Temat: Autystyczny nastolatek jako dorosly - Znacie?

Grusia to straszne, co piszesz. Widze, ze jestes kompletnie odarta ze zludzen i nadziei. Zycze Ci duzo sily i wytrwalosci. I lepszego jutra.

Can -  to jest bardzo powazny stopien zaburzen, kompletnie bez rokowan na samodzielne zycie - straszne, ale pewnie juz rodzice nie byli w stanie doplinowac go 24h zeby sobie krzywdy nie zrobil...

Najprawdopodobniej każda kobiea, którą wpuszczał bliżej do swojego życia, sama z niego wiała gdzie pieprz rośnie - jeśli to autystyk, jeśli aspargerwoiec przyczyny są inne. Małe dziecko z autyzmem to duzo mniejszy problem, niż nastolatek czy dorosły. Aspargerowiec może samodzielnie żyć i być nawet świetny w pracy ale relacje międzyludzkie leżą (chyba że komuś by sie chciało zapoznać z tematyką i odpowiednio reagować, rozmawiać, interpreować itd.), znalezienie partnera, który z nim wytrzyma jest bardzo trudne. No ale jest. W przypadku autyzmu nie ma mowy o samodzielności.

Jego mama sama się nim zajmowała całe życie, jego ojciec ją zostawił jak choroba wyszła na jaw. Siły to jedno, a brak warunków, to drugie.

Tak wlasnie myslalam, o tym, ze bycie nowym partnerem osoby, ktora ma autystyczne dziecko musi byc nieco ( a nawet bardzo) trudne. Jednak swoje dziecko latwiej jest zaakceptowac i kochac takim, jakim jest. Jednak nie jestem pewna czy ten czlowiek w ogole probowal stworzyc z kims nowa relacje - dopiero niedawno zaczal sie jakby bardziej otwierac na nowych ludzi (ze starymi znajomymi nigdy nie bylo problemu), usmiechac etc. Od smierci zony minely 3-4lata.

Jestem terapeutką osób z autyzmem. Obecnie właśnie prowadzę terapię z 20letnim chłopakiem z Aspergerem. Chlopak wysokofunkcjonujacy, a mimo to uważam, że nie będzie w stanie założyć własnej rodziny...jeżeli interesuje Cie bardziej ten temat to napisz priv.

Jestem żoną bardzo inteligentnego Aspiego. To trudna relacja, jej funkcjonowanie zależy w zasadzie tylko ode mnie. 

Napiszesz cos wiecej? 

Prosze jesli mozesz napisz tez jakim byl nastolatkiem, jakie byly relacje jego z rodzicami i jakie sa teraz? Kiedy sie usamodzielnil i jak sie poznaliscie?

Napiszę prywatną wiadomość.

Kawakawa ok, dziekuje :)

Moja przyjaciółka ma syna z autyzmem - w tej chwili ma 17 lat. Chłopak praktycznie nie mówi, kilka słów zaledwie, nigdy nie bedzie samodzielny, nie może zostawać sam w domu - zawsze musi z nim ktoś być. Sam zje, ubierze się - ale to wszystko mu trzeba przygotować. Przyjeżdża po niego bus wożący niepełnosprawnych do szkoły, i za każdym razem trzeba go do niego sprowadzić a potem odebrać - sam nie jest w stanie zejść z drugiego piętra do niego. Ma napady agresji, co teraz przy jego wzroście 180 cm i uaktywnieniu się testosteronu od dojrzewania jest słabe. Często zdarza się, że dziewczyna jest posiniaczona czy wręcz pogryziona bo miał napad. Nigdzie nie jeździ sama, urlop zawsze z synem na jakimś obozie rehabilitacyjnym w Polsce lub u rodziny w górach. Nigdy nie była dalej niż na 1 dzień na Słowacji czy w Czechach - bo była wycieczka z obozem. Ojciec się ulotnił jak się dowiedział o chorobie syna. Dziewczyna probuje sobie ułożyć życie na nowo, ale na razie bezskutecznie. Ciężko kocha się takie dziecko swoje, a co dopiero cudze.