Temat: Odmowa bycia chrzestnym

"Nie mogę wam przysłać papierów ze ślubu, że jestem wierzący, bo jestem niewierzący". I zasada zdartej płyty. Asertywność rządzi ;) Ale z tego co piszesz to mamy do czynienia z jednostkami wybitnie mało rozgarniętymi, więc JAKICHKOLWIEK argumentów byście nie użyli - nie trafią do zainteresowanych. Więc musicie przyjąć jeden argument i powtarzać do skutku, no nie ma rady. I przygotować się na obrazę majestatu, ale to Was chyba i tak niewiele obejdzie...

Mnie to w ogole nie obejdzie, ale maz wiem ze bedzie sie z tym gryzl. Trzeb a bedzie to jakos ogarnac. Przyjdzie maz z pracy to bedziemy myslec. Choc boje sie, ze on znowu zamknie sie w sobie na pare dni i w srodku bedzie to wszystko dusil. Jak ja szczerze nienawidze tej jego rodzinki! Musialam chyba juz to z siebie wyrzucic.

Nie wiem skąd pomysł żeby wymyślać wymówki - a już ten, że jest się niewierzącym jest skrajnie chory (no chyba, że rzeczywiście się tym niewierzącym jest). Przecież to namawianie kogoś żeby wyparł się własnej wiary, no już bez przesady. Uważam, że można normalnie odmówić, bez podawania powodów i tyle. Ewentualnie tak jak Martulleczka pisała powiedzieć, że będąc za granicą ma się ograniczony kontakt z dzieckiem (bo to akurat nie jest wymówka, a stwierdzenie faktu). Zgaduję, że tej siostrze i tak się decyzja Twojego męża nie spodoba, więc czego by nie powiedział i tak będzie źle, więc najlepiej nie mówić nic - oprócz tego, że się jej prośby nie jest w stanie spełnić i tyle. 

Ogolnie to w powazaniu mamy co sobie siostra pomysli. Tylko moj maz nie potrafi rozmawiac, powiedziec wprost ze nie. Bo one to moze i zleja, a on bedzie sie moze i latami z tym bil bo tak ma. Z siostra slowa nie zamienia, w ogole. Woli nic nie mowic. Ale w tej sytuacji trzeba cos powiedziec czy odpisac na smsa;)

W sumie... Nie trzeba odpisać. Albo można odpisać krótko: nie zgadzam się - a potem nic więcej. Nie ma sensu produkowanie się.

Już pominę fakt, że siostra powinna być wdzięczna, iż brat nigdzie tej jej fantastycznej opieki nie zgłosił, dziecka tylko szkoda.

To jest toksyczna rodzina, niech Twoj mąż zadzwoni i powie ze na żaden chrzest nie przyjedzie bo nie chce byc chrzestnym....Niech sie od nich na maxa uwolni szkoda, życia niech zajmnie sie swoja rodzina , zmieni numer telefonu aby urwać z nimi kontakt,a jak bedzie chcial zadzwonic to zawsze można zastrzec numer tak czasem jest lepiej........Ja zgodzilam sie byc chrzestna w patologicznej alkoholowej rodzinie ciotki, wiecznie tylko byly telefony Magda pozyc kase bo dzieci nie maja za co jesc itd....ale to raczej bylo ,,daj'' nigdy nie oddala, na swieta tez jakies szynki,kielbasy, ciasta kupowalam aby dzieci mialy bo bylo mi ich szkoda.....Od roku sie odcielam bo mialam dosc ich wiecznych problemow, zamartwiania sie, co z nimi bedzie i żyje mi sie spokojnie, a każdy jest dorosły i układa sobie życie tak jak uważa za słuszne.....

Ja to chyba w ogóle zerwałbym kontakt. Całe te chrzciny olała, bez żadnego tłumaczenia się. Zmieniła numer telefonu, podczas przyjazdów do pl ich nie odwiedzała.

Doskonale wiem co czuje Twój mąż. Moja rodzina nie była patologiczna (no... z pewnością nie w ten sposób), ale bardzo długo gryzłam sie z tym, że unikanie ich wprowadza w moje życie spokój. Miałam gigantyczne wyrzuty sumienia, że rzadko tam bywam. Aż podsumowała mnie koleżanka mówiąc "tak na nich narzekasz, tak bardzo ich przeżywasz, a ciągle tam wracasz. Po co? Przecież nie musisz tam jeździć, to żaden twój obowiązek". Ja na to oczywiście "ale jak to? przecież to rodzina". Minęło trochę czasu zanim wbiłam sobie do głowy zdrowy egoizm. Z perspektywy czasu zastanawiam się skąd tamto moje wahanie, dlaczego trwało to tak długo? I nie wiem, ale cieszę się bardzo, że to już za mną :)

I każdemu od tamtej pory do znudzenia powtarzam. Masz prawo do własnego życia! Nie pozwól, żeby przeszłość, szczególnie w postaci tej najbliższej, "jedynej" rodziny ciągle psuła Ci teraźniejszość, bo inaczej nie zbudujesz własnej przyszłości. 

Twój mąż powinien zadzwonić jeszcze dzisiaj i powiedzieć, ze nie może podjąć się tej roli. Niech się nawet nie tłumaczy dlaczego. To jego decyzja, decyzja na cale życie. Nie ma takiego obowiązku i nikt nie może go zmusić.

Druga sprawa, to to, jak piszesz o jego rodzinie. Bardzo niefajnie to wygląda. Być może to faktycznie rodzina patologiczna , ale niepokoi mnie to w jaki sposób wylewasz swój jad. Czy zastanawialiście jak można byłoby im pomoc? Może jest jakiś sposób, by wyciągnąć ich z tej, jak to nazywasz "patologii"?  Dlaczego, co sprawiło, ze siostra jest taka, jaka jest, a Twój mąż nie? Szkoda tego malucha. Pomyśl, być może Wy również będziecie mieli dziecko, to będzie jego/jej kuzyn. Zastanowcie się nad tym, może jest jakas droga by przerwav te sytuacje (i absolutnie nie mam na myśli dawania im kasy).

No dziecka szkoda. Ale wielu dzieci mi szkoda, to nie jest tak ze tego bardziej. Jest dla mnie obce, nie ma miedzy nami wiezi. Dla meza rowniez jest to obce dziecko. My nawet jak o nim rozmawiamy to tak jak teraz pisze, uzywamy sformulowania  TO DZIECKO. Chyba ani razu maz nie nazwal go z imienia, ja raz. Nie potrafie rozdzielic, ze sa to dwie odrebne osoby. Myslac o nim mam przed oczami jego mamuske i wszystkie cieple uczucia odchodza.

I nie macie obowiązku ratować innych, a domyślam się, że Twojemu mężowi ciężko byłoby zgłosić siostrę, bez względu na to, na ile słuszne by to było. Wiesz jednak z doświadczenia, że gadać możecie jak do ściany, więc skoro nie chce być chrzestnym (a bez chęci nie ma to sensu), to musi jedynie to właśnie rzec: nie, nie chcę, nie zgadzam się, nie zmienię zdania. Koniec.