Temat: Dlaczego chcecie mieć dzieci?

Na wszystkie Twoje pytania zaczynające się od 'Czy warto....' odpowiem, że na prawdę warto :) No może z wyjątkiem tego męża tyrana i alkoholika. Bo z tyranem i alkoholikiem to bym dzieci na pewno nie miała. Ale nie każdy musi mieć dzieci. Są ludzie, którzy spełniają się w innych dziedzinach życiowych i nie można mieć im tego za złe. Wiadomo, ze jest zawsze presja społeczna, żeby mieć dzieci, szczególnie kiedy osiąga się pewien wiek, ale ja jestem tego zdania, że jeśli totalnie nie chcesz mieć dzieci, to lepiej ich nie miej. Co ważniejsze, jak już się te dzieci ma, to się ich nie wychowuje dla siebie, żeby na starość Cię odwiedzały, czy opiekowały się Tobą, ale wychowuje się je tak na prawdę dla społeczeństwa, żeby z nich dobrzy ludzie wyrośli. Kiedyś przeczytałam fajny tekst o dzieciach i rodzicach, że rodzice są jak łuk a dziecko jak strzała. Możemy próbować strzelić strzałą w wyznaczony punkt, ale czasami wystarczy silniejszy powiew wiatru a strzała nie trafi do celu. Tak jest z rodzicami, starają się ukierunkować dzieci w jakiś sposób, ale to, gdzie dziecko ostatecznie dotrze, zależy w dużej mierze od tego właśnie dziecka. Czy warto mieć dzieci? Jak patrzę na uśmiechniętą buzię mojego Synka, to mimo trudności, chorób, wydatków i problemów związanych z wychowywaniem dziecka, bez zastanowienia odpowiem TAK!

Mi już nie długo stukną 30 dyszki i stety/niestety instynktu ani widu, ani słychu. Nie brzydzą ani nie odstraszają mnie historie o porodach, generalnie widzę siebie w takiej sytuacji, ale potem co? Nie chcę dziecka i tyle. Do większości dzieci mam stosunek negatywny/neutralny. Do dosłownie garstki (2-3) mam jakieś pozytywne odczucia. Ludzie nie umieją wychowywać dzieci i nie umieją swoich dzieci obiektywnie ocenić, niestety. Swoje głupie i rozwydrzone dzieci uważają za ósmy cud świata. To strasznie obrzydza mi macierzyństwo. Najbardziej macierzyństwo obrzydzają mi same matki. Jak rozmawiam z koleżanką, a jej dziecko w tym momencie drze się tak, że nie słyszę własnego głosu mam jej ochotę przywalić, jak ona się drze na dziecko, też mam ochotę jej przywalić :) Widziałam w swoim życiu dosłownie kilka (nie więcej niż 4) przykłady dobrego wychowania. Nie uważam, że nagle ja miałabym okazać się cudowną matką i wychować wspaniałego człowieka (zapewne każda z was się za taką uważa), skoro tak mało jest takich. Także ja odpuszczam.

A skąd niby wiesz, że tacy ludzie nie przekazują dzieciom, tego czego one potrzebują? Czy rodzicami mogą zostać tylko ci, którzy mają wyższe wykształcenie czy lepszą sytuację materialną? Bo według mnie tak nie działa i dzieci nie muszą koniecznie odziedziczyć zdolności po rodzicach, ale mogą mieć lepsze plecy. 

Uważam, że jeżeli ktoś nie czuje się gotowy na posiadanie dzieci, to powinien się powstrzymać, aż dojrzeje do tej decyzji. I żeby nie kierował się opinią społeczeństwa. Myślę także, że obowiązkiem rodzica jest pokazanie dziecku świata i pomaganie mu w zrozumieniu go. Zachęcenie do poszukiwania pasji, a przy tym nie przygniatanie go swoimi wizjami. To jest odrębny człowiek i posiada indywidualne zdolności. Trzeba dać mu szansę do działania, pobudzać jego umysł i zapewnić bezpieczeństwo. A z tego co obserwuję, to rodzice często spławiają dzieci. Czasami jak chodzę na fitness i znajdują się tam mamy dzieci z podstawówki i słyszę jak i co one mówią o swoich dzieciach, to aż mi szkoda tych dzieci. Bo są one dla własnych matek za głupie i za mało zdolne, ale jednocześnie one same nie oferują im pomocy i każą sobie radzić.

Pragnę mieć dzieci, by obserwować ich rozwój, nauczyć tego, czego ja sama nigdy nie byłam uczona, podarować im swój czas, który jest tak im potrzebny na każdym etapie życia. I po prostu by dać im miłość i czuć ją od nich. 

Bez przesady. Średnia wieku w którym Polki rodzą pierwsze dziecko stale się przesuwa. Do niedawna to było bodajże 28lat. Ilość par z kłopotami faktycznie wzrasta, ale na to ma wpływ nie tylko sam wiek. Przed 30 nie ma co panikować. 

w tym roku 28 lat i ogromny strach przed dziecmi, ze nie dam rady, itd,

mam cala SWOJÁ PRYWATNA  liste powodow, ktore skutecznie zniechacaja MNIE do macierzynstwa

Specjalnie tak piszę, ponieważ nie krytykuje posiadania dzieci.Uwazam, ze kazdy powinien mowic za siebie, bo odpowiadamy tylko za nasze czyny.

Niby facet w porzadku (wzruszyl sie dzis  na filmie o Chlopcu z marsa o samotnym ojcu i adoptoanym dziecku), warunki tez, ale ja za duzo analizuje i wszystkie scenariusze wychodza jakos blado. Może byc geniusz, moze byc dziecko niepelnosprawne lub przecietny albo nieszczesliwy czlowiek. Jak czytam wypociny nastolatek na vicie, to boje sie, ze los czy Bog pokara mnie taka dziewczynka.Nie zawsze dziecko idzie w slady rodzicow. 

Czasami sobie mysle, ze co to za zycie z dzieckiem w moim przypadku, bo szanuje tych co ogarniaja sie ze wszystkim lub maja inne priorytety.

Za kazdym razem kiedy po wzglednie malo meczacej pracy wracam do domu i zastanawiam sie czy mialabym sily zajac sie dzieckiem, pobawic, przebrac, umyc, ulozyc do snu (a to ponoc jest sztuka), nie sprzatac,ale jednak przygotowac sie do pracy. I za kazdym razem uwazam, ze nie dam rady wszystkiego pogodzic. Macierzysnki sie konczy, nie w kazdej pracy jest 1/2etatu, a w innej moze sie to nie oplacac. Nie chce aby moje dziecko bylo wychowywane przez obcych ludzi (babcie mieszkaja daleko) ani zeby mialo wiecznie zmeczona  i sfrustrowana brakiem czasu na siebie matke.

Ktos mi powiedzial, ze za duzo rozmyslam, ze jak juz urodze, to wtedy znajde sile i poukladam sobie wszystko. Ja wiem, ze NIGDY nie bedzie dla MNIE idealnego momentu, bo zawsze bedzie jakis "antypowod" (np. mieszkanie moze byc male, lepszy domek, czyli trzeba wiecej pracowac i znou pare lat przeleci itd.)

Tak sie latwo mowi jak nie ma dziecka na swiecie. A jak juz bedzie i jednak nie znajde w sobie tej magicznej sily, to wyrosnie na nieszczesliwego czlowieka.

A ja chcę brzdąca, bo odczuwam instynktowną potrzebę pilnowania takiego czegoś, żeby się nie zabiło, nauczenia go jak się obchodzić z kobietami (dziewczynce też w sumie nie zaszkodzi taka szkoła), żeby dać nastolatkowi przestrzeń, kiedy będzie tego potrzebował, żeby na końcu zastanawiać się gdzie popełniłam błąd kiedy będzie dzwoniło tylko w święta albo i nie ;) I ja mówię całkiem serio, macierzyństwo jakie jest każdy widzi, chyba po prostu jedni odczuwają do tego pociąg, inni nie. Ja już się nie mogę doczekać dwójki albo trójki dzieciaków szalejących po domu, dorastających na moich oczach. Chcę gotować obiady, odrabiać z nimi lekcje i móc bezkarnie oglądać bajki. I wychować je na takich ludzi, z jakimi sama chciałabym mieć do czynienia. Moim zdaniem to jest piękne, stworzyć drugiego człowieka, być za niego odpowiedzialnym, kochać go bardziej niż samego siebie. Choć rzeczywiście, biorąc pod uwagę moje plany zawodowe, może być mi ciężko spełniać się w roli matki. Ale nigdy w życiu nie chciałabym z tego rezygnować. Choć to dosyć niewspółczesne, to chyba bardziej jednak zależy mi na macierzyństwie niż na karierze. Ostatecznie zawsze mogę pisać książki :D 

Tylko rodzić bym nie chciała. Echhhhh... :P 

Potrafię jednak zrozumieć, jeśli ktoś nie chce mieć dzieci. I uważam, że nikt nie powinien mu się do tego mieszać. W sensie... Mieć dziecko dla samego faktu posiadania dziecka? Serio? Na co to komu? To tak jak z tą sukienką... Dla jednych zawsze będzie czarno-niebieska, dla innych biało-złota, a są i tacy, dla których raz będzie taka, raz taka. I możemy się przekrzykiwać, że sukienka jest taka albo owaka, ale na końcu i tak każdy zostanie przy swoim. I tak samo jest chyba z posiadaniem dzieci ;)

A ja nie przepadam za dziecmi, po prostu nie podobaja mi sie wizualnie, odczuwalam niechec do mlodszych ode mnie (zadne rodzenstwo) nawet majac kilka lat jak np. dziecko zrobiło kupę. Nie rozumiem dlaczego prawie wszystkim kobietom dzieci się tak strasznie podobają. 

Powiem ci tak, jak ja zauważyłam a mam tylko 20 lat. Byłam raz z moim facetem sama w domu. Ja miałam akurat kilka dni wolnego od pracy, on chodził codzienne. I powiem tak, ja po kilku dniach stwierdziłam, że jest nuda totalna, bo ciągle tylko się sprzątało, gotowały, oglądało TV. A jak się ma dziecko, zawsze ma się coś innego do roboty, więc po prostu się nie nudzisz. Co do naukowców, etc. Może Martyna Wojciechowska nie jest tego dobrym przykładem, ale ma córkę, bo chciała mieć towarzystwo. W życiu większości ludzi występuje taki przełom, kiedy wie, że już wiele osiągnął i chce się postarać o dziecko, żeby zaznać trochę stagnacji - spędzać czas inaczej, mieć coś żeby się oderwać od życia codziennego. 

Znam wiele osób, które dzieci nie mają i tak, zwiedzały świat, wakacje dwa razy do roku, bo dzieci kosztują, ale po 40-stce... Nagle żałują, że nie mogą mieć, bo co z tego, że jeżdżą skoro widzą na urodzinach szkraby małe, które podchodzą do nich, chcą się przytulić.Wtedy ściska za serce. Sama nie chcę mieć szybko dzieci, fajnie by było po 30-stce, kiedy się ma jakiś staż i jak mnie wywalą z pracy, mieć ugruntowaną pozycję i bezproblemowo przenieść się do innej. Dlaczego? Właśnie po to, żeby mieć coś czym oderwę się od spraw życia codziennego. Dziecko zawsze mogłoby mieć 3 latka dla mnie xD. No i chyba, żeby zobaczyć małą siebie, przemądrzałego diabełka. ;-)