Temat: Nie lubię ludzi.

ANULA51 napisał(a):

a mnie wkurza ze w autobusie masa wolnych miejsc a ktoś i tak usiądzie obok mnie :) 

monikaborkowska12 napisał(a):

wybuduj sobie lepianke w lesie i tam mieszkaj, nikt tu takich dzikusow nie potrzebuje

Wilena napisał(a):

KrolowaPrzekletych napisał(a):

Przejdę od razu do sedna: nie lubię ludzi. Źle się czuję w towarzystwie innych, najchętniej przebywam sama. Zawsze mam wrażenie, że ktoś chce wyciągnąć ode mnie jak najwięcej informacji (przy okazji nie mówiąc nic o sobie i nie chodzi tu tylko o obcych mi ludzi), żeby później obrócić wszystko przeciwko mnie. Wiele razy się na kimś zawiodłam i ogólnie zaufanie komuś jest dla mnie bardzo problematyczne. Baaaardzo rzadko chodzę na imprezy, chociaż mam dużo znajomych. Po prostu sama świadomość, że muszę gdzieś wyjść, wynurzyć się ze swojego mieszkania i z kimś się spotkać doprowadza mnie do szału. Nienawidzę tłumów, szaleję w komunikacji miejskiej (np. nie mogę znieść faktu, że ktoś siedzi obok mnie w autobusie czy pociągu, wściekam się słysząc jak ktoś głośno rozmawia albo dzieciaki wrzeszczą), unikam nawet sąsiadów. Po prostu jak wychodzę z mieszkania i słyszę, że ktoś jest na klatce to wracam i czekam aż ten ktoś sobie pójdzie. Nigdy nie śpię u znajomych, chociaż na większość imprez muszę dość daleko dojeżdżać. Nie potrafię dostosować się do pewnych norm; jeśli coś mi nie pasuje, mówię o tym prosto z mostu nie bacząc na konsekwencje. Ewentualnie kompletnie zamykam się w sobie i w środku aż się gotuję, co zresztą od razu po mnie widać. Wokół siebie toleruję tylko Najbliższych i swojego chłopaka. Jestem w szczęśliwym związku i bardzo go kocham, ale często potrzebuję dla siebie dużo przestrzeni. Najlepiej czuję się sama ze sobą. Kocham ciszę i najchętniej mieszkałabym na bezludnej wyspie, autentycznie. Przeszkadza mi dosłownie wszystko - stukot zamykanych na klatce drzwi, grający u sąsiadów telewizor, ludzie rozmawiający na ulicy pod moimi oknami... Śpię tylko z zatyczkami, a po domu często chodzę ze słuchawkami na uszach.Czy ze mną jest coś nie tak?

Moim zdaniem tak, coś z Tobą jest nie tak. Zachowujesz się jak Adaś Miauczyński. Introwertyzm jest czymś normalnym, potrzeba przebywania czasami samemu również. Nie każdy musi dobrze się czuć w tłumie, nie każdy musi mieć ochotę na imprezowanie, czy bliższe znajomości z sąsiadami, ale to co opisujesz nie jest normalne. Reagujesz bardzo agresywnie (podkreślone fragmenty) i przejawiasz reakcje, które nie są typowe dla osób w pełni zdrowych psychicznie. Chowanie się w domu żeby nie spotkać sąsiadów? Szał, bo ktoś zajął miejsce obok Ciebie w pociągu? Jasne, hałas może działać na nerwy, nikt nie lubi jak sąsiedzi się tłuką - ale zwracanie uwagi na każde zamknięcie drzwi, czy każdy głos za oknem? I co by się stało jakbyś nie miała jednej nocy zatyczek, a w ciągu dnia słuchawek? - znowu "nienawiść, szał, gotowanie się od środka"? 

Vivixen napisał(a):

Właśnie: póki co. Mam podobnie jak Ty i być może również jestem odpychająca, ale nie jest to dla mnie wielkim problemem. Znajomych mam tylu ilu mi potrzeba, a co reszta o mnie sądzi to dla mnie rzecz absolutnie nieistotna. Niestety, ja w przeciwieństwie do Ciebie, nie pracuję jako wolny strzelec, więc kontakt z ludźmi muszę mieć, ale na szczęście mam biurko w dosyć ustronnym miejscu, ludzie nie odzywają się do mnie jeśli nie muszą i na odwrót, także żyję jakoś. Ale cóż - tak, też mnie drażnią i w sumie mogę śmiało powiedzieć, że większością ludzi gardzę. W środkach komunikacji miejskiej, na masowych imprezach większość zachowuje się jak bezmyślne bydło, co doprowadza mnie do szewskiej pasji. Nie mam jednak problemu z ciszą - lubię ją, ale sen mam mocny, także gdy śpię to ludzi toleruję, bo kontaktu z nimi nie mam. Praca w grupie - dla mnie odpada, bo znowuż: ludzie są bezmyślni. Pracując w grupie trzeba się liczyć z tym, że ktoś zawali, za kogoś trzeba robotę odwalić itd. - nie do przyjęcia. Także w znacznej mierze Cię rozumiem. Czy coś jest z Tobą nie tak? Nie wiem, mi się wydaje, że tak jak są ekstrawertycy, dusze towarzystwa, ludzie którzy bez innych żyć nie umieją, tak zdarzają się i tacy, którzy są w stopniu maksymalnym samowystarczalni i tyle.

Vivixen napisał(a):

ANULA51 napisał(a):

a mnie wkurza ze w autobusie masa wolnych miejsc a ktoś i tak usiądzie obok mnie :) 

Mnie wkurza jak ktoś wchodzi w pojedynkę i zajmuje miejsca podwójne, bo jak potem wejdzie inna osoba np. z mamą, babcią, dzieckiem, koleżanką to muszą siadać na drugim końcu pojazdu tylko dlatego, że jakaś "gwiazda" musiała siedzieć sama :D (a mogli sobie siąść obok siebie). Chociaż najgorzej jest, gdy ktoś zajmie drugie miejsce swoimi tobołami i nie ustąpi, nawet gdy jest to jedyne teoretycznie wolne siedzenie.

KrolowaPrzekletych napisał(a):

Vivixen napisał(a):

Właśnie: póki co. Mam podobnie jak Ty i być może również jestem odpychająca, ale nie jest to dla mnie wielkim problemem. Znajomych mam tylu ilu mi potrzeba, a co reszta o mnie sądzi to dla mnie rzecz absolutnie nieistotna. Niestety, ja w przeciwieństwie do Ciebie, nie pracuję jako wolny strzelec, więc kontakt z ludźmi muszę mieć, ale na szczęście mam biurko w dosyć ustronnym miejscu, ludzie nie odzywają się do mnie jeśli nie muszą i na odwrót, także żyję jakoś. Ale cóż - tak, też mnie drażnią i w sumie mogę śmiało powiedzieć, że większością ludzi gardzę. W środkach komunikacji miejskiej, na masowych imprezach większość zachowuje się jak bezmyślne bydło, co doprowadza mnie do szewskiej pasji. Nie mam jednak problemu z ciszą - lubię ją, ale sen mam mocny, także gdy śpię to ludzi toleruję, bo kontaktu z nimi nie mam. Praca w grupie - dla mnie odpada, bo znowuż: ludzie są bezmyślni. Pracując w grupie trzeba się liczyć z tym, że ktoś zawali, za kogoś trzeba robotę odwalić itd. - nie do przyjęcia. Także w znacznej mierze Cię rozumiem. Czy coś jest z Tobą nie tak? Nie wiem, mi się wydaje, że tak jak są ekstrawertycy, dusze towarzystwa, ludzie którzy bez innych żyć nie umieją, tak zdarzają się i tacy, którzy są w stopniu maksymalnym samowystarczalni i tyle.

Ufff, już myślałam, że to tylko ja :) Sen niestety mam bardzo płytki, budzi mnie dosłownie wszystko, no ale na to nie mam już wpływu, tak jest od dzieciństwa :)

Vivixen napisał(a):

ANULA51 napisał(a):

a mnie wkurza ze w autobusie masa wolnych miejsc a ktoś i tak usiądzie obok mnie :) 

Mnie wkurza jak ktoś wchodzi w pojedynkę i zajmuje miejsca podwójne, bo jak potem wejdzie inna osoba np. z mamą, babcią, dzieckiem, koleżanką to muszą siadać na drugim końcu pojazdu tylko dlatego, że jakaś "gwiazda" musiała siedzieć sama :D (a mogli sobie siąść obok siebie). Chociaż najgorzej jest, gdy ktoś zajmie drugie miejsce swoimi tobołami i nie ustąpi, nawet gdy jest to jedyne teoretycznie wolne siedzenie.

Nie bardzo kojarzę takie środki komunikacji, w których są pojedyncze miejsca :) U nas są tylko podwójne, niestety...

Wilena, to nie jest tak, że jak zawsze reaguję agresją. Ale zdarza mi się często, nie powiem. Tylko że ja nikomu nie robię tym krzywdy, w sensie - duszę to w sobie i ktoś, kto zna mnie choćby i 10 lat niczego nie zauważy. Jestem postrzegana jako zupełnie normalna osoba, zapraszana na imprezy (a jak już na jakiejś się pojawię słyszę zawsze chóralne "Królowaaaaa!!!!" i widzę radość w oczach tych ludzi), pracuję. Ale tak jak napisała Vivixen - ludzie najczęściej zachowują się jak bydło. Siada ktoś obok Ciebie w autobusie/pociągu i rozpieprza się na całe siedzenie tak, że dosłownie wbija Cię w ścianę. Albo siada obok z jakimś kebabem czy innym gównem w łapie (bo nie da się tego zjeść przed wejściem do pojazdu...), chlapie na wszystkie strony i tylko patrzysz, żeby Ci nie uwalił spodni. Naprzeciwko Ciebie siada matka z małym dzieciakiem, który cały czas Cię kopie. Zwracasz uwagę i słyszysz, że "przecież to tylko dziecko!". To nic, że Twoje świeżo wyprane spodnie wyglądają, jakbyś cały dzień spędziła na kolanach...Co do zamykania drzwi. To też kwestia norm obyczajowych. Ja swoje zamykam po cichu, a moi sąsiedzi jak bydło - jebut! i to tak, że dosłownie mi podłoga drży. Moje reakcje nie były takie od zawsze. Kiedyś pewnie sama wyśmiałabym kogoś, kto by się tak zachowywał, ale teraz nie mogę zrozumieć, dlaczego ci ludzie nie szanują siebie nawzajem. Moja sąsiadka łazi na strych w szpilkach DZIEŃ W DZIEŃ , a że mieszkam na ostatnim piętrze, doskonale ją słyszę. Do tego wiecznie przestawia jakieś graty, coś wyciąga, coś tam nosi... Tego się nie da zignorować po pewnym czasie. Jej dzieciaki znalazły tam sobie miejsce do zabawy i ganiają mi się nad głową. Na płytach z dykty i bóg wie czego jeszcze, w każdym razie hałas jest nie do zniesienia. Na zwróconą uwagę co prawda reagują, ale za kilka dni jest to samo. Wszyscy sąsiedzi obrabiają wszystkim dupę. Moje zachowanie nie pochodzi znikąd. Kiedyś nawet wdawałam się w sąsiedzkie pogawędki, ale kiedy sąsiadka A nadawała na sąsiadkę B, wymyślając przy tym jakieś niestworzone historie, a na drugi dzień były najlepszymi przyjaciółkami..? Potem spotykam sąsiadkę B, a ta nadaje na sąsiadkę A? Nie chcę brać w czymś takim udziału, nie interesuje mnie życie innych i nie chcę, żeby ktoś plotkował o moim życiu.Opis na górze być może jest ciut za mocny, ale chodziło mi o to, żeby ktoś nie zignorował problemu myśląc, że przecież nikt nie lubi hałasu. Bo u mnie to coś więcej.A co do zatyczek, to masz rację. Kilka miesięcy temu prawie nie sypiałam.

Wilena, to nie jest tak, że jak zawsze reaguję agresją. Ale zdarza mi się często, nie powiem. Tylko że ja nikomu nie robię tym krzywdy, w sensie - duszę to w sobie i ktoś, kto zna mnie choćby i 10 lat niczego nie zauważy. Jestem postrzegana jako zupełnie normalna osoba, zapraszana na imprezy (a jak już na jakiejś się pojawię słyszę zawsze chóralne "Królowaaaaa!!!!" i widzę radość w oczach tych ludzi), pracuję. Ale tak jak napisała Vivixen - ludzie najczęściej zachowują się jak bydło. Siada ktoś obok Ciebie w autobusie/pociągu i rozpieprza się na całe siedzenie tak, że dosłownie wbija Cię w ścianę. Albo siada obok z jakimś kebabem czy innym gównem w łapie (bo nie da się tego zjeść przed wejściem do pojazdu...), chlapie na wszystkie strony i tylko patrzysz, żeby Ci nie uwalił spodni. Naprzeciwko Ciebie siada matka z małym dzieciakiem, który cały czas Cię kopie. Zwracasz uwagę i słyszysz, że "przecież to tylko dziecko!". To nic, że Twoje świeżo wyprane spodnie wyglądają, jakbyś cały dzień spędziła na kolanach...Co do zamykania drzwi. To też kwestia norm obyczajowych. Ja swoje zamykam po cichu, a moi sąsiedzi jak bydło - jebut! i to tak, że dosłownie mi podłoga drży. Moje reakcje nie były takie od zawsze. Kiedyś pewnie sama wyśmiałabym kogoś, kto by się tak zachowywał, ale teraz nie mogę zrozumieć, dlaczego ci ludzie nie szanują siebie nawzajem. Moja sąsiadka łazi na strych w szpilkach DZIEŃ W DZIEŃ , a że mieszkam na ostatnim piętrze, doskonale ją słyszę. Do tego wiecznie przestawia jakieś graty, coś wyciąga, coś tam nosi... Tego się nie da zignorować po pewnym czasie. Jej dzieciaki znalazły tam sobie miejsce do zabawy i ganiają mi się nad głową. Na płytach z dykty i bóg wie czego jeszcze, w każdym razie hałas jest nie do zniesienia. Na zwróconą uwagę co prawda reagują, ale za kilka dni jest to samo. Wszyscy sąsiedzi obrabiają wszystkim dupę. Moje zachowanie nie pochodzi znikąd. Kiedyś nawet wdawałam się w sąsiedzkie pogawędki, ale kiedy sąsiadka A nadawała na sąsiadkę B, wymyślając przy tym jakieś niestworzone historie, a na drugi dzień były najlepszymi przyjaciółkami..? Potem spotykam sąsiadkę B, a ta nadaje na sąsiadkę A? Nie chcę brać w czymś takim udziału, nie interesuje mnie życie innych i nie chcę, żeby ktoś plotkował o moim życiu.Opis na górze być może jest ciut za mocny, ale chodziło mi o to, żeby ktoś nie zignorował problemu myśląc, że przecież nikt nie lubi hałasu. Bo u mnie to coś więcej.A co do zatyczek, to masz rację. Kilka miesięcy temu prawie nie sypiałam.