzeszczy z frustracji, zaniedbuje się i wcale nie wychowuje lepiej dziecka, mimo, że "jest z nim ciągle" -  bo to, że jest nie oznacza, że poświeca mu więcej uwagi od matki pracującej. Dziecko obserwuje i bierze przyklad z rodziców - jeśli widzi siedzącą cały dzien mamę na placu zabaw, w domu przed tv, ze znajomymi - jaki przyklad wezmie? Też na przyszlosc moze narzekać, ze nie ma czasu na nic i jaki to jest biedny.A jeśli widzi pracującą mamę, zorganizowaną, zaabsorbowaną czymś  - inaczej spogląda na świat i tworzy sobie jego obraz. Moim zdaniem praca do max 8 h dziennie wcale nie krzywdzi dziecka, a nawet sluzy i mamie i tacie i dziecku:)A pomyslal ktos, ze w szkole, przedszkolu, wsrod rowiesnikow czętso pada pytanie: kim jest Twoj tata, Twoja mama.Dzieci są czasami już od najmlodszych lat dumne, że mama i tata "są kimś", że ich mamy są zadbane i takie hm, jak to ująć... takie zorganizowane, choć dzieci jeszcze nie użyją tego slowa, choć mnie teraz brakuje odpowiedniego określenia. Dmuchanie i chuchanie na dziecko to też nie ejst wychowanie, bo dziecko ma być samodzielne na swój wiek, a nie taką nieżyciową niedojdą, która beczy o wszystko, a ma 8 lat, która nie potrafi nic sama zrobić. To jest krzywdzenie dzieci, bo mama jest pod nosem, wiec zrobi wszystko za dziecko.

Furia18 napisał(a):

Ja znam kobiety które są sfrustrowane pracą na pełen etat i opieką nad dziećmi po pracy, są przemęczone i zrzędliwe. Znam za to kobietę która nie pracuje a jej mąż ma bardzo dobre zarobki, jest wiecznie uśmiechnięta,bardzo zadbana, świetnie ubrana,uprawia sport, bawi się z dziećmi w ogrodzie kiedy bym tylko przez okno nie wyjrzała, serio, wygląda jakby miała 20 lat a skończyła w tym roku 32. Więc zauważ że co kobieta to inny przypadek. I kobiety nie siedzą w domu tylko dlatego że mają furę roboty przy dzieciach i w domu, są takie  które na to stać i zamiast pracować na etacie który nie daje im żadnej satysfakcji ( nie każdy ją czerpie ze swojej pracy)mają swoje hobby, gotują, pieką, w pewnym okresie roku zajmują się ogrodem warzywny, szyją i co tam dusza zapragnie. Nie wiem co ludzie się tak uczepili że mało jest roboty w domu, albo że taka kobieta siedzi tylko przed tv, a nawet jeśli to co. 

prompter napisał(a):

Furia18 napisał(a):

Ja znam kobiety które są sfrustrowane pracą na pełen etat i opieką nad dziećmi po pracy, są przemęczone i zrzędliwe. Znam za to kobietę która nie pracuje a jej mąż ma bardzo dobre zarobki, jest wiecznie uśmiechnięta,bardzo zadbana, świetnie ubrana,uprawia sport, bawi się z dziećmi w ogrodzie kiedy bym tylko przez okno nie wyjrzała, serio, wygląda jakby miała 20 lat a skończyła w tym roku 32. Więc zauważ że co kobieta to inny przypadek. I kobiety nie siedzą w domu tylko dlatego że mają furę roboty przy dzieciach i w domu, są takie  które na to stać i zamiast pracować na etacie który nie daje im żadnej satysfakcji ( nie każdy ją czerpie ze swojej pracy)mają swoje hobby, gotują, pieką, w pewnym okresie roku zajmują się ogrodem warzywny, szyją i co tam dusza zapragnie. Nie wiem co ludzie się tak uczepili że mało jest roboty w domu, albo że taka kobieta siedzi tylko przed tv, a nawet jeśli to co. 

popatrz na wymienione przez Ciebie hobby - sama potwierdzasz stereotyp. czemu nie wymieniłaś niedomowych hobby? latania na paralotni? nauki japońskiego?nie mówię, że w pieczeniu i uprawianiu ekoogródka jest coś złego, chcę tylko zwrócić uwagę na bardzo głęboko zakorzeniony stereotyp.

maharettt napisał(a):

martaxyz napisał(a):

Tłumaczenie, że "dla dobra dzieci" siedzi się w domu jest tylko usprawiedliwianiem siebie.Ponieważ dzieci idą do przedszkola, szkoły, tam spędzają czas, który ich mama może spędzić w pracy.Nikt nie wygania mam zaraz po porodzie do pracy, nikt nie każe pracować im ponad normę, bo to byłoby krzywdzące.Poza tym, akurat dziwnym zbiegiem okolicznosci zauważam, że wokol znajomych, gdzie mama pracuje dzieci lepiej, szybciej się rozwijają, są grzezcniejsze, a nie takie rozpieszczone, niesamodzielne, wrzeszczace o wszystko. Więc tłumaczenie, że jest to dla dobra dzieci można włozyć między bajki, bo to tylko wygoda mamy - chyba, ze dziecko byloby chore przewklekle, inna sprawa. I tak dziecko widzi szczęsliwą, choc nieco zabieganą mamę pracującą, ktora się spelnia, a nie siedzi tylko w domu, wrzeszczy z frustracji, zaniedbuje się i wcale nie wychowuje lepiej dziecka, mimo, że "jest z nim ciągle" -  bo to, że jest nie oznacza, że poświeca mu więcej uwagi od matki pracującej. Dziecko obserwuje i bierze przyklad z rodziców - jeśli widzi siedzącą cały dzien mamę na placu zabaw, w domu przed tv, ze znajomymi - jaki przyklad wezmie? Też na przyszlosc moze narzekać, ze nie ma czasu na nic i jaki to jest biedny.A jeśli widzi pracującą mamę, zorganizowaną, zaabsorbowaną czymś  - inaczej spogląda na świat i tworzy sobie jego obraz. Moim zdaniem praca do max 8 h dziennie wcale nie krzywdzi dziecka, a nawet sluzy i mamie i tacie i dziecku:)A pomyslal ktos, ze w szkole, przedszkolu, wsrod rowiesnikow czętso pada pytanie: kim jest Twoj tata, Twoja mama.Dzieci są czasami już od najmlodszych lat dumne, że mama i tata "są kimś", że ich mamy są zadbane i takie hm, jak to ująć... takie zorganizowane, choć dzieci jeszcze nie użyją tego slowa, choć mnie teraz brakuje odpowiedniego określenia.

Ta widzi mame przemeczona, padajaca na pysk, ktora jeszcze musi zrobic zakupy, ugotowac obiad, wyprac i nie ma dla niego czasu. 

martaxyz napisał(a):

maharettt napisał(a):

martaxyz napisał(a):

Tłumaczenie, że "dla dobra dzieci" siedzi się w domu jest tylko usprawiedliwianiem siebie.Ponieważ dzieci idą do przedszkola, szkoły, tam spędzają czas, który ich mama może spędzić w pracy.Nikt nie wygania mam zaraz po porodzie do pracy, nikt nie każe pracować im ponad normę, bo to byłoby krzywdzące.Poza tym, akurat dziwnym zbiegiem okolicznosci zauważam, że wokol znajomych, gdzie mama pracuje dzieci lepiej, szybciej się rozwijają, są grzezcniejsze, a nie takie rozpieszczone, niesamodzielne, wrzeszczace o wszystko. Więc tłumaczenie, że jest to dla dobra dzieci można włozyć między bajki, bo to tylko wygoda mamy - chyba, ze dziecko byloby chore przewklekle, inna sprawa. I tak dziecko widzi szczęsliwą, choc nieco zabieganą mamę pracującą, ktora się spelnia, a nie siedzi tylko w domu, wrzeszczy z frustracji, zaniedbuje się i wcale nie wychowuje lepiej dziecka, mimo, że "jest z nim ciągle" -  bo to, że jest nie oznacza, że poświeca mu więcej uwagi od matki pracującej. Dziecko obserwuje i bierze przyklad z rodziców - jeśli widzi siedzącą cały dzien mamę na placu zabaw, w domu przed tv, ze znajomymi - jaki przyklad wezmie? Też na przyszlosc moze narzekać, ze nie ma czasu na nic i jaki to jest biedny.A jeśli widzi pracującą mamę, zorganizowaną, zaabsorbowaną czymś  - inaczej spogląda na świat i tworzy sobie jego obraz. Moim zdaniem praca do max 8 h dziennie wcale nie krzywdzi dziecka, a nawet sluzy i mamie i tacie i dziecku:)A pomyslal ktos, ze w szkole, przedszkolu, wsrod rowiesnikow czętso pada pytanie: kim jest Twoj tata, Twoja mama.Dzieci są czasami już od najmlodszych lat dumne, że mama i tata "są kimś", że ich mamy są zadbane i takie hm, jak to ująć... takie zorganizowane, choć dzieci jeszcze nie użyją tego slowa, choć mnie teraz brakuje odpowiedniego określenia.

Ta widzi mame przemeczona, padajaca na pysk, ktora jeszcze musi zrobic zakupy, ugotowac obiad, wyprac i nie ma dla niego czasu. 

Widzisz, zawsze można znaleźć sposob lub wymowkę:)Sporo dzieci korzysta ze stolowki w szkole, rodzice jedzą w pracy, ew. gotują dzien wczesniej i przygotowują coś. Codzienne zakupy mozna zrobić po drodze samemu, a na wieksze raz  w tygodniu wybrac się z mężem lub calą rodziną. Jedynie to gotowanie trzeba zorganizować sobie w miarę wczesniej, bo mimo posilkow w szkole dobzre byloby coś miec w domu ugotowanego (chociaz ile mam siedzacych w domu kupuje gotowce lub zywi się na miescie?sporo). A pranie.. proszę Cię... Segregujesz, wkladasz do pralki, wywieszasz i wisi az do wysuszenia. Jesli robi się je na bieżąco to wcale nie jest to takie skomplikowane. 8 godzin lub mniej nie jest aż taką katorgą, a dzieci szkolne chwilę posiedzą same (nawet jak nie pracujesz, dzieci chwilę zajmują się sobą same). Poza tym, niepracujące mamy też padają na pysk, więc to takie nieuzasadnione porownanie.