Temat: w czym tkwi mój problem? (nikt mnie nie lubi)

Może. Grunt, żeby zacząć o tym myśleć. Ja zbieralam dane rok erasmusa, zanim doszłam do wniosku, że w sumie bycie lubianym nie jest jakąś niesamowitą sztuką i w miarę inteligentna osoba potrafi to sfabrykować :)

Tak pół serio piszę. chodzi po prostu o to, żeby sobie nie stawiać poprzeczki za wysoko. Na zasadzie nie odezwę się, bo nic nie mam ciekawego do powiedzenia, nie zażartuję, bo to nie śmieszne. Jak jeszcze zagadasz sama do innej nieśmiałej osoby, to będzie ci dozgonnie wdzięczna i przeszczęśliwa w większości przypadków.

Najpierw musisz sama polubić siebie, a dopiero wtedy inni będą wstanie Cię polubić.

A nie masz w grupie jakiejś innej niemoty, żeby zagadać? Z reguły jest takich więcej. Możesz robić próby. Np. czekasz pod dziekanatem i postanawiasz sobie, że zagadasz o jakąś głupotę ludzi w kolejce. Albo że w starbucksie zażartujesz z barmanką. Takie małe rzeczy, żebyś sama się przekonała, że ludzie nie gryzą.

Moim zdaniem to czy ktoś nieśmiały (nazywam to nieśmiałością, ale chodzi mi tak ogólnie o wiele pokrewnych cech i po prostu styl bycia) ma jakiś znajomych/przyjaciół/partnera wynika w sporzej mierze od tego jak on sam tę swoją nieśmiałość postrzega. Można w pełni akceptować to, że nie jest się duszą towarzystwa, lubić spędzać czas czasami samotnie, nie mieć problemu z tym, że jest się trochę na uboczu, a nie błyszczy się na pierwszym planie - i wtedy jest wszystko w porządku. Takie osoby energię przeznaczają na to, żeby poznać te parę osób, które im się wydają interesujące i z nimi zacieśniać relacje. Schody się zaczynają kiedy ktoś bycie nieśmiałym uznaje niemal za stygmat, takie palące piętno, które nie pozwala normalnie żyć. Wtedy praktycznie całe pokłady energii się poświęca na rozmyślanie "co jest ze mną nie tak" i na zawieranie relacji z ludźmi się już chyba niespecjalnie ma ochotę, po tym jak się sobie samemu nawrzucało, że jest się oziębłym, myszowatym, zahukanym i tak dalej. Po części się zgadzam z tym o czym pisała Jurysdykcja - po części, bo nie jestem pewna czy każdy tak potrafi naśladować zachowania innych, czy każdemu to wyjdzie wdzięcznie, a nie sztucznie i nienaturalnie). Ale zgadzam się z tym, że w sumie to każdy ma jakąś rolę w grupie i często tę samą rolę się ma latami. Dla jednych będzie naturalne bycie duszą towarzystwa - i tak jak w podstawówce byli pierwsi do zabawy i wygłupów, tak potem w dorosłym życiu będą pierwsi do opowiadania śmiesznych historii i generalnie do umilania czasu wszystkim wokół. Podobnie inni się przykleją do roli kogoś na uboczu -i znowu, tak jak w podstawówce byli taką zahukaną osobą, która uważała że nigdy nie ma nic ciekawego do powiedzenia, tak samo myślą jako dorośli. I chyba niekoniecznie chodzi żeby innych naśladować, ale żeby chociaż minimalnie zmienić myślenie i na nowo sobie poukładać w głowie - przede wszystkim przemyśleć czy się godzisz na tę rolę nieśmiałej, a jeżeli nie to czy przypadkiem trochę sama się na nią nie skazujesz właśnie tym, że za surowo samą siebie oceniasz.

Okej, posłużyłaś się przykładem pływania, a ja Ci na to odpowiem: że czaisz się na sprawę i tak rozmyślasz, rozkładasz, przekładasz, kalkulujesz i roztrząsasz. 

Teraz ja Ci zaprzykładuję, w zupełnie innej sprawie, ale podejrzewam, że załapiesz: mam kolegę. Koledze spodobała się jedna dziewczyna z roku, widuje ją czasami na wykładach i wlepia w nią maślane spojrzenie. Już drugi rok. Pytałam, dlaczego nie zagadał, migał że się wstydzi, denerwuje, krępuje. Widać było, że rozmyśla nad sprawą. Postawiony w krzyżowym ogniu pytań wybuchnął nagle: "Ale niby co ja mam zrobić, tak po prostu podejść i zagadać?" Witki mi opadły, bo przyjaciel czaił się na jakąś miłosną taktykę, Bóg wie jaką filozofię, teksty i praktyki rodem z niebios.  Poświęcał rozmyślaniom i wyborze wariantu masę czasu.

Zamiast rozmyślać, kalkulować- po prostu siedząc obok dziewczyny/chłopaka na wykładzie powiedz: "CZEŚĆ, jestem ktośtam". - to nie jest wrzucenie na głęboką  wodę, to unikanie roztrząsania sprawy+ świetne ćwiczenie dla Ciebie.

Fajne rady od dziewczyn, ja Ci napisze coś trochę innego. Może po prostu nie trafilas na "swojego", może masz specyficzny charakter i nie z każdym się dogadasz. Masz jakichś znajomych, spróbuj wtedy te wiezy zaciesnic, a nie na siłę stawać się zupa pomidorowa która wszyscy mają lubić. Z innej beczki też staraj się polubić sama siebie, to we wszystkim pomaga :-)

Tu musisz dążyć do tego żeby być prawdziwa. Na ludzi nie patrzeć. Nie wszystkim się będziesz podobać.