Temat: jestem zazdrosna! jak poskromić to uczucie

Wilena napisał(a):

jurysdykcja napisał(a):

btw - nawet racjonalnie patrząc - nie można mieć wszystkiego. Skup się na jednej dziedzinie życia i w niej bądź konstruktywnie zazdrosna. Resztę sobie odpuść. Też taki trick od ex zazdrośnika.

Na dwóch, bo zamykanie się w jednej dziedzinie też dobre nie jest, warto mieć jednak jakąś odskocznię żeby nie zwariować. Ale generalnie z ideą się zgadzam, też się czasem obrażam na cały świat bo chcę być na raz genialnym prawnikiem, dyplomatą i ekonomistą, wybitnym pianistą, do tego może jeszcze uznaną malarką, znaną pisarką i tysiąc innych. Nie da się. Ja raczej nie zazdroszczę innym, tylko bardziej dołuję siebie - ale w obydwu przypadkach warto z tym walczyć, bo to na prawdę destrukcyjne. Moja mama mnie zawsze pociesza - "pomyśl sobie, że inni zazdroszczą Tobie" - brzmi średnio, ale mi psychicznie pomaga ;)

jamarja napisał(a):

Nazwałaś siebie "prawie szczęśliwa" więc wnioskuję, że w zasadzie masz fajne życie?Zauważyłam, że piszesz o zazdrości tak, jakby była Twoją cechą. Zazdrość jest uczuciem i należy pogodzić się z tym, że emocje, nawet nieprzyjemne, pojawiają się i wpływają na nas. Godzisz się z odczuwaniem smutku, z odczuwaniem złości czy zmartwienia, musisz więc zaakceptować również inne emocje, jak zawiść i zazdrość. W samym pojawianiu się złych emocji nie ma nic złego, przeciwnie, ich uświadomienie sobie często jest pierwszym i ostatnim krokiem w drodze, do poradzenia sobie z problemem. Uczucia są dobre, nawet jeśli są nieprzyjemne.Oczywiście, odczuwanie to jedno, a postępowanie to drugie. Jeśli widzisz, że postępujesz źle dlatego, że kieruje Tobą zazdrość, to warto sobie przeanalizować sytuację. Nie uciekaj przed tym uczuciem. Postaraj się je przeżyć, odczuć w pełni i zrozumieć, co Ci naprawdę dolega.

PrawieSzczesliwa napisał(a):

Może coś w tym jest. Niestety, facebook jest dzisiejszym "miejscem przebywania". Ale nie sposób się odizolować od tych wszystkich "statusów". Likwidacja konta to nie sposób - bywa też pomocy. Ale fakt, przeglądanie ściany dobrodziejstwa potrafi zdołować jeśli jesteś szczurem korporacyjnym (ba, nawet to lubisz!) i nie masz czasu na takie pozytywne życie pełne atrakcji bo i zarobić na to trzeba...

jurysdykcja napisał(a):

Wilena napisał(a):

jurysdykcja napisał(a):

btw - nawet racjonalnie patrząc - nie można mieć wszystkiego. Skup się na jednej dziedzinie życia i w niej bądź konstruktywnie zazdrosna. Resztę sobie odpuść. Też taki trick od ex zazdrośnika.

Na dwóch, bo zamykanie się w jednej dziedzinie też dobre nie jest, warto mieć jednak jakąś odskocznię żeby nie zwariować. Ale generalnie z ideą się zgadzam, też się czasem obrażam na cały świat bo chcę być na raz genialnym prawnikiem, dyplomatą i ekonomistą, wybitnym pianistą, do tego może jeszcze uznaną malarką, znaną pisarką i tysiąc innych. Nie da się. Ja raczej nie zazdroszczę innym, tylko bardziej dołuję siebie - ale w obydwu przypadkach warto z tym walczyć, bo to na prawdę destrukcyjne. Moja mama mnie zawsze pociesza - "pomyśl sobie, że inni zazdroszczą Tobie" - brzmi średnio, ale mi psychicznie pomaga ;)

Racja - dwie.Ja w pewnym momencie chciałam być wybitną panią architekt, zarabiać kupę kasy, mieć fajnego chłopaka, czas wolny i uprawiać na poważnie sport. NIE DA SIĘ. 

jurysdykcja napisał(a):

może podświadomie czujesz, że za dużo dla tej pracy poświęcasz, że rachunek zysków i strat ci się nie zgadza.

Wilena napisał(a):

jurysdykcja napisał(a):

Wilena napisał(a):

jurysdykcja napisał(a):

btw - nawet racjonalnie patrząc - nie można mieć wszystkiego. Skup się na jednej dziedzinie życia i w niej bądź konstruktywnie zazdrosna. Resztę sobie odpuść. Też taki trick od ex zazdrośnika.

Na dwóch, bo zamykanie się w jednej dziedzinie też dobre nie jest, warto mieć jednak jakąś odskocznię żeby nie zwariować. Ale generalnie z ideą się zgadzam, też się czasem obrażam na cały świat bo chcę być na raz genialnym prawnikiem, dyplomatą i ekonomistą, wybitnym pianistą, do tego może jeszcze uznaną malarką, znaną pisarką i tysiąc innych. Nie da się. Ja raczej nie zazdroszczę innym, tylko bardziej dołuję siebie - ale w obydwu przypadkach warto z tym walczyć, bo to na prawdę destrukcyjne. Moja mama mnie zawsze pociesza - "pomyśl sobie, że inni zazdroszczą Tobie" - brzmi średnio, ale mi psychicznie pomaga ;)

Racja - dwie.Ja w pewnym momencie chciałam być wybitną panią architekt, zarabiać kupę kasy, mieć fajnego chłopaka, czas wolny i uprawiać na poważnie sport. NIE DA SIĘ. 

Dałoby się pewnie ogarnąć wszystko - poza czasem wolnym oczywiście ;) A w facebookowym temacie jeszcze - ja zawsze wychodzę z założenia, że jeżeli ktoś ma minimum klasy i niezaburzoną samoocenę nie ma potrzeby epatowania swoimi sukcesami. Ludzie, którzy na prawdę coś osiągnęli i są szczęśliwi tak sami ze sobą na ogół mają tylko kilka zdjęć, raczej nie piszą o swoich sukcesach (albo są skromni, albo po prostu mają świadomość, że ludzie bywają zawistni i nie warto narażać się na komentarze i krzywe spojrzenia), a na pewno nie epatują statusami co minutę, jakby mieli potrzebę udowodnienia wszystkim jak jest wspaniale. Świat jest teatrem, widocznie oni taką obrali rolę i w ten sposób ją grają. Tylko koniec końców co im z tego przyjdzie? Porównaj sobie aktora grającego w teatrze i serialowego celebrytę - pierwszego rzeczywiście podziwiasz, drugiemu być może zazdrościsz kolorowego życia wykreowanego przez tabloidy, ale równocześnie wiesz jakie to wszystko jest płytkie i sztuczne. Taka fasada szczęścia.